ارزیابی ما در داخل کشور
گزینه های
پیش روی
حاکمیت ج. اسلامی

سرعت تغییرات بسیار شتاب گرفته است. حتی پرشتاب تر از پیش بینی ها. در آینده ای نه چندان دور، دو گزینه در مقابل حاکمیت قرار دارد: یا اینکه حاکمیت براثر جنبش اجتماعی مردم تن به عقب نشینی خواهد داد و یا اینکه با اقتدارگرایی خود جامعه را به انسداد خواهد کشانید، که در این صورت شرایط برای حضور یک اپوزیسیون ارتجاعی به پشتوانه ناتو فراهم میگردد.

برای هردو گزینه نشانه هایی در دست است:

به لحاظ داخلی، برای جناح اصول گرا و بیت رهبری، تهدید احمدی نژاد بسیار جدی تر از این هاست.

راس حاکمیت، در اینکه احمدی نژاد با آمریکایی ها بده و بستان هایی دارد، تردیدی ندارد و تمام مدت از این موضع، او و اطرافیانش را زیر نظر دارند و بسیار هم نگران سرنوشت خودشان می باشند. اگر دقت کرده باشید، اخیرا تمام نشست های استراتژیک شان به مشهد منتقل شده است. حتی در مشهد هم بیم آن می رود که از شنود و کنترل تیم آنها در امان نباشند. در آخرین دیدار رهبری با هیئت ترکیه، در لحظه آخر و با عجله سالن نشست را تغییر دادند. حتی قاب عکس آیت الله خمینی، با عجله و بسیار سرسری روی پرده آویزان شده بود!

آنها به این جمع بندی رسیده اند که اگر احمدی نژاد احساس کند که بازی را خواهد باخت، ابایی ندارد که همه چیز را با خود نابود کند. بنابراین بین دو سنگ آسیاب (جنبش مردم و مافیای احمدی نژاد) قرار گرفته اند و خوب میدانند که بخشی از تصمیمات احمدی نژاد صرفا برای ایجاد توقع در بین مردم و تحمیل شرایطی خاص به دولت بعدی خواهد بود. در عین حال با تمام خوش رقصی هایی که احمدی نژاد برای آمریکا می کند، بی آبرو تر از آن است که بتواند نقش یک آلترناتیو را برای آنها در آینده بازی کند. اما جناح اقتدارگرا باید گفت از باند احمدی نژاد می ترسد ولی از جنبش سبز و آقایان موسوی و کروبی وحشت دارند و همین وحشت از مردم دستشان را در مقابل این باند بسته است. از طرف دیگر اوضاع اقتصادی بسیار آشفته است. تورم 30 الی 40 درصدی، بیکاری 18 تا 22 درصدی، ناهنجاری های اجتماعی و به تعطیلی کشانده شدن واحدهای تولیدی در بعضی از شاخه ها ، تا بالای 40 درصد، همه نشان از یک وضعیت انفجاری دارد.

حکومت در برخی از ارگانها، عملا مدیریت خود را از دست داده است. سپاه بطور جدی آماده زایمان پردردی شده است.... چندی پیش سوار یک پراید مسافرکش شدم که جهت انجام کارهایم، چند ساعتی در اختیارم بود. از هر دری صحبت شد، درآمد- زن و بچه- تعداد بچه ها و گذران زندگی و... از او پرسیدم که شغلت فقط مسافر کشی است؟ گفت بله... بعد از کلی حرف و حدیث معلوم شد سپاهی است و مسافر کشی کمک خرجش می‌باشد. در انتها عذرخواهی کرد که در ابتدا شغلش را پنهان کرده است و با یاس و دلهره گفت بلایی سرمان آورده اند که مجبوریم کارمان را پنهان کنیم... و از این دست بسیار است...

اینکه حکومت هر روز سلاحهای استراتژیکش را بر دوش گرفته و جابجا می کند، اینکه موشک های دور بردش را تغییر مواضع می دهد، همگی نشان از بی اعتمادی و سردرگمی دارد، نه آن اقتداری که ادعا می کند!

هرچه زمان به نفع جنبش مردم ایران عمل می کند، به زیان منافع آمریکا و انحصارات آنهاست. بحران در غرب و اروپا خیلی جدی است. جنبش چپ در اروپا می رود که به گفتمان روز و مطرح جامعه تبدیل شود. دیگر قابل تصور نیست که به صورت نرم افزاری ( استفاده از رسانه ها) بتوان بر این بحران سرپوش گذاشت و رقیب دیرینه را از میدان بدر کرد. رقیبی که امروز با کوله باری از تجربه به میدان آمده است و شناخت مردم کشورها از پلیدی نظام سرمایه داری، کمتر از این تجربه نیست... اتحاد بین آنهایی که فکر می کنند لذا رنج می برند و آنهایی که رنج می برند لذا فکر می کنند، در حال شکل گیری است و شاید فقط با یک جنگ بسیار گسترده بتوانند در مقابل آن بایستند، امری که هیچ ابایی از آن ندارند. در واقع این ماشین جنگی از مدتها پیش به حرکت در آمده و اگر تا چند سال قبل برای سوخت گیری توقفی داشت، حالا دیگر درحال حرکت، سوختگیری میکند. نمی خواهند به دیگران مجال فکر کردن دهند...آنها تجربه عراق را دارند، 7 سال پس از یورش به عراق، مردم منطقه تا اندازه ای فرصت داشتند تا خیلی چیزها را سبک سنگین کنند ولی دیگر نمی خواهند مردم از این فرصت ها استفاده کنند.( نگاه کنید به دکترین کسینجر- برژینسکی- رامسفلد...) امید واریم شرایط به سمتی سوق پیدا کند که برای مردم وجامعه ما کم ترین هزینه را داشته باشد.امید واریم....

صد بار زهر یاس مرا می کشت

گر پاد زهرم نشدی امید