آقای مسعود خوانساری رئیس اتاق بازرگانی تهران، اتاقی که به اپوزیسیون اقتصادی دولت روحانی تبدیل شده است اخیرا در یک سخنرانی گفت:

"مالیات و تأمین اجتماعی بخش خصوصی را فشل کرده است و با این شرایط کدام عقل سالم حاضر است در ایران سرمایه‌گذاری کند در حالیکه می‌بینیم سرمایه‌گذاری از سال 90 منفی است."

به گفته ایشان اگر "عقل سالم" در ایران سرمایه گذاری نمی‌کند بدلیل مالیات و هزینه‌های تامین اجتماعی است.

از سخنان ایشان چنین بر می‌آید که "عقل سالم" (از نوع عقلی که سرمایه‌داران تجاری ایران دارند) می‌رود در کشورهایی که سرمایه‌داران در آن مالیات نمی‌دهند یا مردم آن تامین اجتماعی ندارند سرمایه گذاری می‌کند.

برای ارزیابی ادعاهای ایشان اجازه دهید نگاهی به وضع کشورهای سرمایه‌داری اروپایی فعلا از نظر دستمزد و هزینه‌های تامین اجتماعی بیاندازیم.

در اروپای غربی مثلا در نمونه فرانسه که حد متوسط است، هنوز متوسط حداقل دستمزد خالص یک کارگر حدود 1200 یورو یعنی با محاسبه هر یورو 4000 تومان حدود 4 میلیون و 800 هزار تومان در ماه است.

توجه باید داشت که بهای کالاها در فرانسه که با معیارهای اروپایی کشور گرانی محسوب می‌شود با ایران در حال حاضر تقریبا یکسان است و بهای برخی کالاهای مصرفی اساسی از جمله پوشاک، گوشت، لبنیات و میوه در فرانسه، اگر نه از همه جای ایران، لااقل از شهرهای بزرگی مانند تهران و اصفهان و تبریز و مشهد ارزانتر است.

اکنون ببینیم یک کارفرمای بخش خصوصی فرانسه چه مقدار برای تامین اجتماعی و در مجموع برای کارگر خود می‌پردازد.

سهم کارگر در بیمه و هزینه‌های تامین اجتماعی حدود 22 درصد است که برای یک کارگر با حداقل دستمزد 1200 یورو می‌شود 341 یورو که توسط کارفرما پرداخت می‌شود. یعنی دستمزد ناخالص یک کارگر می‌شود :

1541 = 341 + 1200

بنابراین، حداقل دستمزد ناخالص که بخش خصوصی فرانسه برای یک کارگر فرانسوی می‌پردازد با یورو 4000 تومان عبارتست از 6 میلیون و 164 هزار تومان درماه.

به این مبلغ، هزینه تامین اجتماعی کارفرما افزوده می‌شود که عبارتست از حدود 42 درصد دستمزد ناخالص یعنی 651 یورو یا 2 میلیون و 64 هزار تومان.

بعبارت دیگر برای هر کارگر فرانسوی که بر مبنای دستمزد خالص حداقلی 1200 یورو معادل 4 میلیون و 800 هزار تومان در ماه استخدام می‌شود، هر کارفرمای فرانسوی 992 یورو یعنی 3 میلیون و 968 هزار تومان در ماه به تامین اجتماعی پرداخت می‌کند. یعنی هزینه استخدام هر کارگر یا مزدبگیر ماهانه حداقل2200 یورو یعنی 8 میلیون و 800 هزار تومان است.

این تازه ارقام جدیدی است که برمبنای کاهش هزینه‌های کارفرمایان در سال‌های اخیر تصویب شده است. این ارقام در کشورهایی مانند سوئد و نروژ از این هم بیشتر است. با اینحال یک سرمایه گذار همین امروز هم ترجیح می‌دهد در فرانسه یا سوئد سرمایه گذاری کند تا ایران. حالا اگر به دهه هفتاد و هشتاد میلادی باز گردیم در همین فرانسه سرمایه‌داری تمام صنایع بزرگ و کلیه بانک‌ها متعلق به دولت بود و نه بخش خصوصی و این مانع سرمایه گذاری در فرانسه نبود و اتفاقا از امروز هم بیشتر بود و رونق اقتصادی و رفاه بیشتری هم وجود داشت. سهم کارفرمایان در تامین اجتماعی هم از امروز بیشتر بود. با اینحال سرمایه گذاران برای سرمایه گذاری به کشورهایی مانند فرانسه می‌رفتند اتفاقا بدلیل وجود تامین اجتماعی. یعنی خیالشان راحت بود که با کشوری سر وکار دارند که از نظر تامین اجتماعی پیشرفته است و مشکلات اجتماعی و خطر شورش و بر هم خوردن نظم و برباد رفتن سرمایه اشان در آن وجود ندارد. "عقل سالمی" اگر وجود داشته باشد چنین عقلی است، نه عقل خودخواه و کوته بینی که آقای خوانساری بداشتن آن مباهات می‌کند.

اگر سرمایه گذار به ایران نمی‌آید بخاطر دستمزد اندک کارگران و هزینه‌های ناچیز تامین اجتماعی کارفرمایان نیست، برای آن است که با جامعه‌ای طرف است که یکسوی آن را 14 میلیون حاشیه نشین و 30 درصد گرسنه تشکیل می‌دهند و سوی دیگر آن را طبقه سرمایه‌داری حکومتی و خصوصی که نمی‌خواهد برای امنیت اجتماعی و بقای جامعه و سهمی که از ثروت این جامعه در جیبش می‌ریزد یا در واقع غارت می‌کند هیچ هزینه‌ای بپردازد. بخش خصوصی فرانسوی چنین هزینه‌ای را می‌پردازد و سرمایه گذار هم در آنجا احساس امنیت بیشتری می‌کند تا در ایران.

از آنجا که آقای خوانساری درباره مالیات هم اظهار نظر فرموده اند، در مورد مالیات کارفرمایان و بخش خصوصی اروپایی نیز در آینده ذهن ایشان را روشن خواهیم کرد تا بدانند چه مقدار از اموالشان را به جامعه ایران و مردم ایران به عنوان مالیات بدهکارند.

تلگرام راه توده:

https://telegram.me/rahetudeh

        پیج فیسبوک راه توده