مرحله دوم انتخابات مجلس شورا نیز برگزار شد که نتیجه آن تائید گرایش و نتیجه مرحله نخست انتخابات با توانی حتی بیشتر بود. بخشی از مردم که ناامید از تغییر در مرحله نخست انتخابات شرکت نکرده بودند با آشکار شدن نتایج آن در این مرحله با قاطعیتی بیشتر بسود نامزدهای طرفدار اصلاحات و تحولات وارد میدان شدند.

پیروزی مرحله دوم از دو جهت مهم و روشنگر بود. نخست آنکه فاصله میان دو مرحله انتخابات دوران وسیع ترین حملات به دولت حسن روحانی و طرفداران وی بود که با سخنرانی رهبر در نوروز سال نو کلید آن زده شد. دوم آنکه صدا و سیما و دستگاه های تبلیغاتی حکومتی به طور رسمی سیاست خانه نشینی مردم را در پیش گرفتند. نتیجه مرحله دوم انتخابات بیانگر شکست رسوای آن یورش برای ترساندن و این کوشش برای خانه نشین کردن مردم بود.

آن پرسشی که اکنون در پیامد این انتخابات مطرح است سرنوشت جناح راست در آینده جمهوری اسلامی است. نتیجه انتخابات در واقع سهمگین ترین شکست راست حکومتی در تمام انتخابات های تاریخ جمهوری اسلامی است. شکستی که می کوشند ابعاد آن را با شمارش راهیافتگان جناح راست به مجلس یا شمار اعضای فراکسیون های آن بپوشانند.

مسئله این نیست که راست حکومتی چند درصد در مجلس کنونی بدست آورده یا فراکسیون راست ها چه تعداد نماینده خواهد داشت. مسئله آن است که راست حکومتی در این انتخابات همه ابزارها و امکانات و ترفندهای ممکن را بکار گرفت و شکست خورد. از ابزارهای سیاسی و حقوقی مانند رد صلاحیت همه اصلاح طلبان شناخته شده گرفته تا بکارگیری گسترده ترین ابزارهای تبلیغاتی مانند صدا و سیما برای خانه نشین کردن مردم و استفاده از وسیع ترین ابزارهای مالی و اقتصادی علیه هواداران تحولات. در هیچیک از انتخابات های تاریخ جمهوری اسلامی راست با چنین قدرت و بسیجی وارد نشده بود. اگر نبود این ابزارها راست حکومتی احتمالا ده درصد نمایندگان مجلس را نیز نمی تواند کسب کند.

همه این ابزارها در انتخابات کندی و بی ثمری خود را نشان داد. هم محدودیت اثر رد صلاحیت های شورای نگهبان که جناح راست بدان امید بسته بود آشکار شد. هم بی اعتباری و نفرت ملی از صدا و سیما نمایان شد که در ناتوانی آن بر اثرگذاری تبلیغاتی بر روی مردم خود را نشان داد. سانسور و فیلترینگ و دروغگویی و تهدید و به راه نداختن گشت محسوس و نامحسوس هم آشکار شد دیگر اثری ندارد همانگونه که دست کردن به جیب و صرف پول و وعده و وعید و خرید رای هم بیشتر بیزاری عمومی را بدنبال دارد تا رای آوری.  

در این شرایط راست حکومتی و از جمله روحانیت و روحانیت مبارز و امام جمعه های حکومتی سه راه حل در برابر خود دارند. یا باید خود را بازسازی کنند و رقابت در شرایط برابر را بپذیرند، یعنی خود را با سمتگیری عمومی جامعه و خواست های مردم همسو کنند. یا باید همچنان در اندیشه یک دوره ای کردن ریاست جمهوری حسن روحانی و بهره گیری از شورای نگهبان برای رد صلاحیت ها و فتنه فتنه کردن و ادامه حصر و همان راهی باشند که تا به امروز رفته و اکنون به آخر خط آن رسیده اند. راه حل سوم آن است که اساسا بساط انتخابات را از اساس بر هم زنند.

شواهد نشان می دهد که راه دوم و سوم بسته است یا بسیار دشوار است. یک دوره ای کردن ریاست جمهوری حسن روحانی تقریبا منتفی است برای آنکه یک سال بیشتر تا انتخابات ریاست جمهوری باقی نمانده و تصور اینکه در ظرف این یک سال بتوان سمتگیری و گرایش کنونی و قاطعانه جامعه را بسود تحول که در انتخابات خود را نشان داد تغییر داد ممکن بنظر نمی رسد.

کوشش برای برهم زدن بساط انتخابات هم یک بار در 1388 و با کودتا علیه رای مردم آزمایش شد و ظرفیت های انقلاب و مقاومت موسوی و کروبی و جنبش سبز مردم این کودتا را به شکست کشاند. حکومت ناگزیر شد به انتخابات باز گردد و نتیجه انتخابات ریاست جمهوری 92 را بپذیرد که حاصل آن اکنون شکست در انتخابات مجلس شورا و بوجود آمدن امکان تحول در خبرگان و بازگشت راست حکومتی به همان جای خود در آستانه انتخابات 88 است. کودتا فقط 4 سال نکبت بار دیگر بر دوران احمدی نژاد افزود و تحریم و غارت ثروت ملی را بر روی دست مردم ایران باقی گذاشت.

بنابراین تنها یک راه در برابر راست حکومتی برای جلوگیری از اضمحلال قطعی آن مانده و آن هم بازسازی است. این راه مسدود نیست ولی دشوار است. جناح راست به اندازه نیروی اجتماعی خود حق حضور در صحنه سیاسی و عرصه قدرت را دارد ولی با تفکر قدرت انحصاری باید خداحافظی کند. هنوز نشانه ای از اینکه جناح راست درس لازم را از شکست سهمگین خود در این انتخابات گرفته باشد به چشم نمی خورد ولی می توان امیدوار بود که تحول اوضاع شرایط گرفتن چنین درسی را فراهم کند.

        پیج فیسبوک راه توده