طی سال های گذشته در برخی از کشور های آمریکای لاتین در نتیجه مبارزه طولانی مردم این قاره، برای آزادی و عدالت اجتماعی حکومت هایی دمکراتیک از طریق انتخابات پارلمانی به قدرت رسیدند. از جمله در کشور برزیل که  بزرگترین و پر جمعیت ترین کشور در آمریکای جنوبی است.

سال های طولانی آمریکای لاتین حیات خلوت ایالات متحده آمریکا بود و با سرکوب و کودتاهای نظامی حاکمان مورد نظر خود را در آن کشورها به قدرت می رساند، اما امروز سیاست سرکوب مستقیم و کودتا، جای خود را به شیوه های دیگری چون تحریم های اقتصادی، بلوکه کردن دارایی ها، کمک به عوامل داخلی کشورهای مورد نظر برای غارت منابع این کشورها داده است.

متوسل شدن ایالات متحده آمریکا به حربه تحریم های اقتصادی و استفاده از اهرم های داخلی این کشورها را باید نتیجه عدم اصلاحات عمیق اقتصادی این کشورها دانست.

در کشور برزیل اگر چه احزاب و یا شخصیت های ترقیخواه با در دست گرفتن حاکمیت، قدم هایی برای دستیآبی به آزادی های دموکراتیک برداشتند اما به ساختارهای اقتصادی، از جمله صنایع بزرگ، زمین های کشاورزی، بانک ها و تجارت خارجی، به طور اساسی توجه نکردند. برگ برنده آمریکا برای تحت فشار قرار دادن این کشورها را باید در شیوه مالکیت بر صنایع و کشاورزی و دیگر رشته های بنیادی اقتصاد این کشورها دانست.

کارخانه های صنعتی و زمین های کشاورزی در آمریکای لاتین با هزاران پیوند به صنایع و مدیران آمریکایی وابسته هستند و تا زمانی که رفرم های زیر بنایی همانند تغییرات اساسی در روبنای این کشورها صورت نگیرد ایالات متحده آمریکا از طریق عوامل خود می تواند بازی را به نفع خود تغییر دهد.

از سال 2003 تا به حال در برزیل دو رئیس جمهور چپ گرا توانسته اند از طریق مبارزات پارلمانی قدرت سیاسی را به دست بگیرند اما با عدم پی گیری جهت برقراری عدالت اجتماعی، دست ارتجاع داخلی را در تسلط اقتصادی کشور باز گذاشتند. طی این سال ها از یک طرف زمینداران بزرگ و صاحبان صنایع و بانک ها توانستند نمایندگان خود را به مجلس های قانون گذاری فرستاده و از طرف دیگر با ممانعت از اجرای رفرم های اجتماعی به نفع زحمتکشان، نارضایتی های میلیونی به وجود بیآورند و در نهایت، رئیس جمهور منتخب مردم "دیلما روسف" را با کودتای پارلمانی از مقام خود خلع کنند.

همین رویه در مورد کشور ونزوئلا نیز در حال اجرا است. این کشور با کمک درآمد نفت از زمان چاوز تا به حال توانسته است قدرت دولتی را حفظ کند اما در حال حاضر حکومت با تزلزل و با اقتصادی به هم ریخته دست به گریبان می باشد.

تجربه کوبا در آمریکای لاتین به روشنی نشان داده است که استقلال کشور جدا از استقلال اقتصادی آن نیست. کوبا در اولین قدم بعد از پیروزی انقلاب، همه رشته های بنیادی اقتصاد  در این کشور را ملی کرد و به این گونه تکیه گاه امپریالیسم آمریکا را در این کشوراز میان برداشت. به همین مناسبت حکومت کوبا طی حدود 60 سال توانسته است در یکی از حساس ترین مناطق جغرافیایی جهان، مقابل همه توطئه های آمریکا جهت سرنگونی حکومت این کشور ایستادگی کرده و از مردم و کشور خود دفاع کند.

وجه مشخص دیگر حکومت های متمایل به چپ در کشورهای امریکای لاتین بی توجهی به نظریات احزاب کمونیست و راه ندادن این احزاب به امور دولتی است. تجربه تاریخی نشان داده است که احزاب کمونیستی و کارگری جهان، پی گیرترین احزاب در کشورهای مختلف برای خواست های دموکراتیک و عدالت اجتماعی زحمتکشان هستند. مهم ترین ضعف حکومت های ملی- دمکراتیک در حفظ حکومت و برقراری استقلال سیاسی، اقتصادی و عدالت اجتماعی را در مقابل ارتجاع داخلی و متحدان خارجی آن ها،  در این رابطه باید یافت.

کودتای پارلمانی و خلع "دیلما روسف" از مقام ریاست جمهوری برزیل را نمی توان یک امر استثنایی قلمداد کرد!

سال 1970 "سالوادور آلنده" در کشور شیلی با انتخابات، به ریاست جمهوری رسید. فیدل کاسترو رهبر کوبا در ملاقات های خود با آلنده همواره تاکید می کرد که شما باید در شیلی در زمینه های کشاورزی و صنعت به نفع توده های مردم رفرم اساسی انجام بدهید تا بتوانید از حمایت آنان برخوردار شوید. رئیس جمهور شیلی در آن زمان بر این باور بود که بدون این که قدرت های ارتجاعی داخلی، یعنی متحدین ایالات متحده رامحدود کند خواهد توانست دسیسه های آنان را خنثی کرده و استقلال کشور شیلی را تداوم بخشد و به همین دلیل در قبول و اجرای توصیه های کاسترو تعلل کرد.

به کانال تلگرام راه توده بپیوندید:

https://telegram.me/rahetudeh

        پیج فیسبوک راه توده