در همین ارتباط، در روزهای گذشته و علیرغم قراری که در کنفرانس امنیتی مونیخ برای آتش بس مطابق قرار داد مینسک گذاشته شده بود، اوکرائین به آتشباری علیه جمهوری خلق روسیه نو (شرق اوکرائین همچنان ادامه دارد.

روز 23 فوریه مصادف بود با نود و نهمین سال روز تشکیل ارتش سرخ اتحاد شوروی ( در روسیه اخیرا این روز را "دفاع از میهن" نام گذاری کرده اند) "پروشنکو" با بزرگ نمایی نقش ارتش اوکرائین بدون اشاره به چنین روزی اعلام کرد:

"ارتش اکراین آمادگی دارد تا در تمام جبهه ها بر علیه "تجاوز روسیه" وارد اقدام نظامی شود و شبه جزیره کریمه و دنباس را از "اشغال روس ها" آزاد کند. باید توجه داشت که ما اخیرا برای تقویت هر چه بیشتر ارتش خود مبلغ سه میلیارد دلار بودجه جهت خرید تجهیزات جنگی مدرن اختصاص داده ایم...". (اوکراین زمانی در تولید و فروش سلاح های نظامی، مقام پنجم را در جهان داشت)

بدون تاکید،"پروشنکو" در گسترش دامنه شعله های جنگ، جنگ همچنان ادامه دارد. بر اساس مصاحبه ها و گفته های مقامات دونتسک و لوگانسگ، هر روزه بین دو هزار تا دو هزار و پانصد بار گلوله های توپ و تانک بر سر مردم بی دفاع و ساختمان ها و موسسات مختلف دو جمهوری شرق اکراین ریخته می شود. هفته گذشته نئو فاشیست های اکراینی منبع تصفیه آب منطقه دونتسک را اشغال کردند و از آب رسانی به برخی از مناطق این جمهوری ممانعت به عمل آورند. دولت کیف راه های ورود و خروجی به دنباس را مسدود کرده است و حتی از رسیدن زغال سنگ از دونتسک به اکراین جلوگیری می کند. مواد سوختی حیاتی که برای اکراین برق تولید می کند و عملا طنابی به گردن مردم خودی انداخته است.

از جنگ و برادرکشی در اکراین سه سال سپری گشته است. جنگی که نا بسامانی های  اقتصادی، بیش از ده هزار کشته، دهها هزار زخمی و صدها هزار آواره جنگی را در پی داشته است. با این وجود چرا رئیس جمهور اکراین همچنان بر طبل جنگ کوبیده و حتی به قولنامه های مینسک که امضای خود نیز بر پای آن گذاشته شده است پای بند نیست؟  دلیل روشن چنین امری در تصمیم گیری سیاستمداران مستقر در کیف نیست که با کودتای سه سال قبل به حکومت رسیدند بلکه به عواملی باید توجه داشت که منافع خود را در برافروختن جنگ در اطراف روسیه و در نهایت، دستیابی و سلطه برکشوری که یک سوم انرژی جهان را در اختیار دارد دانست.

تکیه رئیس جمهور اوکراین بر مردم خود و منابع اقتصادی و اجتماعی آن کشور نیست بلکه متکی به کمک ها و وام هایی است که کشور های غربی و سازمان نظامی ناتو در اختیار دولت کیف قرار می دهند. در خبرهای هفته قبل آمده بود که دولت انگلستان دادن وام هفتصد میلیون پوندی به دولت اکراین را به تصویب رسانده است. نیرو های تازه نفس نظامی ناتو اعم از هواپیما، تانک و پرسنل نظامی در لهستان، رومانی و سه کشور کوچک پری بالتیک وارد شده اند و قرار است با ارتش های اکراین، رومانی، لهستان، استونی، لیتوا و لیتونی و چند کشور دیگر عضو سازمان ناتو تمرین های نظامی انجام دهند.

روز بیست و ششم فوریه وزارت دفاع آلمان اعلام کرد که قرار است دو درصد از درآمد تولید ناخالص ملی این کشور به بودجه نظامی اختصاص داده شود. در همین روز ارتش آلمان از فرستادن بیست تانک مدرن (لئو پارد- مدل 72) و تعداد دیگری از ماشین های زرهی این کشور و اعزام متخصص و پرسنل نظامی این کشور به لیتوانی خبر داده است. در ماه ژانویه تعداد سربازان آلمانی مستقر در لیتوانی به یک هزار نفر رسیدند که قرار است این تعداد به پنج هزار نفر برسند. این واحد های نظامی تحت عنوان نیروهای واکنش سریع ناتو در دفاع از کشورهای کوچک در مقابل "تجاوزات روسیه" تشکیل شده اند.

تا انتخابات آینده ریاست جمهوری در اوکراین یک سال بیشتر وقت باقی نمانده است. سوالی که باقی می ماند این است که "پروشنکو" در این فرصت یک ساله به کمک پشتیبانان خارجی خود خواهد توانست آتش جنگ را به درون مرز های روسیه بکشاند؟ آیا حکومت روسیه با به رسمیت شناختن "جمهوری مردمی روسیه نو" و دفاع از مردم این جمهوری و حفظ مرزهای خود اقدام خواهد کرد؟

دلائلی وجود دارد که دولت روسیه اقدامات عملی در به رسمیت شناختن "جمهوری روسیه نو" برداشته است. خواستی که مردم روسیه همواره آن را بیان داشته اند.

 تلگرام راه توده :

https://telegram.me/rahetudeh