میدانیم که شما در جمعبندی حوادث داخل کشور بسیار نزدیک به ما در داخل کشور حرکت می کنید و بخش هائی از نوشته زیر ممکن است همسوئی کامل با نظرات شما داشته باشد، اما بهرحال انتشار آن بعنوان دیدگاه ما از فوت هاشمی رفسنجانی شاید قابل انتشار باشد:

هاشمی قبل از هر چیز، از معدود حاکمانی بود که در زمان حیات خویش این فرصت را برای خود مغتنم داشت تا چهره سیاسی خود را بازسازی کند. او با این رویکرد در محدوده مناسبات فرهنگی واجتماعی قرارگرفت تا بتواند راهگشای مناسبات اقتصادی مورد نظرش باشد و راه آنرا هموار نماید. این همپوشانی در یک برش تاریخی، بین خواسته های اجتماعی جنبش، فارغ از مطالبات اقتصادی شان، با نظرات "نئولیبرالیستی" او بوجود آمد. بعد از اتفاقات 88 او بدرستی دریافت که قدرت نه در مجلس خبرگان است و نه در مجمع تشخیص مصلحت و نه نماز جمعه. بنابراین او با زیرکی تمام فهمید قدرت آنجایی است که  مردم و میر حسین ایستاده اند (اصلی که تشییع جنازه او، یک بار دیگر آنرا ثابت نمود) و با یک تصمیم هوشیارانه خط فاصلی بین حال و گذشته خود ایجاد کرد که کمتر دولتمردی از این موهبت برخوردار شده است. از این منظر اگر بنگریم او سیاستمداری زیرک بوده است.

خیلی ها در اینجا سئوال می کنند که حرکت جمهوری اسلامی "پسا هاشمی" چگونه خواهد بود؟

همه میدانیم که بطور قطع نباید نقش او را در منازعات سیاسی درون حاکمیت و دولت دست کم گرفت و حال در نبود او این منازعات می تواند شکل حاد تر و عریان تری به خود بگیرد. گروهی اندک و آلوده به منافع نفتی و برخوردار از رانت های سیاسی و به تبع آن اقتصادی، که بیشتر در بیت رهبری ونهاد های امنیتی و سپاه و بنیاد های مالی غیر پاسخگو متمرکز شده اند و تمام اسکله های خارج از نظارت دولت را در دست دارند در یک طرف این منازعات قرار دارند.  شاید به تعبیری بتوان گفت "رهبر در سایه"هستند که در مقابل خواسته ها و مطالبات عظیم زمین مانده از دوران انقلاب مردم ایران، صف آرایی کرده اند و با تجربه از انتخابات،76،88،92 و مجلسین شورا وخبرگان، به خوبی در یافته اند که در زمین انتخابات بازنده قطعی خواهند بود. جمع کردن سفره انتخابات نقشه آنهاست. بنظر ما آنچه که تاکنون مانع جمع شدن این سفره شده "دوگانه رهبری و هاشمی" بود که اولی در کانون قدرت سیاسی و دومی در بدنه جنبش اجتماعی تاثیر گذار بودند. هر دو موئلفه با توجه به  رشد جنبش اجتماعی مردم ایران و شرایط حاد و درهم ریخته خاورمیانه و کشورهای پیرامونی، از اهمیت ویژه ای برخوردار است. جناح طرفدار قدرت مطلقه خواه به شمول حجتیه و جبهه پایداری وچهره هایی نظیر مصباح و دار و دسته احمدی نژاد و مداحان "اهل بیت"، برای جمع کردن بساط انتخابات و نهاد های مدنی و مجلس با توجه به قرائت خاصی که از دین  دارند کوچکترین اعتباری نه برای جمهوریت و نه برای ساز و کارهای مدنی منتج از آن قائل هستند. آنها به کرات این تفکر و خواست خود را بدون پرده پوشی اعلام کرده اند. اگر آنها تا کنون برای رسیدن به این امر مهم تعلل کرده و از "رهبری" عبور نکرده و پروژه حذف او را پیش نبرده اند، نه اینکه امکانش را نداشته اند بلکه با موانعی روبرو بودند که در پی برطرف کردن این موانع بوده و هستند. شاید بتوان گفت یکی از موانع جدی برای پیشبُرد پروژه "حذف" وجود و حضور هاشمی در بدنه جنبش اعتراضی و وزن و اعتباری بود که پس از وقایع 88 در جامعه پیدا کرد و در عین حال در مهم ترین نهادها حضور داشت. اگر چنین حذفی صورت می گرفت او در وحله نخست در هماهنگی و اتحاد با دیگر نیروهای طرد شده از حاکمیت که بین مردم وجه خوبی دارند می توانستند نقش آلترناتیو را بازی کنند. لذا شاید بتوان گفت در غیاب هاشمی این نگرانی برای آنها نه به طور قطع ولی بسیار کم رنگ شده است و از این منظر که نگاه می کنیم می توان پذیرفت حالا نیمه دوم لیوان باقی مانده که باید خالی شود. شواهدی در دست است که تائید کننده این نظر است که غیبت هاشمی از صحنه سیاسی ایران زنگ خطری جدی برای شخص رهبر وجنبش اجتماعی است.

نبود هاشمی که حلقه میان نظام و مردم شده بود می تواند زنگ خطری باشد برای شخص رهبر و هم فرصتی برای او که هرچه زودتر در پی چاره ای جهت پیوند با مردم و جدائی بیشتر از باندهای قدرت و طالب جمع کردن سفره انتخابات باشد. تاریخ بندرت فرصتی چنیین مغتنم به رهبران و سیاست مداران داده و می دهد. طبیعی است که یک چنین جسارتی نیازمند هوشمندی و موقعیت شناسی است!

تلگرام راه توده:

https://telegra.me/rahetudeh

 تلگرام راه توده :

https://telegram.me/rahetudeh