سرقینی افزود: "روزی ما آرزوی داشتیم بخش خصوصی صدا داشته باشد اما امروز آنقدر صداها زیاد شده که دو کلمه حرف حساب در این صداها گم می‌شود. میزان حقوق دولتی دریافت شده از بهره‌برداران در ۹ ماه سال جاری ۲هزار و ۷۷۰میلیارد ریال بوده و می‌توان گفت بهره‌برداری از معادن مفت انجام شده است.... آمار نشان می‌دهد در سال‌های ۹۲-۱۳۸۴ در مجموع ۱۲۰ میلیون تن سنگ‌آهن به ارزش ۵ میلیارد دلار از کشور صادر شد. در دوره یاد شده به میزان ۳۰ میلیارد دلار فولاد وارد کشور شده است."

این بخشی از وضع صادرات غیرنفتی کشور است که به افزایش حجم و رقم آن افتخار می شود. صادرکنندگان، ثروت کشور را مفت به دیگران می فروشند و میلیاردها سود می کنند، عوارض نمی دهند، مالیات نمی دهند، و پنج برابر رقم صادرات غیرنفتی مثلا سنگ آهن، فولاد وارد کشور شده است. با این حساب می توان پرسید برای چه باید اجازه داد که عده ای با فروش منابع و معادن و مواد خام کشور سود کنند و به اقتصاد ملی لطمه بزنند؟ دلایل آن متعدد است. یکی از آنها قدرت صادرکنندگان و واردکنندگان در دستگاه سیاسی و اقتصادی کشور است که خود ناشی از ضعف اقتصادی دولت است. از پیامدهای تحریم ها همین وابسته شدن هر چه بیشتر دولت به درآمدهای غیرنفتی بود. همانگونه که یکی از دلایل اینکه اتاق بازرگانی پرداخت یارانه نقدی را روی دست دولت گذاشت هم همین خالی کردن خزانه و وابسته کردن به بودجه به درآمد صادرات غیرنفتی بود که دست اتاق بازرگانی است. وقتی اینان از "دولت نفتی"‌ سخن می گویند منظورشان این نیست که دولت نفتی پایان پیدا کند و مثلا حقوق کارمندان دولت و سرمایه گذاری های عمرانی و یارانه ها مانند کشورهای اروپایی از مالیات سرمایه‌داران پرداخت شود، منظورشان آن است که نیمی از درآمد نفت از طرق مختلف و از جمله سیستم بانکی یا تخفیف به جیب سردمداران اتاق بازرگانی ریخته شود و با نیم دیگر هزینه های دولت و حقوق کارمندان و یارانه ها تامین شود.

بحث فقط بر سر صادرات مواد خام نیست. حتی سمتگیری صنایع در جهت صادرات غیرنفتی هم عملا آنها را به نوعی خام فروشی تبدیل کرده است. مثلا صنایع پتروشیمی بجای آنکه سودهای کلان میلیاردی خود را صرف تحقیق و توسعه کنند و بررسی کنند که چه مواد اولیه در صنایع داخلی کشور لازم است و به سمت تولید آنها قدم بردارند، به سمت صادرات جهت گرفته اند و برای بازار جهانی اوره و آمونیاک و نفت کوره تولید می کنند و نام این را گذاشته اند "صنعت پتروشیمی". کار به جایی رسیده است که براساس برخی ارزیابی ها ارزش آنچه برخی پتروشیمی ها صادر می کنند کمتر از ارزش گاز یا نفتی است که به آنها داده می شود اگر بصورت خام صادر شده بود. یعنی در واقع بخشی از تخفیفی را که دولت در بهای نفت و گاز به پتروشیمی ها می دهد در جیب خود می گذارند و محصول نهایی را به بهایی کمتر از نفت و گاز خام به جهان می فروشند تا آن را سریعتر نقد کنند. پتروشیمی برای آنها یک صنعت نیست، یک تجارت است.

این وضع اسفناک صادرات غیرنفتی در کشور است. خروج منابع و معادن و مواد خام؛ نابود کردن جنگلها؛ صدور مواد غذایی و بالا بردن بهای کالاهای مصرفی مورد نیاز مردم؛ ارزان تر فروختن نفت و گاز کشور در بازار جهانی؛ استفاده از ارز بدست آمده برای وارد کردن کالاهای غیرضروری یا کالاهایی که مشابه آن در کشور ساخته می شود و ضربه زدن به تولید ملی... بخشی از بیلان صادرات غیرنفتی کشور است و تا زمانی که منافع سرمایه تجاری محرک اقتصاد و منافع آن در مرکز سیاستگذاری ها قرار دارد این وضع ادامه خواهد داشت!

تلگرام راه توده:

https://telegra.me/rahetudeh

 تلگرام راه توده :

https://telegram.me/rahetudeh