هنوز چند هفته از انتشار خبر اختراع یک نشان بنام "امین الضرب" از طرف اتاق بازرگانی کشور- یعنی مجمع سرمایه‌دارانی که سودشان در انحطاط و عقب ماندگی ایران است - نگذشته که بنوشته مطبوعات این نشان از طرف اتاق به دکتر موسی غنی نژاد به عنوان "برجسته ترین اقتصاددان" کشور اهدا شد.

این انتخاب بسیار جالب توجه و گویاست و نشان می دهد که از نظر اتاق بازرگانی "برجسته ترین اقتصاددان" کشور یعنی چه کسی و باید دارای چه شرایطی باشد. در واقع برجسته ترین اقتصاد دان کشور کسی نیست که دانش اقتصادی بیش از دیگران داشته باشد یا راه حل های بدیع و نو و به ویژه کارساز برای حل مشکلات اقتصادی کشور ارائه داده باشد، یا حداقل دارای یک تحقیق مشخصی درباره این یا آن معضل اقتصاد ایران باشد. برجسته ترین اقتصاد دان کشور کسی است که با علم اقتصاد مخالف است. معتقد است اصلا نیاز به بررسی دشواری ها و مشکلات اقتصاد کشور نیست. کشور یک مشکل دارد و آن هم این است که اقتصادش دولتی است و آن را باید از دولت گرفت و داد دست اتاق بازرگانی. برای این "برجسته ترین" اقتصاددان برخلاف همه اقتصاددانان برجسته دنیا تدابیر اقتصادی یافتن راه حل برای مشکلات نیست، بلکه راه حل ها قبلا در کتاب ها نوشته شده و باید فقط آنها را اجرا کرد. کتاب ها را هم البته خود ایشان ننوشته بلکه دیگران و در واقع یکی دو اقتصاد دان مانند هایک و فریدمن همه راه حل ها را در کتابهایشان نوشته اند و کار مسئولان دولتی در ایران آن است که این راه حل ها را اجرا کنند. نتیجه اجرای این راه حل ها همین وضع فلاکت بار اقتصادی کشور است که البته جیب برخی ها را بسیار پر کرده است. فلاکت ملی توام شده با اوج سوداگری و ثروت اندوزی و فساد و اختلاف اجتماعی با همه پیامدهای مخرب و ضدملی آن.

آخرین نمونه راه حل های این "برجسته ترین اقتصاددان" ایران پیشنهاد دادن یارانه نقدی بود که به باری بر دوش دولت و بودجه کشور و مانعی در جهت سرمایه گذاری و اشتغال تبدیل شده و بقول روزنامه ابتکار مثل سنگی شده که دیوانه ای در چاه انداخته باشد.

البته اقتصاد برای آقای غنی نژاد بیش از آنکه بررسی مشکل و ارائه راه حل برای آن باشد یک نوع اعتقاد شبه مذهبی، عمل به فریضه یا اجتناب از گناه است. این کار یا آن کار برای همیشه، خارج از زمان و مکان درست یا نادرست، فریضه یا گناه است. مثلا کنترل تجارت خارجی و درآمد تجار گناه است، بجایش بخشیدن اموال دولت به تاجران و اعضای اتاق بازرگانی جزو فرایض است. اقتصاد از نظر ایشان مجموعه ای از تدابیر مشخص نیست، اجرای شماری از دستورهای دینی است.

درک آقای غنی نژاد از اقتصاد را می توان از اظهار نظر وی درباره میرحسین موسوی در آستانه انتخابات 88 درک کرد. وی می گوید:

"دو سال پیش مصاحبه ای که از ایشان (موسوی) مطالعه می کردم و مصاحبه ای هم که قبل تر ایشان در باب روابط اقتصادی در جامعه در سال های انقلاب داشتند و توصیفی که از نظام اقتصادی مطلوب شان کرده بودند، نشان می داد طرز فکرشان کاملاً یک اقتصاد سوسیالیستی است…. اعتقاد دارم آزادی، آزادی فردی و کرامت انسانی محقق نمی شود مگر با آزادی اقتصادی. خیر، من از ایشان (موسوی) حمایت نمی کنم." (فرارو، 28 دی 1378)

بحث غنی نژاد  بر سر این نیست که راه حل ها و عقاید موسوی درست است یا غلط، نیاز به اصلاح، تکمیل یا بهبود دارد یا ندارد، با این بخش آن موافق است ولی نسبت به بخش دیگر منتقد است ... بحث بر سر هیچکدام از اینها نیست. بحث بر سر این است که از نظر ایشان اقتصاد مورد نظر موسوی "سوسیالیستی" است. اقتصاد یک دین است. آقای غنی نژاد دین اقتصاد آزاد را پذیرفته و موسوی دین اقتصاد سوسیالیستی را. غنی نژاد تصور می کند وقتی موسوی راهکارهایی طرح می کند می خواهد دستورهای دین خود را پیاده کند، نه اینکه برای مشکلات کشور راه حل هایی که بنظرش می رسد ارائه می دهد. غنی نژاد نمی خواهد بپذیرد راه حل اقتصادی اجرای فریضه دینی نیست، بلکه پاسخ به یک مشکل است. بین مشکل و راه حل ارتباط وجود دارد و درک از ریشه مشکلات می تواند متفاوت باشد و براساس آن راه حل ها نیز متفاوت شود.

اتاق بازرگانی با انتخاب موسی غنی نژاد به عنوان برجسته ترین اقتصاد دان کشور در واقع نشان داد که درک آن از اقتصاد نه فقط دینی است بلکه کاملا طبقاتی است. برجسته‌ ترین اقتصاددان کشور از نظر این اتاق اقتصاددانی است که کمترین شناخت را از اقتصاد کشور داشته و در مقابل نظراتش بیش از همه بسود تداوم نظمی باشد که سرمایه داری تجاری ایران بهرمند و سودبر از آن است. دین اقتصاد آزاد در خدمت سرمایه داری تجاری است و به همین دلیل آنان این دین را پذیرفته اند و نه دینی دیگر را.  

 تلگرام راه توده :

https://telegram.me/rahetudeh