سیاست جنگی حاکم
پیش از فاجعه باید تغییر کند!

در جستجوی شعار و جبهه ای که پاسخگوی این مرحله گذار بغرنج و دشوار در ایران باشد و وسیع ترین اقشار و طبقات ایران و لایه هائی از حکومتیان و پیرامونیان حکومت نیز با آن همراهی و همگامی نشان بدهند، بحث های زیادی تاکنون شده و همچنان نیز ادامه دارد. راه توده از 7 سال پیش تا اکنون بر ضرورت نفی و تغییر سیاست نظامی- جنگی حاکم بر کشور تاکید کرده و دهها مقاله و تفسیر هم درباره شناخت دقیق تر این سیاست و هم در باره ضرورت مقابله با آن منتشر کرده است. این مقالات و تفسیرها عمدتا در سرمقاله های راه توده منتشر شده است. ما اعتقاد داریم محور اساسی آن شعار و جبهه‌ای که ضرورت آن چه ما بخواهیم و بتوانیم و چه نخواهیم و نتوانیم در دستور جنبش قرار گرفته و بیش از امروز در دستور جنبش قرار خواهد گرفت، نفی و طرد همین سیاست است. مردم روز به روز نسبت به این سیاست و نتایج فاجعه بار اقتصادی و جنگی و ویرانگر آن آگاه تر می شوند و نفی و طرد آن وسعت بیشتری در جامعه می گیرد. این که کار تغییر این سیاست به تغییرات بزرگ در ترکیب حاکمیت بیانجامد و یا حتی بالاتر از آن، بستگی به میزان و زمان عقب نشینی حاکمیت در برابر خواست مردم دارد. حتی به قیمت انواع تقابل ها با حکومتی که این سیاست را پیش می برد.

با تغییر این سیاست، که هدف عام یک جبهه وسیع ملی است، تغییرات دیگری در دستور کار جنبش قرار میگیرد که جای بحث آن اکنون نیست و بسیار بستگی به شرایط و توازن نیروها دارد. با طرد و تغییر سیاست جنگی حاکم، جنبش ملی کشور نه تنها مانع تحمیل یک جنگ ویرانگر به کشور خواهد شد، نه تنها دستآوردهای اتمی کشور را حفظ خواهد کرد، نه تنها از نابودی زیرساخت های کشور جلوگیری خواهد کرد، بلکه تغییراتی را در ترکیب حاکمیت اجتناب ناپذیر می سازد. این تغییرات خود سرآغاز بازگشت آزادی‌ها به جامعه، قانونمند کردن کشور و حاکمیت، بازگرداندن ماهیت واقعی به هر انتخاباتی در ایران، تغییر سیاست‌های خصوصی سازی ویرانگر اقتصادی، به عقب راندن ارتجاع مذهبی، کنترل نیروهای نظامی و سپاهی و خاتمه بخشیدن به ماجراجوئی های داخلی و خارجی و ... خواهد بود. بنابراین، وقتی از تغییر سیاست جنگی و ضرورت تشکیل جبهه ای برای طرد سیاست جنگی حاکم سخن گفته می شود، معنائی وسیع مورد نظر است، که دربالا اشاره ای کوتاه به آن شد.

نفی جنگ، برای صلح، نفی فقر برای عدالت، نفی خودکامگی برای دمکراسی و نفی ارتجاع مذهبی برای پیشرفت فرهنگی و اقتصادی. همه این خواست ها که روز به روز در شعار نفی سیاست جنگی حاکم تجلی می یابد، در گرو یافتن وسیع ترین متحدان و پرهیز از هر شعاری است که دایره این وسعت را محدود کند. ماهیت شعار نفی سیاست جنگی حاکم باید چنان با دقت طرح شود که حاکمیت نتواند با استناد به خطراتی که از خارج ایران را تهدید می کند و حاکمیت خود از هموار کنندگان جاده این خطرات است،  از آن بهره برداری تبلیغاتی و حکومتی کند. به همین دلیل، بحث نه بر سر مخالفت با پیشرفت اتمی، نه مخالفت با پیشرفت های نظامی، نه مخالفت با دفاع از تمامیت ارضی کشور در برابر تهاجم خارجی و نه مخالفت با استقلال کشور، بلکه درست بر سر آن سیاست و روش ناشی از سیاست جنگی است که همه آنچه یاد شد را به ضد خود تبدیل می کند. آن تبلیغات عظیمی که در باره فعالیت های اتمی ایران راه افتاده است و می رود تا به تهدید های عملی تبدیل شود، ناشی از سیاستی است که ما معتقدیم باید تغییر کند و طرد شود. یعنی سیاست جنگی. هیچ قدرت جهانی نمی تواند به ایران بگوید چرا فعالیت اتمی می کنی، مگر آن که مستند به سخنان و روش ها و نشانه هائی که حاکمیت در چارچوب سیاست جنگی خود نشان میدهد و این پیشرفت اتمی را بعنوان خطری منطقه ای و حتی جهانی تبلیغ می کند. یعنی دقیقا همان روشی که طی 7 سال گذشته جمهوری اسلامی دنبال کرده است. با دخالت در امور داخلی کشورهای منطقه، با صف آرائی و یارگیری نظامی در منطقه، با حادثه سازی‌های منطقه ای و جهانی، با تشکیل سپاهی برای عملیات نظامی در خارج از کشور (سپاه قدس) و با سخنان تحریک آمیز و جنگی که رهبر جمهوری اسلامی و رئیس دولت کودتائی و فرماندهان سپاه بی وقفه بر زبان می آورند. بدین ترتیب آنچه خطر خیز شده نه پیشرفت های اتمی، بلکه آن سیاستی است که پیشرفت های اتمی را هم به خود گره زده است.

روی سخن نه با آنها که کنار گود نشسته اند و با این تاکتیک ها و شعارها و مرحله‌بندی های حرکت یک جنبش کاری ندارند و غرق کشتی را با یک "یاعلی" می‌خواهند، بلکه با آنهائی است که بر حسب تجربه و یا دانش علمی خود، با این تاکتیک‌ها آشنائی داشته و یا آشنائی پیدا کرده اند و معتقد به حرکت با مردم و درکنار مردم‌اند و نه فرسنگ ها جلوتر از مردم و یا در پروازهائی رویائی برفرار سر مردمی که با کمک آنها باید تغییرات در جامعه ایجاد شده و حاکمیت به عقب رانده شود.