|
نگاهی رویدادهای
منطقه در هفته گذشته را با تحولات سوریه میتوان آغاز کرد، که
اگر راه حلی ملی برای آن یافت نشود، به همان سرازیری می رود که
لیبی رفت.
1- بدنبال قبول پیشنهاد اتحادیه عرب از سوی حاکمیت سوریه، هیات
12 نفره دیپلمات های عرب و شماری کارشناس منطقه وارد دمشق
پایتخت سوریه شدند تا زمینه های آشتی ملی و نظارت بر روند
اصلاحات و جلوگیری از تشدید خشونت ها را فراهم کنند.
همزمان با این حضور و تقویت امید به یافتن راه حلی برای برون
رفت سوریه از گردابی که در آن دست و پا می زند، نخستین انفجار
مهیب، از آن نوع که تاکنون در عراق و افغانستان شاهدش بوده
ایم، در کنار وزارت اطلاعات و اداره امنیت سوریه روی داد و همه
تلاش های سیاسی را تحت تاثیر خود قرار داد.44 کشته و 166 زخمی
محصول این انفجار بود.
رهبران سوریه انگشت اتهام را به سوی القاعده و نیروهای
اپوزیسیون گرفتند و مخالفان بشار اسد دولت را متهم کردند. و
جالب آن که هر دو، انگیزه انفجار را ایجاد انحراف در افکار
عمومی از پیگیری تلاش ناظران اتحادیه عرب معرفی کردند.
در این میان، سخنگوی وزارت خارجه جمهوری اسلامی که معلوم نیست
به چه دلیل او باید توضیح دهنده حوادث سوریه باشد، در مصاحبه
خبری خود انفجار در دمشق را محکوم کرد و اعلام کرد که "بی
تردید بی ثباتی وتهدید امنیت ملی سوریه که دشمنان مردم کشور به
دنبال ان هستند نه تنها مردم سوریه بلکه دیگر ملت های منطقه را
نیز مورد تهدید قرار خواهد داد ".
مسئولان این فاجعه چه دولت اسد باشد چه گروه القاعده، انفجار
کمکی بود به نیروهای ذینفع در بی ثباتی سوریه، ایچاد ترس و نا
امنی بیشتر و زمینه ساز دخالت های خارجی به بهانه حفظ امنیت.
24 ساعت پس از این انفجار، تحریم های شدید از طرف کشورهای
اروپائی علیه سوریه اعلام شد. سوئیس 53 میلیون دلار از دارای
54 شرکت سوری و دارای بشار اسد و ماهر اسد برادر او وهمچنین
نخست وزیر سوریه را مسدود کرد و کانادا به نوبه خود تحریم های
علیه سوریه را تشدید کرد. وزیر خارجه کانادا " جان برد" گفت:
"سازمان ملل متحد تاکنون نتوانسته کاری در امور سوریه از پیش
ببرد و ما خواستار آن هستیم که پرونده سوریه در آینده به شورای
امنیت محول شود" .
پس از همین سخنان وزیر خارجه کانادا، کلیه دارای های دولت
سوریه در کانادا امسدود شد و کانادا در کنار سوئیس به یکی از
دو پیشگام تحریم سوریه تبدیل شد. امریکا و اتحادیه اروپا و
اتحادیه عرب نیز در نوبت اند. بی ثباتی سیاسی و اقتصادی سوریه
نخستین هدف است.
2- اندکی آنسو تر، در عراق، بدنبال خروج ارتش امریکا از این
کشور، نخست انفجارهای سیاسی در صفوف حاکمان آغاز شد و سپس
انفجار بمب در قلب بغداد چند ده قربانی گرفت. جنگ داخلی و سه
پارچه شدن عراق، اکنون بیش از هر زمانی جلوه کرده است.
اخرین کاروان سربازان امریکائی با 110 کامیون از سه بریگارد
سواره نظام "ویژه مبارزه با شورش" به کویت منتقل شدند. چرا
کویت؟ هنوز پاسخی اعلام نشده است.
ارتشی که با 170هزار سرباز در 505 منطقه نظامی در خاک عراق
مستقر بود آهسته از عراق بیرون رفت و ویرانه ای سیاسی و
اقتصادی و طبیعی را برای مردم این کشور بر جای گذاشت.
البته شمار زیادی مشاور نظامی امریکا همچنان و به بهانه آموزش
سربازان عراقی دراین کشور مانده اند. همچنان که بخشی از نیروی
دریائی امریکا- تفنگذاران- به بهانه محافظت از سفارت امریکا
درعراق و در کنار چند هزار مامور اطلاعات مرکزی امریکا "سیا" و
کارشناسان "اف بی آی" باقی مانده اند. حفاظت از سفارت امریکا،
تاسیسات نفتی و اقتصادی بهانه این باقی ماندن اعلام شده است.
از زمان اشغال عراق از سوی امریکا در مارس سال 2003 بطور
تقریبی 126هزارعراقی در انفجارها کشته شده اند. در همین مدت 20
هزار سرباز و نیروی پلیس عراقی و 19هزار نفر در عملیات
تروریستی در عراق کشته شده اند.
بنا بر امار سازمان ملل متحد، یک میلیون 75 هزار عراقی به
کشورهای منطقه گریخته اند.
امریکا و دیگر نیروهای اروپای براساس آمار وزارت دفاع امریکا،
در همین مدت 3 هزار و 518 کشته از خود باقی گذاشته اند و بیش
از 32هزار نفر زخمی و معلول. انگلستان به نوبه خود 179 سرباز
خود را از دست داده است.
هزینه های اشغال عراق به اندازه امار کشته شدگان سرگیجه آور
است. بنا به امار پنتاگون، از آغاز سال 2003 تاکنون 770
میلیارد دلار هزینه این اشغال شده است.
"لیندا بلمس" پرفسور دانشگاه هاروارد مخارج هزینه های درمانی
بیماران جنگ را بین 346 تا 469 میلیارد دلار تا پایان سال 2055
تخمین زده است. هزینه های ناشی از عواقب اشغال عراق بسختی قابل
کشف است. "جانبازانی" که از یک صحنه تئاتر در عراق به صحنه
دیگر تئاتر در افغانستان در عرض سالها در حال تعویض بودند و
آمار اصلی بدون ارزیابی دقیق کشتار وهزینه جنگ در افغانستان که
تمامی ندارد غیر ممکن است.
3- پس از عبور از سوریه و رسیدن به بغداد، می توان به آسانی از
مرزهای خیال عبور کرده و به تهران رسید.
زمان برگزاری انتخابات مجلس نهم آنقدر نزدیک شده است که حاکمیت
دچار دلهره عدم شرکت مردم در این انتخابات شود. رویدادهای که
اشغال کنندگان عراق و حادثه آفرینان در سوریه منتظر آن هستند.
روز به روز اختلاف در میان دسته بندی های حاکمیت که همگی با هم
علیه نتیجه انتخابات 22 خرداد کودتا کردند، تشدید می شود، چنان
که اکنون دو قطب رقیب در حاکمیت یکپارچه کودتا بوجود آمده است.
کاخ ریاست جمهوری و کاخ رهبری.
فشار از بیرون نیز تقریبا "دم" افزون شده است. تحریم تجاری و
سیاسی ایران سرانجام به تحریم کمر شکن بانک مرکزی رسید.
نشست سران کشورهای عضو شورای همکاری خلیج فارس که در همین هفته
برپا شد، مهم ترین هدف و نتیجه گیری اش علیه ایران بود.
برژینسکی مشاور سابق امنیت ملی کاخ سفید در دوره "جیمی کارتر"
هر آنچه را تئوریزه کرده بود، اعرابی که بنام شورای همکاری
خلیج فارس جلسه کردند آن را قرقره کردند.
ایجاد "خاور میانه بزرگ " با استفاده از تمام وسایل ضروری!
کلیه کشورهای منطقه از ترکیه تا پاکستان باید از منافع و اهداف
امریکا پیروی کنند. (از مقاله "سقوط اسرائیل" ترجمه رضانافعی
در وبسایت "آینده ما"24 دسامبر).
تحمیل انزوای بیشتر سیاسی و اقتصادی هدف واقعی اجلاس همکاری
خلیج فارس بود و سفر شتابزده وزیر اطلاعات جمهوری اسلامی به
عربستان برای تاثیر گذاری روی این اجلاس، به باله دلقک در سیرک
سیاسی منطقه شبیه بود.
بیانیه پایانی این اجلاس آشکارا بیانیه ای نه تنها علیه جمهوری
اسلامی بلکه علیه ایران و ایرانی وبد.
آنها اشاره به "دخالت های ایران در امور داخلی کشورهای
عضوشورای همکاری خلیج فارس واقدام برای نفاق افکنی و برانگیختن
نزاع فرقه ای میان شهروندان کشورهای منطقه " یاد کردند و این
که ایران باید "به اینگونه سیاست ها وروش ها پایان بدهد و به
جای ان سیاست حسن همجواری و احترام متقابل و تبعیت از منشورهای
بین المللی را اجرا کند و در امور داخلی سایر کشورها مداخله
نکند "
|
