سویتسکایا راسیا-  "انوچکین تیموفیف"
خیانت
رهبران روسیه
در سایه
ناتو و امریکا
ترجمه آزاده اسفندیاری

حمله سازمان نظامی ناتو به افغانستان و اشغال این  کشور توسط نیروهای چند ملیتی بازتابی جز گرایش مردمی به نیروهای طالبان درآن کشور نداشته و نخواهد داشت، چرا که در شرایط فعلی نیرو های طالبان تنها نیروی مقابله کننده و سازمان گر مبارزه با اشغال سرزمین شان می باشند.

افغانستان کشوری است اشغال شده توسط نیروهای متجاوز خارجی. هر اسمی و هر عنوانی به این اشغال گری داده شود از نظر مردم این کشور معنی دیگری نداشته و ندارد. کشوری که در قرن بیست و یکم مستعمره شده است. به همین دلیل نیرو های طالبان می توانند از توده های تحقیر شده میهن خودشان سربازگیری کنند و با ارتش های بیگانه در یک نبرد نا برابر سینه به سینه شوند.

در ششماهه اول سال جاری بیش از 400 نظامی و دهها تکنیسین و متخصص وابسته به نیروهای سازمان نطامی ناتو کشته شده اند. 20 فروند هلیکوپتر و تعداد بی شماری از ماشین های نظامی و نفربرهای زرهی و کاروان های مواسلاتی اشغال گران توسط عملیات پارتیزانی طالبان نابود شده اند. در واقع افغانستان تبدیل به بن بستی برای نیروهای ناتو گردیده است.

کشور های اروپایی عضو ناتو جهت فریب افکار عمومی کشورهای خود مکررا عنوان می کنند که  تا سال 2015 همه نیروهای نظامی خود را از این کشور بیرون خواهند برد. باراک اوباما رییس جمهور آمریکا هم که جایزه صلح نوبل را شتاب زده به خاطر سخنان "دلپذیر" او برای بیرون آوردن نیروهای این کشوراز افغانستان  تقدیمش کردند مرتب ادعا میکند که یگان های نظامی آمریکا را بتدریج از افعانستان بیرون خواهد برد. اما واقعیت امر اینست که ادعای بیرون بردن نظامی ها از این کشور بیشر تبلیغات قبل از انتخابات است تا یک پروسه سپردن  "امنیت افعانستان به دست نیروهای نظامی و امنیتی این کشور" .

بر خلاف ادعاهایی که توسط مقامات ناتو به سردمداری آمریکا جهت بیرون کشیدن نیروهای سازمان نظامی ناتومی شود، اشغال افغانستان طرحی بوده است که تقریبا به چهل سال قبل برمیگردد و آن هم برنامه ایجاد "کمربند سبز" برای نابودی اتحاد شوروی و قرار گرفتن بین جمهوری خلق چین، آسیای میانه، ایران، هندوستان و حتی پاکستان متحد خود آمریکا. حضور نظامی ناتو به رهبری آمریکا نه مقابله با تروریزم می باشد و نه عملیات نظامی بر علیه طالبان. ساختن 40 فرودگاه استراتژیک که 10 فرودگاه آن ویژه نظامی است، برپا کردن ده ها تاسیسات فوق مدرن برای رصد کردن فعل و انفعالات درکشور های همجوار افغانستان به هیچ وجه معنی مبارزه با تروریزم را نمی دهد. ایجاد  موسسات تحقیقاتی در مناطق مختلف این کشور با حضور تکنیسین ها و دانشمندان نظامی معنایی جز هدف های بلند مدت  استراتژیک برای فتنه گری و آشوب در این منطقه حساس جهانی ندارد.

سردمداران ناتو این ادعا را نیز دارند که برای دمکراسی و ایجاد شرایط دمکراتیک به این کشور سرازیر شده اند. در کدامیک از صفحات تاریخ و گذشته بشریت مشاهده  شده است که دمکراسی را با تفنگ و بمب و هواپیماهای بدون سرنشین راکت پرتاب کن، کشوری به دمکراسی و آزادی دست یافته باشد. روز و هفته ای نیست که خبرگزاری های جهان خبر از بمباران خانه ها و مردم عادی در افغانستان و بعضا پاکستان گزارش نکنند. این ها چهره واقعی نیرو های خانمان برانداز و اشغالگر ناتو هستند که به اسم دمکراسی و آزادی به روی مردم منطقه تیغ کشیده اند. مردم افغانستان اشغال کشورشان توسط نیروهای خارجی را با همه وجودشان هر روز و هر لحظه احساس میکنند و به تبع آن جواب در خور را به اشغال گران خواهند داد. کارنامه ناتو در این سرزمین جز تخریب و ویرانی و کشت و کشتار روایت دیگری ندارد. بنا به همین دلایل باید گفت که زمین افغانستان زیر پای نیرو های متجاوز ناتو می لرزد .

مردم افغانستان یاد و خاطره اتحاد شوروی را نیز در اذهان خود دارند. چرا که از سال های دور، از زمان سلطنت ظاهر شاه مناسبات دوستانه و همکاری های متقابل با اتحاد شوروی را تا تخریب سیستم سوسیالیستی به یاد دارند. ساختن ده ها کارخانه و موسسات تولیدی، کمک به بازدهی تولید کشاورزی، ساختن مدارس، جاده سازی، اکتشاف نفت و گاز و معادن منحصر به فرد مواد ذیقیمت ابزار تکنولوژیهای جدید، ساختن تونل سالنگ، تحصیل مجانی دهها هزار دانشجو و محصل افغانی در موسسات آموزشی و... حال می توانند با شرایط امروزی که کشورشان اشغال شده و همه چیز ویران گشته است مقایسه کنند.

مبارزه با کشت و برداشت مواد مخدر در این سال های اشغالگری در حد ادعا باقی مانده است و البته نه تنها کاهش پیدا نکرده بلکه تا سه برابر قبل نیز افزایش یافته است. کاشت و برداشت تریاک در افغانستان عملا  جز با امکانات و مساعدت نیروهای نظامی اشغال کننده این کشور و صدور این ماده خانمان سوز به اقصا نقاط دنیا غیر ممکن می باشد .

در چنین اوضاع پیچیده ایست که زندگی میلیون ها انسان این منطقه دست خوش پریشانی و سرنوشتی نا معلوم قرار گرفته است. رهبران الیگارشی روسیه با دو رویی و توسل به دروغ، ادعای همکاری با نیروهای "ائتلاف " ضد تروریزم و مبارزه با مواد مخدر را عنوان کرده و راه های مواسلاتی برای کمک رسانی به نیرو های ناتو را از طریق خاک روسیه به طرف این منطقه جنگی باز کرده اند. این رهبران وطن فروش پای را از این هم فراتر نهاده اند و تعدادی هلیکوپتر باربری را در اختیار آن ها گذارده اند . حاکمان روسیه ادعا دارند که باید با مواد مخدر مبارزه کرد و به همین دلیل خود را موظف به هم کاری با سازمان جهنمی ناتو در افغانستان میدانند، این در حالی است که در کشور ما روسیه نزدیک به 7 ملیون نفر به این مواد کشنده یعنی تریاک و هرویین معتاد هستند. مسئله ای است روشن که این حجم عظیم مواد نابود کننده مبدایی جز افغانستان ندارد .

 در مورد مبارزه با تروریزم ادعایی آن ها به روشنی می توان گفت که تا به حال نیرو های طالبان در روسیه هیچ گونه عملیات تروریستی نداشته اند. همکاری حکومت گران روسیه با متجاوزان به مسله دروغین مبارزه با مواد مخدر و تروریزم در افغانستان محدود نمی گردد؛ بلکه ریشه در هم اندیشی و هم مسلکی با امپریالیست های " جهان وطن " دارد. آنها دست روی دست گذاشتند تا تجاوز کاران ناتو تبه کارانه هم پیمان استراتژیک ما، کشور یوگوسلاوی را تکه پاره کردند. سکوت و بی عملی آنها در مورد عراق نیز نمونه دیگری از خیانت آنها است. آخرین نمونه آن هم جمهوری عربی لیبی است و این رشته سر دراز دارد. رهبران خود فروخته روسیه غافل از آنند که وارد ماجرایی شده اند که جهان خواران به رهبری و پیش تازی آمریکا ضمن ایجاد شکاف بین چین و روسیه، روسیه را این غنی ترین کشور جهان به لحاظ منابع طبیعی را نیز زیر نگین خودشان در آورند. هم اندیشی و همکاری با سازمان های متجاوز نظامی خارجی خواه نا خواه راه را برای به روسیه کشاندن حوادث غیر قابل پیش بینی باز کرده و خواهد کرد. باید از خواب غفلت بیدار شد و با خواست ها و مطالبات به حق مردم روسیه و خلق های منطقه در آسیای میانه و خاور نزدیک هماهنگی کرد نه با دست های پلیدی که حتی بقای کره زمین را مورد تهدید جدی قرار داده اند .