دولت ترکیه
چهره ای آشناست
اشتباه نکنید!
یکی از خوانندگان راه توده با این آدرس ای میل mansep55@gmail.com که با انتشار آن با هدف پاسخگوئی به کسانی منتقد نظرات وی هستند موافقت کرده است، مقاله زیرا برای ما ارسال داشته است. پیش از این نیز این خواننده، بارها نظراتی مشابه را در پیام های خود برای راه توده ارسال داشته بود و به همین دلیل تصمیم گرفتیم یکبار نظر کامل ایشان را منتشر کنیم و تائید یا رد آن را به خوانندگان وا گذاریم. که امیدواریم چنین شود و نه آن که دهها پیام ومقاله در رد یا تائید این مقاله سر ما ریخته شود. بهتر است با خود ایشان تماس گرفته شود.
«این روزها بسیاری از اصلاح طلب ها و بسیاری
از گروهای چپ، و تمام پان ترکیست ها، ترکیه را یک الگوی موفق توسعه و آنرا
بهترین سر مشق میدانند. این درحالی است که هنوز قانون اساسی کودتا در ترکیه
معتبر است. زمانی که ایران و عراق در حال جنگ بودند، ترکیه از هر دو طرف حد
اکثر سود را برد. ترکیه عضو پیمان ناتو است و در تمام تجاوزات این پیمان
نقش غیر مستقیم داشته و در عین حال میزبان پایگاه اینجرلیک است که مطمئناً
برای گسترش صلح و دوستی در منطقه ایجاد نشده است. هم اکنون در افغانستان
سرباز دارد. ترکیه به کشور مستقل قبرس به بهانه حمایت از همزبان های خود،
تجاوز نظامی کرده و هنوز هم در آنجا نیرو دارد و البته با غمض عین هم
پیمانان غربی خود که برای موارد مشابه در این زمینه، خیلی حساس هستند!
ترکیه یکی از عزیز کرده های امپریالیزم در منطقه است.
نتیجه اینکه هم اکنون ترکیه بعد از اسراییل، دموکرات ترین حکومت در منطقه و
با اقتصاد شکوفا معرفی می شود و در عین حال با کمتر مزاحمتی از جانب
نیروهای امپریالیستی مواجه است. زیرا دموکراسی در ترکیه برای سرمایه داران
داخلی و هم پیمانان خارجی ، خطری در بر ندارد و به جایگاهشان از این
دموکراسی خدشه ای وارد نخواهد شد. البته وضعیت برای 17 میلیون کرد ترکیه
فرق می کند و هنوز هم در آنجا شرایط جنگی حکمفرماست.
با این تفاصیل آیا راه رشد ترکیه میتواند تقلید پذیر باشد و یا اینکه باید
در پیوند با سایر تحولات منطقه به آن نگاه کرد؟ مثلاً ایا بدون انقلاب
ایران و جنگ ایران و عراق، ترکیه میتوانست چنین جایگاهی پیدا کند؟ آیا بد
بختی دو کشور ایران و عراق و خوشبختی تر کیه، باهم پیوند دیالکتیکی ندارند
و وجود این دو لازم و ملزوم یکدیگر نیستند؟
چه فرقی بین سیاست های اقتصادی مصر مبارک، تونس بن علی و حزب توسعه و عدالت
است؟ هر سه مجری سیاست های نئولیبرالیستی هستند. تقریباً هر سه کشور به
صورت همزمان این سیاست ها را پیاده کردند. منتها در ترکیه هنوز آثار مخرب
آن مشخص نشده وگرنه روزی تونس بن علی هم مورد غبطه خیلی ها بود. پس شب دراز
است.
ترکیه سعی و همت خود را برای بدست گرفتن رهبری جهان اسلام قرار داده و برای
آمریکا و غرب چه چیزی بهتر از این که یک دوست، این رهبری را داشته باشد.
برخورد و مخالفت های ظاهری با اسرائیل در جهت پیشبرد این سیاست است. در بین
توده های عرب، این موضع گیری ها، اردوغان را در نظر بعضی ها به قهرمان
تبدیل کرده است.
ترکیه نمی تواند به مخالفت با امپریالیسم غرب و اسرائیل برخیزد، زیرا که
اقتصاد آنِ که در سالهای اخیر بسیار رشد یافتۀ، بر پایه های همکاری و اتکاء
به غرب بنا شده است و بدین خاطر در تمام تجاوزات آنها در منطقه مشارکت می
کند. اگر غرب یا اسرائیل اراده کنند، چیزی از اقتصاد ترکیه باقی نمی ماند و
اینرا اردوغان بهتر از هر کسی میداند.
فریب نمایش های ظاهریِ مخالفت با اسرائیل را که به درستی باید جنگ زرگری
نامید، نخوریم. سپر دفاعی ناتو شاهدی بر این گفتار است.
سئوال این است که قدرت ترکیه از کجا ناشی میشود که غرب نمیتواند در برنامه
های توسعه آن کارشکنی کند. آیا ایران دولتمردانی نظیر ترکیه ندارد؟ چه
نیرویی مانع قدرت گرفتن چنین دولت مردانی در ایران میشود؟ آیا در ترکیه
نیروهای قشری و اقتدارگرا وجود دارد؟ اگر جواب مثبت است چگونه است که در
ایران در قدرت هستند ولی در ترکیه بیرون از قدرت هستند؟ آیا مردم ترکیه
اگاه تر از ایران هستند که میتوانند جلوی دشمن بایستند؟ آیا نیرو های
امپریالیستی در این مورد بر خورد دو گانه ندارند؟
غرب از ترکیه اسلامگرا، برای به آشوب کشیدن کشورهای منطقه استفاده کرده و
در این مورد ایران هدف نهایی آنها می باشد.
نشانه هایی در دست است که ترکیه خواهان پیاده کردن همان برنامه هایی در
ایران است که در سوریه نیز به کار گرفت و این کشور را (با هماهنگی کامل
ناتو) به آشوب کشاند. شبکه های اصلی جار و جنجال های کنونی و درگیری های
ظاهری ترکیه و اسرائیل برای انحراف اذهان ملت های منطقه بویژه ملت ایران،
از این خبر مهم است که ترکیه با نصب رادارهای ناتو در مرز شرقی اش موافقت
کرده و عملا به ایران اعلان جنگ نموده است!
به نظر من ترکیه و اسراییل الگویی نیستند که برای مردم منطقه نسخه آن
پیچیده شود. توصیه میشود در این مورد نظر احزاب چپ ترکیه نیز مد نظر قرار
گیرد.»
راه توده 333 28 شهریور ماه 1390