با مبارزه سیاسی
مردم را آماده حضور سیاسی کنیم!

دو مقوله را در کار سیاسی و مبارزه سیاسی باید از هم جدا کرد.

درجریان یک خیزش اجتماعی و فراهم آمدن امکان حضور توده های مردم در صحنه سیاسی، طبیعی است که آشنائی با سیاست و حتی فعالیت سیاسی با سرعت توفان در جامعه گسترش می یابد. این حضور و فعالیت با همین سرعت به آگاهی مردم و شناخت آنها از حاکمیت و رشد انگیزه های پیوند و اتحاد مردم با یکدیگر می انجامد.

از جمله دلائل وحشت حکومت های خودکامه از پیوند آزادانه توده های مردم با یکدیگر، جلوگیری از متشکل شدن مردم، مقابله با آزادی مطبوعات و آزادی احزاب در همین نکته نهفته است. یعنی جلوگیری از پیوند بی هزینه و در پناه قانون و امنیت اجتماعی مردم برای فعالیت سیاسی و رشد آگاهی عمومی. این حکومت ها؛ با سرکوب و اختناق می کوشند هزینه فعالیت سیاسی را سنگین کنند و با پلیسی کردن شرایط، فعالیت سیاسی را تا آنجا که می توانند ناممکن سازند.

در این حالت، ظرفیت های بالقوه یک جنبش اعتراضی از بین نمی رود، زیرا تضادهائی که این ظرفیت را شکل بخشیده اند برجای خود باقی اند، بلکه  این ظرفیت ها در انتظار فرصتی اند تا با هزینه کم دوباره بالفعل شوند.

برای نمونه ما در جریان خیزش محدود 15 خرداد و انقلاب 57 شاهد هر دو حالت بودیم. یعنی در 15 خرداد حکومت شاه با سرکوب خیزش سیاسی مردم، هزینه فعالیت سیاسی را بسیار سنگین کرد و ما یک دوران طولانی سیاست گریزی مردم را شاهد شدیم، و در انقلاب 57 ناممکن شدن سرکوب خیزش سیاسی جدید مردم و عقب نشینی اجباری حکومت از برابر مردم، فضای نیمه آزادی برای سیاسی شدن و به صحنه آمدن توده های مردم فراهم آمد. چنان که نظام شاه بر خلاف ادعاهائی که درباره سرنگونی مسلحانه آن مطرح می شود، با حضور و فعالیت سیاسی مردم در خیابان ها سقوط کرد.

بحث و فعالیت سیاسی و حضور سیاسی مردم در صحنه، در سال 57 و سال پس از سرنگونی شاه و برقرار جمهوری اسلامی در گسترده ترین حد تاریخی خود را در ایران شاهد بودیم. و بتدریج هر اندازه فضای سیاسی کشور بسته تر، پلیسی تر و خشونت حکومتی شدید تر شد، مردم بیشتری برای پرهیز از پرداخت هزینه، از خیابان ها عقب نشینی سیاسی کردند. اما این عقب نشینی سیاسی به معنای غیر سیاسی بودن و یا غیر سیاسی شدن مردم نبود. زیرا در جریان انتخابات دوم خرداد 1376 و سپس خیزش عظیم سبز ما به چشم خویش دیدیم که مردم عمیقا سیاسی اند و در اولین فرصت بصورت دهها میلیونی برای فعالیت سیاسی به صحنه می آیند. امری که در حال حاضر نیز مصداق دارد. یعنی توده های وسیع مردم ایران منتظر اولین فرصت اند تا با هزینه ای کم، گسترده تر از خرداد 1388 برای فعالیت سیاسی و بیان نظر خود به خیابان ها بیآیند.

کسانی که از یاس و رخوت سخن می گویند و عادت دارند زانوی غم "رکود" را در بغل می گیرند، به ریشه ها و اعماق یک جنبش و زمینه های اقتصادی و اجتماعی آن توجه ندارند.

در ادامه همین بحث است که می رسیم به مقوله مبارزه سیاسی، نه فعالیت سیاسی.

فعالیت سیاسی و حضور سیاسی همان است که در بالا به آن اشاره شد، اما در فاصله برقراری اختناق از یکسو و پرهزینه شدن فعالیت سیاسی برای توده های مردم از سوی دیگر، مبارزه سیاسی دز اولویت قرار می گیرد. در اینجا، پیشتازان جنبش اجتماعی برای مقابله با حکومت  و فراهم ساختن آن شرایطی که توده های مردم بتوانند به صحنه بازگردند، وارد عرصه مبارزه سیاسی می شوند. یعنی همان امری که ما امروز در جمهوری اسلامی شاهد آن هستیم و اخبار مربوط به هزینه ای که مبارزان سیاسی می پردازند را بی وقفه دنبال می کنیم.

این که شیوه مبارزه چیست و چه باید باشد، امر دیگری است که پیوسته در ارتباط مستقیم قرار می گیرد با شرایط و نیازها و امکانات. برای مثال، امروز مبارزه برای حاکم ساختن تمامی اصول و کلیت قانون اساسی دردستور روز مبارزه است و مبارزان سیاسی می کوشند به کمک مردمی که ظرفیت بالقوه فعالیت و حضور سیاسی را دارند، شرایطی را به حاکمیت تحمیل کنند که ناچار به عقب نشینی شده و امکان فعالیت و حضور سیاسی مردم فراهم شود. همچنان که هوشیار نگهداشتن مردم، ناممکن ساختن قطع ارتباط مردم با هم و آماده بودن برای بهره گرفتن از برنده ترین حربه هائی که مردم برای مقابله با حکومت در اختیار دارند در دستور است.

در ادامه این بحث است که می رسیم به انتخابات که اکنون در جمهوری اسلامی تبدیل به برنده ترین حربه علیه حکومت خودکامه شده است. شاید فردا امکان و شعار و خواست و حربه دیگری ضرورت یابد و یا در اختیار مردم باشد، اما امروز جنبش مردم دراین نقطه قرار گرفته است. نقطه بهره گیری از انتخابات. برگ برنده ای که امروز در اختیار مبارزان سیاسی و توده مردم آماده فعالیت سیاسی است، شرکت یا عدم شرکت در انتخابات است. یعنی نمایش قدرت جنبش اعتراضی مردم. مردم چه با شرکت در انتخابات – در صورت عقب نشینی حکومت از برابر خواست مردم برای انتخابات واقعی- و چه با عدم شرکت در انتخابات، با کمترین هزینه قدرت بالقوه جنبش را بالفعل کرده و می توانند به نمایش بگذارند. بنابراین برای هر دو گزینه باید مردم را آماده نگهداشت! نقش مبارزان سیاسی برای فراهم ساختن شرایط فعالیت و حضور سیاسی دهها میلیونی مردم ایران در اینجا معنای خود را پیدا می کند.