مصاحبه اومانیته با "میشل کیلو"
 از رهبران مخالفان دولت سوریه

سرکوب

سوریه را متلاشی می کند

اومانیته : ارزیابی شما از قیام چهارماهه گذشته چیست؟

میشل کیلو. از نظر مردمی تلفات بسیار زیاد بوده است. از نظر سیاسی دولت هویت خود را از دست داده و به یک حزب روبروی مردم تبدیل شده است. از نظر اقتصادی٬ سوریه بر لبه پرتگاه است. از نظر بین‌المللی و حتی منطقه ای٬ کشوری است که در میان دوستانش هم منزوی شده است. گزینش امنیتی حکومت امکان هرگونه راه حل سیاسی را مسدود کرده است٬ حتی در چارچوب همان گفتگوی ملی که خود حکومت مبتکر آن بوده است. اما از همه وخیم‌‌تر اینکه جامعه سوریه در حال فروپاشی است. یعنی اگر رژیم به روش کنونی خود ادامه دهد ممکن است نظام سوریه از هم بپاشد.

- این جنبش اعتراضی چگونه سازمان می‌گیرد؟ چرا این جنبش بلندگوی مشخصی ندارد؟

- دو نوع مخالفت و اپوزیسیون وجود دارد. یکی احزاب کلاسیک و همراه با آنها روشنفکرانی هستند که اندیشه مقاومت مدنی را مطرح کرده‌اند. دوم٬ مردمی هستند که در خیابان‌ها برخاسته‌اند. این دومی هنوز نمادهای خود٬ نمایندگان خود را ندارد. اما سازمان‌های خود را بوجود آورده است. ما٬ روشنفکران٬ با نوشته‌ها و پیشنهادهایمان٬ جزیی از این شکل دوم اپوزیسیون هم هستیم که به رشد آن یاری می‌دهیم. ما بنوعی نظریه پردازان این کمیته‌ها هستیم٬ بدون آنکه هماهنگی هرروزه‌‌ای میان ما وجود داشته باشد.

- شما حاضر به گفتگو با رژیم هستید؟

- برای آنکه بتوان با حکومت گفتگو کرد٬ باید نخست "راه حل امنیتی‌" از طرف حکومت کنار گذاشته شده و یک راه سیاسی در پیش گرفته شود. زندانیان باید آزاد شوند٬ حق تظاهرات و اعتراض‌ها به رسمیت شناخته شود٬ و دستگاه‌های اطلاعاتی از مداخله در زندگی مردم دست بردارند. رئیس جمهور باید در این عرصه متعهد شود. ولی حکومت به خواست‌های ما پاسخ نداده است. باید دولت اعلام کند که هدف از اصلاحات ایجاد یک نظام پارلمانی پلورالیست است. بدون چنین تعهداتی٬ مشارکت ما در هر نوع گفتگو هیچ معنایی نخواهد داشت. ما خواهات تغییر رژیم به شکلی تدریجی هستیم. مهم نیست چه کسی باشد٬ بشار اسد یا هر کس دیگر. مهم این است که شرایطی بوجود آورد که رئیس جمهور متعهد به یک تحول واقعی پس از یک مرحله گذار باشد. اینکه رژیم از امروز به فردا نابود شود مسئله ما نیست، بلکه تغییر آن مسئله ماست.

- این خطر وجود ندارد که اسلامگرایان٬ به ویژه اخوان المسلمین٬ از این جنبش برای تحمیل اندیشه‌های خود بهره گیرند؟

- در فاصله سال‌های 200 – 2010 تنها جنبش‌های جامعه مدنی در این کشور فعال بود. اخوان المسلمین آن چیزی را بیان می‌کند که ما گفته بودیم: یک دولت مدنی٬ حقوق شهروندی ... جامعه سنتی سوریه٬ جامعه‌‌ای مسلمان است اما ضرورتا اسلام‌گرا نیست. اما درصورتی که این گزینش نظامی همچنان به سرکوب جامعه ادامه دهد ممکن است چنین شود. در این صورت ممکن است جامعه با استفاده از انتگریسم به دفاع از خود برخیزد. ما با جوانان همکاری می‌کنیم تا جامعه سنتی را به خود جلب کنیم. در سوریه دو جریان بزرگ وجود دارد٬ اسلامگرایی  و دمکراتیک. پیروز آن خواهد بود که بتواند جامعه مدنی را به خود جلب کند. این یک مبارزه است.

- با توجه به موقعیت ژئوپولیتیک سوریه٬ خطر مداخله خارجی وجود ندارد؟

- سیاست امنیتی حکومت راه را برای مداخله خارجی هموار می‌کند. امروز در سوریه جنگ آشکاری میان ایرانی‌ها با عربستان سعودی و ‌‌ترک‌ها و دیگر قدرت‌های منطقه‌‌ای در گرفته است. این را همه می‌دانند. روسای دیپلماسی ایران و ‌‌ترکیه برای گفتگو درباره رویدادهای سوریه با یکدیگر دیدار کرده‌اند. ما از همان ابتدا با چنین مداخلاتی مخالف بوده ایم. سوری‌ها خودشان می‌توانند مسایل خود را از طریق گفتگو حل کنند. گفته می‌شود که ایالات متحده تقویمی برای راه انداختن اصلاحات تدارک دیده است. زمزمه‌هایی در مورد کمک‌های تدارکاتی ایران به رژیم می‌شود. همه اینها نشان می‌دهد که سوریه به موضوع یک نزاع بین‌المللی تبدیل شده است. گفته می‌شود که ایران و سوریه ادامه حضور نظامی امریکا در عراق را پذیرفته اند به شرط آنکه فشارها به دمشق کاهش یابد. اندیشه ایجاد یک منطقه حایل که ‌‌ترکیه مطرح کرده است٬ در دیگری است که بر روی مداخله خارجی باز می‌شود. دری که تقریبا باز شده است.  

اومانیته 18 ژوٸیه 2011