اختلاف در حاکمیت
برای جنبش
بی اهمیت نیست!
امیر پویا

توهم توطئه عینکی است که بعضی‌ها از پشت آن به رویدادها می‌نگرند . پس از پیروزی انقلاب ایران بودند کسانی که با نگاه از پشت این عینک معتقد بودند انقلاب ایران با خواست و تایید آمریکا پیروز گردید و اگر غربی‌ها خصوصا آمریکا و انگلیس نخواهند برگ ازدرخت جدا نمی‌شود. آنها با اشاره به پاره‌‌ای رویداد‌های همزمان، مانند روی کار آمدن جیمی کارتر دمکرات و کنفرانس گوادلوپ نه تنها پیروزی انقلاب که آغاز آن را توطئه‌‌ای مطابق با برنامه و اراده غرب می‌دانند. گویی یک اتاق فرمان همه ی حوادث و رویداد‌های جهان را برنامه ریزی و مدیریت می‌کند.

اکنون نیز این نوع نگاه به جنبش‌های مترقی منطقه خاورمیانه و آفریقا وجود دارد. دلیل این عده آنست که چون غرب پشت مبارک و بن علی را خالی کرده لذا این تحولات برنامه ریزی شده است .

ناگفته پیداست  که غرب سرمایه داری تا آخرین زمان ممکن از دیکتاتورها پشتیبانی کرده و تنها هنگامی پشتشان را خالی می‌کند که سقوط آنها را حتمی دانسته و با رها کردن دیکتاتورهای در حال غرق شدن حساب خود را از آنها جدا کرده و تلاش می‌کند با ایجاد‌‌ترمز در مقابل انقلاب منافع خود را حفظ نماید .

آمریکا در مصر کوشید که انقلاب تنها به سرنگونی مبارک محدود شده و تعمیق نگردد. کاری که در مورد ایران هم با توطئه‌های گوناگون اعم از جنگ و کودتا و بمب گذاری و‌‌ترور و سرکوب انجام گرفت تا توانست مسیر انقلاب  را منحرف کند.

بعضی‌ها اختلافات میان جناح‌های مختلف حاکمیت را جنگ بر سر تصاحب قدرت می‌دانند و معتقدند که نتیجه ی این جنگ برای مردم علی السویه است. این تحلیل را به اصلاح طلبان نیز تعمیم داده و فرقی میان آنان و اصول گرایان و راست سنتی قائل نیستند .

باید به طرفداران این اندیشه که عموما با اتخاذ چنین مواضعی انفعال و دست روی دست گذاشتن و تماشاچی  شدن را به مردم توصیه می‌کنند گفت، به فرض آن که نیت اصلاح طلبان کسب قدرت باشد؛ آیا کسب قدرت با سازش راحت‌‌تر بدست می‌آید یا با اختلاف و درگیری با حاکمیت؟ حتی اگر قائل به کسب قدرت توسط جناح‌های مختلف باشیم اختلاف دید گاه و نگاه متفاوت طبقاتی آنان را نمی‌توانیم نادیده بگیریم  و اتفاقا آنچه برای مردم ما مهم است و با سرنوشت آنان و کشور گره خورده نتیجه‌ی همین باصطلاح جنگ قدرت است. سیاست هرچه بدتر بهتر هزینه‌های سنگین‌‌تری را به مردم تحمیل می‌کند. بهتر نیست فضایی که در آن مجالی برای فعالیت ولو اندک نمایندگان مردم وجود داشته باشد؟ قصد ما چیست؟ فروپاشی نظام به هرقیمتی  ولو به قیمت تجزیه کشور و یا تغییر گام به گام با حفظ تمامیت ارضی و وحدت ملی ؟