از انقلاب
فرهنگی در چین
تا انقلاب فرهنگی در ج. اسلامی
انقلاب در انقلاب
با هدف سرکوب
انقلاب و انقلابیون
انقلاب فرهنگی در چین، یک فاجعه انسانی- سیاسی
بود. چین امروز، از زیر آوار آن انقلاب و آن فاجعه خود را بیرون کشیده است،
اما این بدان معنا نیست که آن فاجعه هنوز و همچنان الگوی برخی کشورها و
حاکمیت ها قرار نگیرد و همان به بار نیآورد که درچین به بار آورد. از جمله
در جمهوری اسلامی که سمت گیری 6 ساله اخیر آن، تکرار فاجعه انقلاب فرهنگی
چین را تداعی می کند. فاجعه ای که در کامبوج به شکلی عقب مانده تر و خونین
تر تکرار شد و هنوز در فاصله شهرها با روستاها، اسکلت و جمعه قربانیان
گورهای دسته جمعی حاصل از آن را پیدا می کنند. اندیشه "پیش به سوی
روستاها"، تخلیه شهرها، گسترش و تشویق صنایع کوچک، عقب مانده و زود بازده
در روستاها، سرکوب سیاسی و انسانی همه مخالفان، تصفیه دانشگاه ها و سپردن
آنها به اندیشه های کج و معوج "مائو". همان فاجعه ای که با تبدیل اسلام به
ایدئولوژی نازا و کج و معوجی که باند "امام زمانی" ها در جمهوری اسلامی از
ابتدای انقلاب و حتی سالهای پیش از انقلاب 57 آن را دنبال می کردند و اکنون
سکاندار جمهوری اسلامی شده اند. خیز انقلاب فرهنگی در ابتدای جمهوری
اسلامی، زیر فشار افکار عمومی، آزادی های نسبی احزاب سیاسی و واقعیات و
الزام های زمانه ناکام ماند، اما تئوری پردازان آن دست برنداشته و یکبار
دیگر بخت خود را در دولت احمدی نژاد به آزمایش گذاشتند و از حمایت کامل علی
خامنه ای برخوردار شدند. شخصیتی که نورالدین کیانوری پس از اولین مقالاتی
که با وی داشت، او را "مائوئیستی خطرناک برای آینده انقلاب و ایران " توصیف
کرد. فاجعه انقلاب فرهنگی در چین یک مجموعه به هم پیوسته است و تنها علوم و
دانشگاهها و تصفیه و تسویه حساب های درون حزبی را شامل نمی شد، چنان که در
جمهوری اسلامی نیز آن را به شکل ارتجاعی تر و عقب مانده تری یک مجموعه به
هم پیوسته را با شعارهای عوامفریب، با خرافات و با علم ستیزی و زمان ستیزی
در آن شاهدیم. گاهی بنام مقابله با یورش فرهنگی، زمانی زیر شعار جنگ نرم،
زمانی با نام حذف علوم انسانی و سرانجام، با تسویه درون حکومتی و اعلام
انحلال احزاب و به زندان افکندن یاران و کادرهای مذهبی انقلاب 57 – از نهضت
آزادی و ملی مذهبی تا مجاهد انقلاب و جبهه مشارکت، مجع روحانیون و مجمع
مدرسین، تا کارگزاران و امام جمعه ها و مراجع مذهبی و.... و این تازه جدا
از تسویه خونین انقلابیون غیر مذهبی از بدنه انقلاب 57 است که در دهه 1360
سازمان داده شد و سازماندهندگانش امروز در قلب حاکمیت فرمان می رانند. در
چین ارتش و میلیشیای فرهنگی (بسیج) محور قرار گرفت و در جمهوری اسلامی
"سپاه" و " بسیح". یعنی سلاح و چماق!
بخش دیگر این فاجعه، همانگونه که درچین روی داد، عرصه اقتصادی است و تبدیل
کشور به موش آزمایش هائی که در ذهن و مغز طرفداران انقلابی به سبک انقلاب
فرهنگی چین می گذرد. در انقلاب فرهنگی چین نیز، مائو اعلام داشت که مرحله
دوم انقلاب چین آغاز شده و کادرهای اولیه انقلاب چون از مسیر خارج شده اند،
بنابراین باید منزوی و یا نابود شوند و یا اعلام حمایت و همکاری کنند.
برجسته ترین کادرهای انقلاب چین به بهانه مخالفت با انقلاب فرهنگی قربانی
شدند و کم مایه ترین، بی ریشه ترین و چاپلوس ترین افراد با در دست گرفتن
کتاب کوچک سرخ مائو، سکان رهبری چین را بدست گرفتند. از نقش آفرینان این
فاجعه "لین پیائو" بود که گفته می شود در نیمه راه پشیمان شده و در مقابل
این فاجعه خواست بایستد که هواپیمایش در مسیر پکن- مسکو سرنگون شد!
شعار ریزش و رویش نیروهای انقلاب که علی خامنه ای در نماز جمعه سال 1375 در
تهران آن را اعلام کرد، ناظر به همین گرایش است. گرایشی که سرانجام به یک
کودتای خونین – 22 خرداد 88- ختم شد و هنوز تا پایان راه حوادث بزرگی در
پیش است.
بدین ترتیب است که سرگذشت و مسیر انقلاب فرهنگی در چین را نه یکبار، که
بارها باید خواند. کاری که احزاب کمونیست سراسر جهان آن را در دستور کار
خود دارند و همچنان محققانی برخاسته از جنبش چپ و کمونیستی جهان سرگرم
تحقیق بیشتر پیرامون این رویداد و کشف نتایج فاجعه بار آن هستند.
راه توده، ترجمه سلسله مقالاتی را در گذشته، پیرامون انقلاب فرهنگی چین
منتشر کرده بود که مترجم آنها – جعفر پویا- بار دیگر همت کرده و دنباله آن
را به نقل از یک کتاب تحقیقی پی گرفته است. با امید این که اینبار در ادامه
ترجمه این کتاب که آن را بصورت مقاله های نیمه مستقل برای انتشار تهیه و
تنظیم می کند، پیش نیآید، انتشار دنباله آنها را آغاز می کنیم. این مقالات
در همان بخش ویژه ای منتشر می شود که پیش تر، مقالات گذشته در آن منتشر شده
بود. بنابراین، شما می توانید مقالات گذشته را نیز در همین بخش مطالعه
کنید.
بخش تازه، از سلسله مقالات انقلاب فرهنگی در چین را در این شماره راه توده
با عنوان " جنگ قدرت، به بهانه انقلاب فرهنگی در چین" بخوانید.
راه توده 312 5 اردیبهشت ماه