دشواری ها
در گام دوم
 قیام مردم
در مصر و تونس
آذرفریتاش

گام دوم انقلابی در دو کشور تونس و مصر، دشوارتر از گام نخست برداشته می شود. سقوط بن علی در تونس و مبارک در مصر، اگر گام اول بود، تغییر رژیم هائی که از این دو در مصر و تونس باقی مانده، بمراتب دشوارتر است. راه ناهمواری برای مردم مصر و تونس در پیش است. امپریالیسم جهانی و بویژه امریکا با بهره گیری از همه تجربه ای که دارند، برای حفظ دو رژیم کهنه مصر و تونس سنگر بندی کرده  و دست به انواع مانورها می زنند. آنها نمی خواهند اجازه دهند ماشین دولتی در این دو کشور ویران شود. ترسی که در یمن و بحرین نیز خود را نشان میدهد. درگام دومی که صحبت از آنست، آرایش طبقاتی در حاکمیت دو کشور باید تغییر کند و اراده توده های مردم حاکم بر سیستم اقتصادی و نظم دولتی شود و این همان هراس بزرگ امپریالیسم است، چرا که منافع آنها نیز در گرو دفاع از رژیم هائی است که دیگر در راس آن ها مبارک و بن علی نیستند، اما چه باک؟ کارگزاران دیگری را می توان با آرایشی نو در راس آنها قرار داد! آیا مردمی که در خاورمیانه و شاخ افریقا به پا خاسته اند، نیرنگ ها و توطئه های جهانی را دفع خواهند کرد و اگر نه به تمام خواسته ها، بلکه به بخشی از آن دست خواهند یافت؟ این بزرگترین و درعین حال مهم ترین سئوالی است که اکنون در برابر قیام در کشورهای عرب زبان خاورمیانه و شاخ افریقا قرار دارد.

دو قیام در مصر و تونس در کمتر از یک ماه به نخستین پیروزی، یعنی سرنگونی حاکم مستبد و مطلقه انجامید. اما تکلیف اصلاحات سیاسی و اجتماعی چه می شود. مردم همچنان در میدان التحریر مصر جمع می شوند، چنان که در تونس خیابان ها را ترک نکرده اند. آنها برای اصلاحات خیابان و میدان را تبدیل به سنگر کرده اند.

نخست وزیران، هم در تونس و هم در مصر، زیر فشار همین سنگر بندی خیابانی سقوط کردند، همچنان که تغییراتی در قانون اساسی دو کشور برای گشودن درهای بسته در انتخابات آینده ایجاد شد، اما باز هم نظام حاکم در هر دو کشور حفظ شده است. رویداد بعدی چه خواهد بود؟ کدام گام به عقب را مردم به حاکمیت های به ارث مانده از مبارک و بن علی تحمیل خواهند کرد؟

مردم تونس آشکارا خواهان برکناری تمام کارگزاران دولتی و محاکمه شماری از دولتمردان و نظامی های سرکوبگر هستند. دولت جدید تونس 24 ژوئیه را برای زمان انتخابات مجلس موسسان اعلام کرده است. اما چرا تا آن زمان باید صبر کرد؟ حیله وعده سر خرمن و سرد شدن زیر دیگ بخار اجتماعی را به میدان نیآورده اند؟

در تونس می گویند در قانون اساسی جدید جائی برای استبداد باقی نخواهد ماند. اما مگر استبداد و آزادی با ثبت روی کاغذ برقرار می شوند؟

اینها بحث هائی است که هم در مصر و هم در تونس جاری است. در مصر یک جبهه وسیع با نام "امید و آزادی" تشکیل شده که بخش از رهبری آن به جنبش گسترده جوانان مصر واگذار شده است. احزاب قدیمی مصر، درکنار احزاب جدید و نوظهور و همچنین کانون ها؛ سندیکاها و انجمن ها قرار گرفته اند. در تونس نیز تقریبا وضع به همینگونه است. رسانه های پر خواننده و پر شنونده غرب درباره این تحولات در مصر و تونس که ما آن را گام دوم در قیام مردم می نامیم سخن نمی گویند. و این درحالی است که این گام با اهمیت تر و سرنوشت ساز تر از گام نخست برای به زیر کشیدن حکام مطلقه دراین دو کشور بود.

 بخشی از انگیزه توصیه های مکرر رئیس جمهور و وزیر خارجه امریکا به کشورهای منطقه برای تسریع در آغاز اصلاحات، برای گرفتار نشدن در شرایطی است که اکنون در مصر و تونس درگیر آن هستند. توصیه آنها اینست که خود دریچه هائی را باز کنید، پیش از آن که مردم دروازه ها را باز کنند. چنان که اکنون در بحرین، عمان و یمن پیش آمده است.

اخبار تونس و مصر و یمن و بحرین و عمان سانسور می شوند و برای آنکه مردم پی جوی اخبار قیام این کشورها نشده و خواهان آگاهی از جزئیات اموری که در این کشورها می گذرد نشوند، فعلا پشت رویدادهای لیبی و ماجراجوئی های جنون آسای قذافی و دشواری هائی که سیل مهاجرین برای ایتالیا و مالت و فرانسه بوجود آورده اند سنگر گرفته اند.

تهاجم نظامی به لیبی، به بهانه نجات مردم این کشور از نسل کشی، فرصتی خواهد شد برای سلطه بر نفت لیبی از یکسو و به حاشیه راندن بازهم بیشتر اخبار قیام در کشورهای خاورمیانه و شاخ افریقا از سوی دیگر؟