کاسترو:
اسرائیل بانگ
"خطر اسلام"
در مصر را
بلند کرده است!
گرانما – یادداشت های روزانه فیدل کاسترو اول فوریه 2011
ترجمه ابراهیم بیگی

کار حسنی مبارک تمام است. حتی حمایت ایالات متحده نمی تواند دولت او را نجات دهد. مردمی باهوش، با سابقه ای درخشان در مصر زندگی می کنند که مهرخود را بر تاریخ بشریت زده اند. به گفته ی ناپلئون هیبت اهرام مصر که حدود 40 قرن پیش بنا شده اند، شما را نسبت به هوش سازندگانش به فکر وا می دارد، و این مردم همان مردم هستند.

بعد از جنگ دوم جهانی، مصر تحت رهبری هوشمندانه ی جمال عبدالناصر بود که با همکاری جواهر لعل نهرو (جانشین مهاتما کاندی) و دیگر رهبران افریقایی، از جمله "قوام نکرومه"، "احمد سکو توره" و "سوکارنو" (رئیس جمهور ملی اندونزی) جنبش غیر متعدها را تشکیل دادند. ملت های آسیای شرقی، خاورمیانه و آفریقا از جمله مصر، الجزایر، سوریه، لبنان، فلسطین، صحرای غربی، کنگو، آنگولا، موزابیک و غیره با حمایت چین و شوروی در جنگی تمام عیار علیه فرانسه، بریتانیا، بلژیک و پرتغال بودند که همگی مورد حمایت ایالات متحده بودند. بعد از انقلاب کوبا، کشور ما نیز به جنبش غیر متعهدها پیوست.

در سال 1956 مصر کانال سوئز را در اقدامی جهت تضمین داد و ستد و همکاری بیشتر میان کشورهای طرف شوروی، ملی اعلام کرد. در همین راستا بریتانیا، فرانسه و اسرائیل حمله ی غافلگیر کننده ای بر مصر داشتند. درگذشت ناگهانی و مشکوک عبدالناصر در تاریخ 28 سپتامبر 1970 خسارتی جبران ناپذیر بر مصر تحمیل کرد.

ایالات متحده بر توطئه های خود علیه دنیای اعراب، که بزرگترین ذخائر نفتی دنیا را دارند، ادامه داد. لازم نیست دلیل بیاوریم. فقط کافیست به اسنادی که این روزها در ویکی لیکس منتشر می شود مراجعه کنیم.

در اوج تحولات سیاسی که در کشورهای عربی، یکی پس از دیگری در حال رخ دادن است، سران کشورها در سوئیس گرد هم آمدند و علاوه بر بررسی مضحک و خنده دار تغییرات وضعیت آب و هوا به این نهضت ها نیز پرداختند. در این گردهمایی  دلایل  قیام مردم بررسی شد و به عنوان نتیجه ی جلسه، آنها  این قیام هها را خودکشی گروهی توصیف کردند!

در روز 31 ژانویه خبرگزاری EFE از قول نتانیاهو نوشت که به نظر او آشوب ها در مصر به قدرت گرفتن اسلامیست ها در این کشور کمک می کند.

برای تایید انتقادی که همواره از قدرت های غربی، از جمله ایالات متحده و آلمان می شد که همیشه مناسبات بسیار نزدیکی با رژیم های استبدادی در کشورهای عربی داشته اند، از قضا صدر اعظم آلمان اینطور پاسخ می گوید: "ما هنوز ]رژیم[ مصر را رها نکرده ایم!"

روند صلح بین اسرائیل و فلسطین از سپتامبر سال پیش فلج شد، چرا که دولت اسرائیل از ساخت و ساز شهرک های اسرائیلی در مناطق فلسطینی دست نکشید. اسرائیل در جهت نگه داشتن حسنی مبارک بر مسند  قدرت حرکت می کند. شیمون پرز، رئیس جمهور این کشور با حمایت از حسنی مبارک اذعان کرد که "یک رژیم اولیگارشی و مذهبی متعصب از فقدان دموکراسی در یک رژیم بهتر نیست."

اظهار نظر رئیس جمهور اسرائیل با گزارش های رسانه های این کشور مبنی بر فشار اسرائیل بر متحدان غربی اش برای کم کردن انتقاد و نکوهش رژیم مبارک – که مردم مصر و اپوزیسیون سیاسی رژیم سعی بر سرنگونی آن هستند – همزمان است.

روزنامه ی "هآرتز" از قول منابع رسمی ناشناس در دولت اسرائیل می نویسد که وزارت امور خارجه ی اسرائیل برای تمام سفارتخانه ها در ایالات متحده، کانادا، چین، روسیه و چند کشور اروپایی اطلاعیه ای فرستاده است که سفیران اسرائیل به مقامات مسئول در این کشورها نقش و اهمیت اسرائیل را در ثبات مصر گوشزد و تاکید کنند.

تحلیلگران اسرائیلی بر این عقیده هستند که سرنگونی رژیم مبارک به افتادن قدرت به دست اخوان المسلمین می انجامد و بدین ترتیب توافق کمپ دیوید که در سال 1978 به امضای دو کشور رسیده بود در معرض خطر قرار می گیرد و متعاقب آن نیز ممکن است قرارداد صلح که در سال 1979 بین این دو کشور امضاء شد به خطر بیفتد.

دولت اسرائیل، حسنی مبارک را به عنوان تضمین کننده ی صلح در مرزهای جنوبی می داند، که البته در بستن مرزهای نوار غزه و محاصره ی گروه حماس نیز نقش بازی می کند.

یکی از ترس های دیگر اسرائیل از نهضت مصر و تونس این است که این نهضت های ملی به تضعیف رژیم شاه عبدالله دوم (پادشاه اردن) بیانجامد، درحالیکه این دو کشورها (اردن و مصر) تنها کشورهایی هستند که اسرائیل را به رسمیت می شناسند.

انتصاب اخیر ژنرال عمر سلیمان به عنوان معاون رئیس جمهور که مایل به در دست گرفتن پست ریاست جمهوری آینده نیز هست، از سوی دولت اسرائیل به گرمی استقبال شد. این فرد در زمینه های دفاعی و نظامی با دولت اسرائیل مراوده و مناسبات بسیار نزدیکی داشته و دارد. اما جهتی که نظاهرکنندگان مصر دنبال می کنند اجازه ی بقای این رژیم را نخواهد داد و در نتیجه اسرائیل نیز نمی تواند متحد اساسی خود در منطقه، یعنی مصر را در آینده داشته باشد.

همانطور که می بینیم، جهان برای اولین بار با سه موضوع همزمان و اساسی دست به گریبان است: مشکلات تغییرات آب و هوا، مشکل غذا و قیمت آن و مشکلات سیاسی. تهدیدهای مهم دیگری را نیز می توان به این مجموعه اضافه کرد.

خطر ویران کننده جنگ بیشتر از هر زمان دیگری حس می شود. آیا رهبران سیاسی آرامش و متانت کافی را برای رویارویی با این مشکلات دارند؟ آینده  بیشریت در گرو آن است.