یادداشت های روزانه
کاسترو-2
نمایش های تلویزیونی
بیل کلینتون
درکنار واقعیت های تلخ هائیتی
ترجمه ابراهیم بیگی
بخش دوم از یادداشت های روزانه فیدل کاسترو را می خوانید که این بار اختصاص به حوادث مرگبار هائیتی و نمایش ها خبری و تلویزیونی بیل کلینتون رئیس جمهور اسبق امریکا دارد.
16 دسامبر 2010 - امروز کلینتون، رئیس جمهور اسبق امریکا یک شخصیت
پیوسته به تاریخ است. البته نام او با تاریخچه امپراطوری آمریکا و حتی مهم
تر از آن، جنگ اتمی در کره، در ایران و در دیگر نقاط جهان می تواند به ثبت
برسد.
همان طور که می دانیم سازمان ملل نماینده ویژه ای را به هائیتی فرستاده
است. کلینتون – که رئیس جمهور بعد از جورج بوش پدر و قبل از جورج بوش پسر
بود– از شرکت رئیس جمهور کارتر در مذاکرات در مورد مسئله ی مهاجرت به کوبا
جلوگیری کرده است، آنهم به خاطر حسادت ها و دلایل مضحک سیاسی که عمدتا به
خاطر قانون Helms-Burton Act و بر پایه ی حملات سازمان ملی کوبایی-
آمریکایی (CANF) علیه کوبا بوجود آمده است.
شواهد فراوانی در رابطه با این رفتار وجود دارد، اما ما بنا به دلایل فوق
(شخصیت و ماهیت این فرد در طول ریاست جمهوری اش و مسئله ی جنگ کره) و نیز
نشان دادن عدم دشمنی و خصومت با ماموریتی که ایالت متحده – بنا بر دلایل
واضح و آشکار – بر عهده ی او گذاشته است، آنرا زیاد جدی نگرفتیم.
ما با کشور برادر (هائیتی) در خلال سالیان متمادی در زمینه های گوناگون
همکاری داشته ایم، مخصوصا در زمینه ی آموزش و تعلیم دکترها و فراهم کردن
خدمات بهداشتی برای جمعیت این کشور. اما کلینتون همه ی این مسائل را نادیده
انگاشت. اگر او به ذره ای پیشرفت و موفقیت در این کشور علاقمند بود، آنگاه
هیچ دلیلی برای محدود کردن همکاری ما با هائیتی در حوزه های حساسی همچون
بهداشت و امثالهم وجود نداشت. ناگهان آن زلزله ی غیرقابل پیش بینی رخ داد و
مرگ و میر و خسارات زیادی را در کنار بیماری های همه گیر (اپیدمی) بر این
کشور تحمیل کرد.
درست دو روز قبل از زلزله، یک همایش در پایتخت جمهوری دومینیک راجع به
بازسازی هائیتی برگزار شد و شرایط را پیچیده تر کرد. حدود 80 نفر، از جمله
سفرای چند کشور در این همایش حضور داشتند که از طرف ملت خودشان روی هم رفته
بالغ بر 100 میلیون دلار به کشور هائیتی هدیده داده و کمک کردند. در این
همایش چند عضو بنیاد کلینتون، افرادی از دولت ایالات متحده و هائیتی نیز
حضور داشتند.
افراد کمی حق صحبت کردن داشتند؛ یکی از آنها سفیر ونزوئلا بود که اتفاقا
مهم ترین و بزرگترین کمک را هم با خود آورده بود. او خیلی کوتاه، از روی
احساس قلبی، واضح و با کلماتی صریح و گویا صحبت کرد. کلینتون تقریبا تمام
وقت صحبت را در این جلسه، که از ساعت 5:30 بعد از ظهر شروع شده بود و تا
نیمه ی شب ادامه داشت، گرفت. سفیر کوبا نیز به عنوان یکی از شرکت کنندگان
کلیدی، به خواست و خواهش اعضای دولتی هائیتی و مقامات سانتو دومینگو
(پایتخت جمهوری دومینیک) کاملا ساکت بود. به او حتی اجازه ی ادای یک کلمه
را هم ندادند، اگرچه او شاهدی بر همایشی بود که در آن به جز سخن پراکنی و
حرافی مطلقا هیچ کاری انجام نشده بود. قرار بود که این جلسه در روز بعد نیز
ادامه پیدا کند (احتمالا به خاطر صحبت کردن دیگر اعضای همایش و مطرح کردن
نظرات و طرح هایشان– مترجم) که این اتفاق هیچ گاه به وقوع نپیوست.
همایشی که در جمهوری دومینیک انجام شد یک مانور فریب آمیز بود. خشم مردم
هائیتی این موضوع را کاملا شهادت می داد. کشوری که از یک سال قبل بر اثر
زلزله نابود شده است به حال خود رها شده بود.
روز سه شنبه (16 دسامبر) خبری از یکی از آژانس های خبری ایالات متحده، یعنی
Associated Press با این متن انتشار یافت:
"رئیس جمهور پیشین ایالت متحده، بیل کلینتون در روز چهارشنبه در خلال یک
سفر یک روزه به هائیتی، به رغم آشوب های مردمی، شایع بودن بیماری ها و
بحران عمیق و پیچیده ی سیاسی، تصمیم و آمادگی خود را درباره ی بازسازی این
کشور پس از زلزله اعلام کرد.
یک روز پس از برپایی همایش کمیسیون بازسازی میان مدت هائیتی که به دلیل
خشونت در انتخابات 28 نوامبر ریاست جمهوری این کشور (هائیتی)، به ناچار در
کشور همسایه، جمهوری دومینیک برگزار شد، فرستاده ی ویژه ی سازمان ملل به
هائیتی (که رئیس کمیسیون یاد شده نیز هست) به این کشور مصیبت زده سفر کرد.
کلینتون از یک کلینیک وبا که توسط پزشکان بدون مرز راه اندازی شده بود
بازدید کرد. در این کلینیک حدود 100 هزار نفر از افراد مبتلا به این بیماری
مسری (که در ماه اکتبر رواج پیدا کرد) درمان شده اند. سپس او (کلینتون) به
مقر اصلی حفظ صلح سازمان ملل رفت تا در آنجا با مقامات هائیتی و دیگر
مقامات بین المللی دیدار کند.
یک روز قبل از برپایی همایش، 430 میلیون دلار برای پروژه ها در دستور کار
این همایش تصویب شده بود. اما روند آهسته ی بازسازی همچنان خشم مردم را در
پی داشت و البته نامه ای از اعضای هائیتی در این همایش نیز منتشر شد که
کنار گذشته شدن خود از روند تصمیم گیری را اعلام کرده بودند و بعلاوه اذعان
کرده بودند که پروژه های تصویب شده باعث پیشرفت در بازسازی هائیتی و توسعه
ی بلند مدت نمی شوند."
اکنون بر اساس همین خبر، ببینیم او (کلینتون) بعدا در مصاحبه ی مطبوعاتی چه
گفته است:
"من نیز این ناکامی ها را می دانم. صدها هزار انسان در هائیتی باید در سال
بعد خانه ی دائمی داشته باشند و تعداد بسیار بیشتری نیز باید از کمپ های
چادری و برزنتی (که در یک سال گذشته، خانه ای برای بیش از 1 میلیون انسان
از زمان وقوع زلزله بوده است) منتقل شوند.
اما این وعده ها قبلا نیز داده شده بوده است. انسان های بی خانمان ماه ها
پیش معتقد بودند که روند خانه دار شدنشان – یا حداقل داشتن پناهگاه های
موقتی محکمتر – شروع می شود. فقط 897 میلیون دلار از 5.7 میلیارد دلار
ملتزم شده برای سال 2010-2011 دریافت شده است."
مبلغ 897 میلیون دلار که در این مصاحبه ی مطبوعاتی مطرح شده را نمی توانیم
جایی ببینیم. بعلاوه این خبر به این واقعیت که حدود 100 هزار نفر از مردم
هائیتی در یک کلینیک اداره شده توسط "پزشکان بدون مرز" مورد مداوا قرار می
گیرند، با زیرکی بی اعتنا می ماند.
در سخنی به رسانه های مطبوعاتی، دکتر لی گایدو (Lea Guido) که از طرف
سازمان بهداشتی پان آمریکایی (PHO) و سازمان بهداشت جهانی (WHO) در هائیتی
ایراد سخن کرده بود، امروز گزارش داده شد که تعداد افرادی که از 11 دسامبر
تحت تاثیر این بیماری قرار گرفته اند بالغ بر 104.918 نفر بوده است؛ یعنی
تعداد بی سابقه ای از مردم که هنوز تحت مداوای کلینیک پزشکان بدون مرز قرار
نگرفته اند.
این مسئله بدیهی است و خود کلینتون هم به خوبی می داند که اروپا، ایالات
متحده و کانادا همگی دکترها، پرستارها، درمانگرها (تراپیست) و دیگر تکنیسین
های بهداشتی شان را از کشورهای حوزه ی دریای کارایب می قاپند و به همین
دلیل است که این کشورها از پرسنل کافی جهت عهده دار شدن این وظایف برخوردار
نیستند، البته به غیر از چند استثنا و افراد غرورآفرین که وجود دارند.
بدیهی است که کلینتون با این دروغ ها می خواهد کار بیش از 1000 دکتر،
پرستار و تکنیسین بهداشتی کوبایی و آمریکای لاتینی را نادیده انگارد،
درحالیکه آنها بیشترین فشار را در مبارزه علیه بیماری های اپیدمیک متحمل
شده اند، آنهم در تنها شرایط ممکن که این بیماری ها در حال دربرگرفتن
دورترین نقاط و گوشه های این کشور هستند. نیمی از جمعیت هائیتی یعنی حدود
10میلیون نفر در مناطق روستایی زندگی می کنند.
مداوای این تعداد عظیم از مردم با شرایط حاد و فوق العاده ای که ذکر شد
بدون پشتیبانی و همکاری بانوی برجسته آمریکای لاتینی که ریاست سازمان
بهداشت جهانی در شعبه های کوبا و هائیتی را بر عهده دار امکان پذیر نبود.
کشور ما خود را تماما در جهت بسیج کردن نیروی انسانی برای انجام دادن و به
پایان رساندن این وظیفه ی باشکوه وقف کرده است.
همان طور که این بانو اظهار کرده است: "منابع و نیروهای انسانی که کوبا در
حال ارسال آنها است، در حال حاضر به دورافتاده ترین و منزوی ترین نواحی
کشور حرکت می کنند. و این بسیار به موقع و به جا بود."
این نیروها در حال رسیدن به کشور مقصد هستند و به زودی پرسنل و تکنسین ها و
ابزار ویژه و خاص نیز در این کشور حضور خواهند یافت.
دیروز، تشکیلات بهداشتی کوبا (Cuban Medical Brigade) 931 بیمار را برای
درمان پذیرفته اند که از این بین فقط 2 نفر بر اثر شدت بیماری جان خود را
از دست داده اند، که در نتیجه میزان مرگ و میر در روز فقط 0.2 درصد می
باشد.
راه توده 4 بهمن 1389