نظر دریافتی از ایران

جهت گیری خود را

روی فقر و بیکاری متمرکز کنید!

رفقای راه توده! روی مشکلات معیشتی مردم بیشتر متمرکز بشوید. نان مردم این روزها داغ ترین موضوع است. درباره بیکاری و فقر رو به افزایش که کمر زحمتکشان و حتی کارفرمایان جزء را شکسته بیشتر بنویسید. خصوصا درباره گرانی نان که تنها قُوت مردم زحمتکش است. حکومت به نان سفره مردم هم رحم نمی کند. دولت حقه باز احمدی نژاد نه تنها نفت را بر سفره مردم نیآورد که نا نشان را هم از این سفره برد! 

د ر رابطه با موضوع هسته ای، ابتدا مقامات مختلف باید جواب پس بدهند که طی این سال ها این همه پول را طبق کدام ردیف بودجه خرج کرده اند؟ اول از همه باید به مردم جواب پس بدهند. اما متاسفانه با پررنگ شدن مساله خارجی خودشان را از پاسخگویی خلاص کرده اند.

نکته دوم اینست که ما علاوه بر اینکه مخالف گسترش سلاح های اتمی هستیم و به آرمان صلح اعتقاد داریم، عضو پیمان منع گسترش سلاح های اتمی هم هستیم. سال هاست که این پیمان را امضا کرده ایم و در مقابل حق خود می دانیم که از امتیازات آن استفاده کنیم. اسرائیل و پاکستان و هند عضو آن نبوده اند و راه دیگری رفته اند. اینکه بخواهیم بدنبال سلاح هسته ای برویم نقض آشکار یک پیمان بین المللی است و باعث یک بدعت خطرناک و اتم گستر در منطقه و سپس در جهان می شود.

چرا حاکمیت نباید اجازه بدهد که در مورد انرژی هسته ای و فعالیت های اتمی در رسانه های داخلی یک بحث ملی دربگیرد؟ چرا باید فرض کنیم که همه مردم خواهان آن هستند؟ بسیاری از هواداران محیط زیست مخالف هستند. بعد از سونامی ژاپن در سطح جهان استفاده از این نیروگاه ها زیر سوال رفته است. ما چرا از پتانسیل انرژی باد و خورشید استفاده نکنیم؟ گیرم که ما تکنولوژی غنی سازی را به دست آوردیم. نیروگاه را چه کسی برایمان بسازد؟ 25 سال طول کشید تا نیروگاه بوشهر ساخته شد که به2 درصد برق کشور را تامین می کند. که آن هم هنوز راه نیفتاده. برای این 2 درصد تا بحال چقدر خرج کرده ایم؟ چقدر هزینه غیرمستقیم کرده ایم؟

درست است که یک طرف دعوای هسته ای غرب است و امپریالیست ها اما مساله این است که در یک چالش بین المللی چطور باید رفتار کرد؟ پرونده امروز یک شبه روی میز شورای امنیت نرفت و آمریکا هم یک شبه تحریم های یک جانبه را نگذاشت. یک دوره طولانی از رفتار نامناسب مقامات جمهوری اسلامی باعث شد که امروز کشور در یک چنین بن بستی گرفتار شود. مخفی کاری کردند، بعد که لو رفت هزار جور بالا و پایین شد تا بالاخره معاهده سعد آباد و پاریس را با موافقت رهبر امضا کردند و تعلیق کردند. بعد زدند زیرش. پرونده رفت شورای حکام و شورای امنیت. قطعنامه صادر شد. احمدی نژاد لمپن گفت انقدر قطعنامه بدهید تا قطعنامه دانتان پاره شود! بارها مذاکره کردند و هر بار امکان این را داشتند که به نوعی یک بسته پیشنهادی خوب ارائه بدهند یا بپذیرند اما هر بار طفره رفتند تا جایی که امروز این تحریم های کمرشکن وضع شده و دود آن مستقیم به چشم زحمتکشان و توده مردم می رود. مگر برزیل دست چپ ها نیست؟ چنان اعتباری برای خودش رقم زده که برای مسائل جهانی یک پای مذاکره است. مگر کوبا چپ نیست؟ کوبا تحریم های یک جانبه آمریکا علیه اش وجود دارد اما چنان شخصیتی از خودش در جامعه بین المللی نشان داده که سازمان ملل بیانیه می دهد و از آمریکا می خواهد تحریم های یکجانبه اش را لغو کند. ژاپن بیست سی سال طول کشید تا توانست اعتماد جامعه جهانی را کسب کند و غنی سازی اورانیوم را انجام دهد. این ها غنی سازی را ناموسی کرده اند و نمی توانند سرش مذاکره کنند اما حاضرند همه جور باجی به روسیه و چین و کشورهای عربی و ... بدهند. ما قبلا هم این مسائل را داشته ایم. مائو می گفت امپریالیسم ببر کاغذی است. خروشچف جواب داد بله اما با دندان های اتمی. این بود که شوروی سیاست همزیستی مسالمت آمیز را پیش کشید، اما چین پس از شعارهای دهن پرکن غلتید به سمت آمریکا. همان رقابت تسلیحاتی هم بیشترین آسیب را به شوروی زد. بیشترین بهره را از سیاست امپریالیسم ستیز جمهوری اسلامی! امپریالیسم می برد. چنانکه امروز ایران را بیخ دیوار گیر انداخته است.

به نظر ما تنها راه حل این بحران یک توافق با کشورهای بزرگ جهان است، که البته برای این توافق ابتدا باید یک سیاست معقول جهانی و از آن مهم تر یک سیاست ملی در داخل کشور داشت. محاصره اقتصادی و دیپلماتیک کنونی باید شکسته شود. این چند سال تحریم به اندازه یک جنگ برای ایران هزینه داشته و کشور دیگر تاب تحمل آن را ندارد. به نظر من هیچ اهمیتی ندارد که حتی غنی سازی زیر پنج درصد هم متوقف شود. باید یک توافقی حاصل شود و بعد هم به قطعنامه های شورای امنیت عمل شود تا پرونده ایران در این شورا بسته شود. قبل از اینکه جامعه به مرز فروپاشی کامل برسد یا کشور درگیر جنگ شود.