وحدت
 توده‌ای ها
یک راه حل
بیشتر ندارد!

بارها از ما سئوال شده است که وحدت سازمانی و تشکیلاتی حزب توده ایران را در چه راه حلی می بینیم؟

با آنکه تاکنون بارها به این مسئله پرداخته ایم، یکبار دیگر در پاسخ به سئوال بالا تاکید می کنیم:

حزب ما، حزب توده‌های  محروم و زحمتكش جامعه ماست و سیاست‌های  جدا از توده، اغلب در شرایطی بر حزب ما حاكم شده است، كه ارتباط میان این توده و حزب دچار اخلال گردیده است. اكثریت و اقلیت در حزب نه بر مبنای واقعی و با اتكاِء به خواست هزاران توده‌ای كه در داخل و خارج از كشور زندگی و فعالیت می‌كنند، بلكه بر مبانی فرضی برقرار شده است. به محض اینكه نخستین امكانات برای مشاركت همه اعضای حزب در تغییر مشی آن فراهم شود، این گونه سیاست‌ها به سرعت جایگاه خود را از دست خواهند داد. در این مورد هیچ تردیدی نباید داشت. تجربه انقلاب بهمن این واقعیت را با تمام روشنی در مقابل چشمان ما قرار داد. به همین دلیل وظیفه همه اعضاء و هواداران حزب است كه دور هم و دور حزب و مشی توده‌ای گرد بیایند و آن سیاستی بخواهند و خود مبلغ آن بشوند كه می‌تواند به نیازهای جامعه و خواست‌های  انقلابی آن پاسخگو باشد. ما در حال حاضر، با گشتی روی انواع وبلاگ‌ها و وبسایت هائی که بنام توده‌ای سخن می گویند و می نویسند پراکندگی نظر و از آن مهم تر، کم آشنائی و گاه بیگانگی با اوضاع واقعی داخل کشور را شاهدیم. یا جسارت ابراز نظر مستقیم درباره رویدادهای مشخص و معیین در کشور و درحاکمیت را ندارند و به صرف چند ترجمه از این و یا آن منبع وابسته به احزاب چپ و کمونیست دیگر کشورها و نقل مطالبی از این و یا آن وبسایت می خواهند خود را فعال نشان بدهند و یا آنجا که بندرت درباره مسائل داخلی کشور چیزی می نویسند، این نوشته‌ها بسیار ابتدائی و بیگانه با اوضاع واقعی کشور از آب در می آید. گریبان گیری از یکدیگر نیز بخش دیگری از این باصطلاح فعالیت است!

بنابراین، آن یگانه راه حلی که می تواند به این آشفتگی پایان بدهد، همچنان از نظر ما تدوین سیاستی روشن، صریح و بی تزلزل و تناقض در باره جمهوری اسلامی و اوضاع ایران از یکسو و عزم راسخ برای جمع کردن نیروی معتقد به این سیاست و مشی توده‌ای از سوی دیگر است.

چنین سیاست و مشی و عزمی کافی است در معرض قضاوت همه توده‌ای‌ها قرار گیرد، تا برندگی آن در عمل و منافعش برای توده‌های  محروم جامعه روشن شده و گام اساسی برای غلبه بر دشواری‌های  موجود برداشته شود. درغیر اینصورت در بر همان پاشنه‌ای خواهد چرخید که در طی بالای دو دهه اخیر چرخیده و پراکندگی توده ایها چه در داخل و چه در خارج از کشور – بویژه از نظر سیاسی و نظری- ادامه یافت. هیچ جلسه و کنگره و پلنوم و دیداری که به این ضرورت پاسخ ندهد چاره ساز نخواهد بود، چرا که مشکل در نشست و برخاست و نام نیست، بلکه مشکل در نوع نگاه به اوضاع ایران، به تاریخ حزب و بویژه نگاه مثبت و تاریخی به فعالیت حزب توده ایران در سالهای پس از انقلاب 57 است.

دراین صورت است که خواهیم توانست بر سرنوشت كشور تاثیر گذاشت و نیروی خود را بسیج كنیم. باید بتوانیم جنبش دمكراتیك را در داخل کشور دیده و آن را دست كم نگیریم. به هیاهوی راستگرایان خارج از كشور كه زیر علم "اقتصاد آزاد" و حتی فاجعه حمله نظامی به ایران سینه می زنند اعتناء نكنیم. زحمتكشان ایران طی سال‌های  اخیر "مواهب" اقتصاد آزاد را با پوست و گوشت خود و گرسنگی فرزاندنشان درک كرده اند. جنبش مردم و گرایش به چپ و مخالفت با اقتصاد آزاد سرمایه‌داری در جامعه ما، رو به وسعت است و این همان پیوند تازه ایست که بخش اقتصادی جنبش کنونی ایران را با جنبش دمکراتیک منطقه پیوند می دهد.

توده‌های  مردم را به اتحاد برای ایستادگی در برابر حاکمیت طرفدار خصوصی سازی و نئولیبرالیسم اقتصادی باید فراخواند.