به راه زندگی
از زندگی باید گذشت

در برابر واژه های بزرگ اندیش تاریخ" احسان طبری" میخکوب می شوم. گلو، فشرده در بغض کور، چشم، سیاه رفته در خاموشی ابدیت مهربان مردگان، به تماشای آموخته هایش از زبان تاریخ می نشینم و گفتار رفیع او همچون ستارۀ زحل تارو پود وجودم را به اسارت می کشد و هیبت قهرمانان را با هیاهوی شگرفی بر دیدگان ذهن بر می تاباند.

عظمت شهادت بابی سندز به شکوه سرودۀ سیاوش کسرایی در شعر "شهادت شمع" می انجامد واصالت سرودۀ شاعر جاوید در کند و کاو  احسان طبری به حیات تاریخی خود ادامه می دهد و به دود تردید تاریخی " بودن یا نبودن" پایان می بخشد. احسان طبری که فلسفۀ " نبودن بخاطر بودن" را در رقم زمان و در استقلال مکان می شکافد بر آنانی که شمع، جمع و سحر را منکرند خشم می گیرد و  گفتارسفیهان را که چه تلخ میگویند" زیستن شیرین است. اما تو نخواهی زیست " به حقارت ریشخند آمیز آذین می دهد.

اواز سروده های گلگامیش تا اشعار خیام، پدیدۀ چیستانی "زیستن و تردید" را به نقد میکشد و آنانی را که به مانند "تند اسبی از بیابان گذشتند و دیگر چه باک که چاله های سم شان را از خاکستر پرکنند یا از الماس" به مناظره، به چالش می گیرد.

با "مسیح، حسین و روزبه" از بیابان خشک غره گان قرون که چشمه ها را همیشه جاودان و جوشنده می پندارند عبور میکند. همراه "مانی" بانگ بر می دارد که " در ویرانی من آبادانی جهان است". با " پرومته در زنجیر" آتش را می رباید. با "بابی سندز" قطره قطره می میرد.

شهادت شمع

قطره قطره

 مردن

و شب جمع را به سحر آوردن

روشنانه زیستن

 خاموشانه مردن

مردن با لبخند

 و پایان بخشیدن

 به دود تردیدی تاریخی

بودن یا نبودن