|
در
هفته گذشته متن اظهاراتی از هاشمی رفسنجانی منتشر شد، که بدلیل
اشاره به چند نکته مهم در آن، شاید بتوان گفت این اظهارات
مهمترین نظرات او در دوران پس از در گذشت آیت الله خمینی است.
او در دیدار با مسئولان فصلنامه بین المللی از "ضرورت مذاکره
با امریکا" سخن گفت و همگان روی همین نکته متمرکز شدند. اما
آنچه مورد نظر ماست فراتر از این موضوع جنجال برانگیز است.
موضوعی که بجای خود دارای اهمیت نیز هست.
هاشمی رفسنجانی دراین مصاحبه گفت که در دوران پایانی حیات آیت
الله خمینی نامه ای به خط خویش برای وی نوشته و آن را مستقیما
دراختیار آیت الله خمینی گذاشته است. دراین نامه 7 پیشنهاد
مطرح شده بود که یکی از آنها حل مسئله مذاکره با امریکا بود و
این که اگر "شما این مشکلات را از سر راه برندارید، ما بعد
برای حل آنها دچار مشکلات خواهیم شد!"
این نامه در زمانی نوشته شده که مشکل قائم مقامی آیت الله
منتظری، هزاران زندانی سیاسی بلاتکلیف و یا تعیین تکلیف شده در
زندان ها، تجدید نظر در قانون اساسی و چند نکته دیگر مطرح بوده
و با آنکه هاشمی رفسنجانی نگفته 6 پیشنهاد دیگر چه چیزهائی
بود، می توان حدس زد که موضوعات بالا از جمله موضوعات و
پیشنهادهای 7 گانه وی به آیت الله خمینی بوده است.
برای ما توده ای ها بسیار مهم است که بدانیم در آخرین سال حیات
آیت الله خمینی در بیت او چه گذشت. ما تاکنون به آسانی دیگر
سازمان ها و احزاب و شخصیت ها دفتر را به آسانی "خمینی همه
فتواها را داد و..." نبسته ایم و تا تمام داده های تاریخی
دراختیارمان قرار نگیرد نمی توانیم این دفتر را ببندیم و به
همین دلیل اظهارات هاشمی رفسنجانی بشدت مورد توجه ما قرار
گرفت.
اما، حسین شریعتمداری در روزنامه کیهان، شتابزده به میدان آمد.
نه برای آن که بپرسد آن 6 پیشنهاد دیگر چه بوده، بلکه برای نفی
پیشنهاد مذاکره با امریکا.
آنچه که موجب شده است تا بخشی از سرمقاله حسین شریعتمداری را
در این شماره راه توده منتشر کنیم، شیوه برخورد امنیتی، توطئه
سازی و پرونده سازی است. شیوه ای که بشدت در جامعه ایران مطرود
شده و هرکس چنین شیوه ای در بحث و نگارش داشته باشد نیز مطرود
جامعه است. ببینیم این شیوه چیست و چرا نفرت انگیز است:
کیهان نوشت:
«اظهارات آقای هاشمی رفسنجانی که در روزهای پایانی سال 1390 و
در دیدار مسئولان فصلنامه مطالعات بین المللی با ایشان مطرح
شده و دیروز خبر آن منتشر شده بود، بازتاب گسترده ای در رسانه
های داخلی و بسیاری از رسانه های خارجی داشت. درباره اظهارات
اخیر رئیس محترم مجمع تشخیص مصلحت نظام اگرچه گفتنی های
فراوانی هست ولی در این مختصر به واکاوی یکی از اصلی ترین آنها
که وارونه نمایی آشکار است بسنده می کنیم.
آقای هاشمی رفسنجانی می گوید «من در سال های آخر حیات امام(ره)
نامه ای را خدمتشان نوشتم، تایپ هم نکردم برای این که نمی
خواستم کسی بخواند و خودم به امام دادم. در آن نامه هفت موضوع
را با امام مطرح کردم و نوشتم شما بهتر است در زمان حیاتتان
اینها را حل کنید. در غیر این صورت، ممکن است اینها به صورت
معضلی، سد راه آینده کشور شود. گردنه هایی است که اگر شما ما
را عبور ندهید، بعد از شما عبور کردن مشکل خواهد بود. یکی از
این مسایل، رابطه با آمریکا بود. نوشتم بالاخره سبکی که الان
داریم که با آمریکا نه حرف بزنیم و نه رابطه داشته باشیم قابل
دوام نیست. آمریکا قدرت برتر دنیاست. مگر اروپا با آمریکا، چین
با آمریکا و روسیه با آمریکا چه تفاوتی از دید ما دارند؟ اگر
با آنها مذاکره داریم چرا با آمریکا مذاکره نکنیم؟ معنای
مذاکره هم این نیست که تسلیم آنها شویم. مذاکره می کنیم اگر
مواضع ما را پذیرفتند یا ما مواضع آنها را پذیرفتیم، تمام
است»!
انصاف آن بود که آقای رفسنجانی در نقل ماجرای نامه خویش به
پاسخ امام راحل (ره) نیز اشاره می کرد.
2- آقای هاشمی رفسنجانی به این بخش از تاریخ آن روزها نیز
اشاره نکرده اند که در اوایل سال 1369 در حالی که هنوز یکسال
از رحلت حضرت امام(ره) نگذشته بود، آقای «جیمز بیکر» وزیر
خارجه وقت آمریکا طی سخنانی - 30 فروردین/19 آوریل 1990- اعلام
کرد که آمریکا آماده مذاکره مستقیم با ایران است و 7 روز بعد -
6 اردیبهشت ماه/25 آوریل - آقای عطاءالله مهاجرانی معاون
پارلمانی آقای رفسنجانی- رئیس جمهور وقت- در مقاله ای با عنوان
«مذاکره مستقیم» که در صفحه 2 روزنامه اطلاعات همان روز به چاپ
رسید، ایستادگی در برابر کاخ سفید را «شعارگونه» نامیده و
دقیقاً با همان استدلالی که جناب هاشمی در اظهارات اخیر خود
مطرح کرده است خواستار مذاکره و رابطه با آمریکا می شود و نکته
در خور توجه آن که در مقاله خود به گونه ای غیرمنتظره- شاید
برای رد گم کردن- به اظهارات چند روز قبل «جیمز بیکر» اشاره
کرده و اصرار می ورزد که مبادا کسانی پیشنهاد ایشان را با
پیشنهاد وزیر خارجه آمریکا مرتبط دانسته و آن را «یک توطئه و
یا فتنه» تلقی کنند. مقاله مهاجرانی با توجه به مغایرت آن با
دیدگاه بارها اعلام شده حضرت امام(ره) انتقادهای فراوانی را در
پی داشت. اما، آقای مهاجرانی که امروزه پرده ها را کنار زده و
آشکارا به انگلیس پناهنده شده و با آیپک (لابی صهیونیست ها) و
MI6 (بخش اطلاعات خارجی اینتلجنت سرویس انگلیس) همکاری نزدیک
دارد، برنظر خود اصرار می ورزد و نهایتاً؛ رهبر معظم انقلاب در
یکی از سلسله بیانات خویش به این ماجرا پایان می دهند که شرح
آن خواهد آمد.
اکنون این پرسش مطرح است که چرا جناب رفسنجانی به این رخداد
مهم و معروف تاریخی کمترین اشاره ای نکرده اند؟! شاید- فقط
شاید- به این علت که اگر به رخداد یاد شده اشاره می کردند چاره
ای جز آن نداشتند که نظرات مستدل مطرح شده از سوی رهبر معظم
انقلاب را نیز مانند پاسخ حضرت امام(ره) نادیده بگیرند! که در
این حالت، دو پرده پوشی پی درپی سؤال برانگیز بود! و اما پاسخ
حضرت آقا به اندازه ای روشن و مستدل بود که اگر به آن اشاره می
کردند در هیچ یک از اذهان واقع نگر و مردم دوست، جایی برای
پیشنهاد مذاکره و رابطه با آمریکا باقی نمی ماند. نظر آن روز
آقا که نظر امروز ایشان و همان نظر دیروز حضرت امام(ره) است و
از بلندای دلسوزی حکیمانه برای مردم و صیانت از؟ باید از آقای
هاشمی رفسنجانی پرسید در پروژه پیشنهادی مذاکره و رابطه با
آمریکا- و به قول حضرت آقا معامله با آمریکا!- چه «بهایی» را
برای پرداخت در نظر گرفته اید و در مقابل آن چه متاعی را از
آمریکا انتظار دارید؟! آیا جز این است که آمریکا به اعتراف
بارها اعلام کرده خود، بیشترین ضربه را از اسلام ناب محمدی(ص)
که ظلم ستیز و استقلال طلب است دریافت کرده است؟! و به هیچ چیز
غیر از بازگشت به دوران غارتگری گذشته در ایران نمی اندیشد؟! و
در مقابل به شما همان را خواهد داد که به شاه و حسنی مبارک و
بن علی و علی عبدالله صالح داد!
تاریخ انتشار: ۱۶ فروردين ۱۳۹۱ - ۰۹:۱۰
(این شیوه برخورد، پرونده سازی، آسمان و ریسمان را به هم بافتن
و ... همان سبک و سیاقی است که مردم از آن نفرت پیدا کرده اند
و حیرت آور است که نشریه ای بنام اپوزیسیون و فردی زیر عنوان
نقد از همین شیوه بهره بگیرد!)
|
