بی رونق‌ترین راه پیمایی 22 بهمن  32 سال گذشته در ایران و  بویژه شهر 12 میلیونی تهران در شرایطی برگزار شد که تا انتخابات آینده مجلس چند هفته‌ای بیشتر نمانده است. انتخاباتی که استقبال مردم از آن را می‌توان از میزان عدم مشارکتشان در این راه پیمایی حدس زد. هم حکومت تصمیم خود را گرفته است و هم مردم. حکومت تصمیم قطعی گرفته انتخاباتی نمایشی و مجلسی فرمایشی برقرار کند و مردم هم تصمیم گرفته اند حکومت را در این نمایش انتصاباتی تنها بگذارند.

مردم ما در زمان رضاشاه و شاه سابق هم از این مجلس‌های فرمایشی و یکدست زیاد دیده اند ولی تفاوت آن مجلس‌ها با مجلس یکدست کنونی که می‌خواهند تشکیل دهند در آن است که آن مجلس‌ها از سر قدرت و اقتدار حکومت یکدست شده بودند و این مجلس بدلیل ضعف و بحران حکومت می‌خواهد یکدست شود. مجلسی که وجودش و شیوه برگزاریش خود برخاسته از بحران حکومتی است می‌خواهد گویا به این بحران خاتمه دهد. این تضاد و تناقض اصلی طرح و برنامه‌ای است که برای مجلس آینده ریخته شده است.

تجربه تاریخی در کشور ما نشان داده که مجالس فرمایشی‌ نیز در شرایط بحران سیاسی- اجتماعی به محل کشمکش میان باندهای حکومتی تبدیل شدند. سرنوشت آخرین مجلس پیش از انقلاب هنوز از خاطر ملت ما نرفته است. به محض بالا گرفتن جنبش مردم و بحران سیاسی در کشور، آن مجلس نیز دچار شکاف و اختلاف شد و درون آن جناح بندی بوجود آمد و مجلسیان به جان هم افتادند.  سرنوشتی که شاید چند هفته پس از تشکیل مجلس آینده آشکار خواهد شد.

آن مجلس که در شرایط ثبات و زمانی که از ایران همچون "جزیره امن" نام برده می‌شد تشکیل شد سرانجامش آن شد، مجلس کنونی که از همین امروز بر بستر بحران تشکیل می‌شود چه عاقبتی خواهد داشت؟  

مسئله اینجاست که حکومت می‌خواهد مجلسی تشکیل دهد و بازتاب جامعه ما و تناسب واقعی گرایش‌های سیاسی - اجتماعی آن نباشد، بلکه بازتاب تناسب دسته بندی‌های حکومتی باشد و تصور می‌کند که بدینسان می‌تواند بحران را مهار کند. غافل از آنکه دلیل عمده بحران همین تلاش برای یکدست کردن حکومت تا حد کودتا برضد انتخاب مردم است. با پیشتر رفتن در این مرداب هیچ بحرانی خاتمه پیدا نمی‌کند، برعکس به بحران حکومتی دامن زده می‌شود. خواست‌های مردم، نارضایتی‌های آنان، گرایش‌ها و تناسب واقعی نیروهای اجتماعی ناگزیر دسته بندی‌های حکومتی را دربرابر هم قرار می‌دهد و حکومت را از درون منفجر می‌کند. تلاش برای یکدست کردن حکومت در شرایط بحران، به طور متضاد به انفجار آن ختم می‌شود. بحران از شکل تقابل میان گروه‌های سیاسی و حکومت و اپوزیسیون خارج می‌شود و شکل تقابل درون حکومتی را به خود می‌گیرد.

انفجار سرنوشتی است که حکومت از هم اکنون برای مجلس آینده و برای خود رقم می‌زند.