جنبش دانشجوئی |
اعتراضات اجتماعی بهار تا پائیز سال گذشته در شیلی بطور موقت فرو کش کرده است. سال 2012 باید سال تغییرات اجتماعی در کشوری باشد که با کودتای آمریکائی «پینوشه» برای اولین بار به آزمایشگاه و محل تولد سیاست امپریالیستی «نئولیبرالیسم» تبدیل شد. دانشجوی 23 ساله «کاملیا واله جو» که عضو «حزب کمونیست شیلی» است بعنوان رهبر جنبش دانشجوئی شیلی به چهره ای جهانی تبدیل شده است و «جورج موروآ» فعال سندیکائی شیلی در نشست رسانه ای پایتخت آلمان "برلین" دیدگاه خود را بیان کردند. برنامه سفر دوره ای این دو نماینده برای دیدار و تبادل نظر با دانشجویان کمونیست در برلین، سوئد، سوئیس و ایتالیا و همچنین مذاکره با نمایندگان سندیکا های کارگری کشورهای مذکور و بخشی از سیاستمداران از جمله فعالیت های اپوزیسیون شیلی می باشد. این سفر در آلمان به دعوت «انستیو روزالوکزامبورگ» و «سندیکای علوم تربیتی» انجام گرفته است. سیاست خصوصی سازی دولت دست راستی شیلی بویژه در بخش آموزشی زمینه مشارکت مردم در اعتراضات دانشجوئی علیه دولت را فراهم کرده است. بدین ترتیب جنبش دانشجوئی با جنبش اعتراضی مردم بر علیه گرانی و بی عدالتی های اجتماعی پیوند خورده است. نسخه پیچی «نئولیبرالیستی» متحدین غربی برای دولت راستگرای شیلی جهت خصوصی سازی باز هم بیشتر اقتصاد به ارث رسیده از کودتای آمریکائی «پینوشه» را به وخامت کشیده است. در شیلی جنبش اعتراضی علیه سیاست تبدیل امور آموزشی به بازار مکاره و کسب و کار و تجارت در حال گسترش است. ادامه این سیاست باعث شده است تا خانواده ها برای ورود و اسم نویسی کودکان، نوجوانان و دانشجویان به بخش های آموزشی مدت ها معطل شده و هزینه مالی سنگینی را متحملشوند. خصوصی سازی بخش آموزش باعث می شود تا خانواده ها به بدهکاری و قرض بمنظور ادامه تحصیل جوانان خود متوسل شوند، همچنین تعداد قابل توجهی از جوانان حق ادامه تحصل را از دست بدهند. بخش آموزش نباید به کالا برای سودجوئی ثروتمند تبدیل شود و این شعاری است که با آن میلیون ها دانش آموز و دانشجو و خانواده های آنان به عنوان اعتراض در سال 2011 به خیابان ها سرازیر شدند. «کامیلیا» مسئول اتحادیه دانشجویان شیلی (ف.ا.س.ه) است. در شیلی اکنون او را «فرمانده کامیلیا» صدا می زنند. او می گوید: «ما اکنون به یک قدرت سیاسی تبدیل شده ایم». «کامیلیا» توضیح می دهد که جنبش دانشجوئی توانسته است با دعوت مردم به اعتصاب عمومی 48 ساعته کلیه اتحادیه ها و سندیکا های کارگری، آموزشی و خدماتی را به خیابان ها سرازیر کند. هشتاد درصد مردم شیلی در این اعتصاب گسترده حضور داشتند. او می گوید: «بی عدالتی در جامعه عمیق و گسترده است و این نتیجه سوء استفاده از قدرت توسط مسئولین کشور و ارثیه دوران دیکتاتوری پینوشه می باشد که دولت دست راستی فعلی نیز آن را ادامه می دهد.» سیاست «نئولیبرالیستی» رئیس دولت فعلی (پینیرا) عملا به بن بست رسیده است. بخش های بازنشستگی و بهداشت خصوصی شده و دولت برنامه خصوصی سازی کامل بخش آموزشی را در دست اقدام دارد. بحران ناشی از خصوصی سازی به شبکه اجتماعی سرایت کرده و جامعه را از نظر فرهنگی به تلاطم و بحران عمیقی دچار کرده است. با توجه به واقعیت های موجود، ارزیابی ها نشان می دهد که اتحاد عمل جنبش سندیکائی و دانشجوئی نیازمند حداقل 10 سال همکاری است تا بتواند بر بخش های اصلی این بحران فائق آید. «جورج موروآ» کارگر بخش فلزات است. او مسئول گروه سندیکائی "س.او.ت" می باشد. همان گروه سندیکائی که اعتصاب عمومی گسترده سال گذشته را هماهنگ کرد. او می گوید که اغلب کارگران به دلیل غارت «ارزش» کارشان توسط صاحبان «ابزار تولید» در اعتصابات و تظاهرات شرکت می کنند، «کارمزد» آنها برای امرار معاش خانواده شان کفاف نمی دهد. شاغلان بخش خدمات مثل معلمان و استادان دانشگاه ها همبستگی خود را با جنبش دانشجوئی اعلام کرده اند. این امر باعث می شود تا بخش جوانان سندیکای "س.او.ت" خود را قوی تر احساس کند. بخش فعالین محیط زیست و نمایندگان جنبش اجتماعی تا «سرخپوستان ضد نئولیبرالیست» نیز قدرت موتور تحرک جنبش را افزایش می دهند. در همین رابطه بطور مثال گروه «مسا سویال» توانسته است اتحادیه ویژه خود را بنیانگذاری کند. لازم است انتخابات منطقه ای سال 2012 با موفقیت جنبش در این بخش توام باشد. درانتخابات مقدماتی و منطقه ای، جنبش سندیکائی نماینده ویژه خود را معرفی کرده بود، اما به دلیل اعمال سیاست نیاز به حداقل 22 در صد آرا برای هر کاندید این نماینده نتوانست وارد مجلس شود. همچنین کاندیدا ها مطابق قانون نمی توانند دارای مسئولیت سندیکائی باشند. همچنین شیلیائی ها ساکن خارج اجازه رای ندارند. ما دولت و قانون اساسی جدیدی را با کیفیتی دموکراتیک خواهانیم. دولتی که در وهله اول جنبش چپ شیلی را نمایندگی کند. |
راه توده 353 اول اسفند ماه 1389