حمایت ملی
حزب توده ایران
از ذوب آهن
تا پیشرفت اتمی
شیرین مسعودی

اخیرا در برنامه "به عبارت دیگر " در تلویزیون بی بی سی با دکتر شیبانی رئیس ذوب آهن ایران در زمان شاه گفتگوی جالبی انجام شد. البته دکتر شیبانی که او را به حق پدر ذوب آهن و صنعت مادر در ایران می شناسند بسیار پیر شده است اما علیرغم پیری به نکاتی تاریخی اشاره کرد که من بر مبنای این نکات می خواهم این تذکر را بدهم.

ایشان در این گفتگو از مخالفت کمونیست ها با تاسیس ذوب آهن می گوید که منظورش نباید حزب توده  ایران باشد و  منظورش طیفی از چپ روهائی است که در آن سالها فروش ذهن به ایران دوران شاه را خیانت اتحاد شوروی به خلق ایران می دانستند و درانواع نشریاتی که درخارج ازکشور منتشر می کردند روی این مخالفت می کوبیدند. کنفدراسیونی ها، سازمان انقلابی و...

کسانی که بر طبل این مخالفت می کوبیدند، بطور همزمان حزب توده ایران را بدلیل موافقت با تاسیس ذوب آهن در ایران "اپورتونیست"  و سازشکار و غیر انقلابی خطاب کرده و حتی این حمایت را وابستگی به اتحاد شوروی تبلیغ می کردند.

حزب توده ایران، زیر این فشار سنگین تبلیغاتی، به سیاست اصولی خود در حمایت از تاسیس ذوب آهن و صنعتی شدن کشور حمایت کرد و امروز بر همگان آشکار است که آن سیاست درست و برخاسته از دورنگری ملی حزب ما بود. حزب ما، حتی از برخی مفاد مترقی طرح اولیه اصلاحات ارضی و اصول ششگانه ای که در زمان شاه و زیر فشار واقعیات ایران و جهان تهیه و به اجرا گذاشته شده بود حمایت کرد. از جمله در باره اصلاحات ارضی – البته با پیشنهادهای اصلاحی جهت گسترش کشاورزی در کشور- و آزادی حق رای زنان، که در هر دو مورد روحانیت مخالفت خود را اعلام داشت و در برابر حزب توده ایران قرار گرفت.

در ادامه همین سیاست است که امروز نیز، ما کوچکترین مخالفتی با فعالیت ها و پیشرفت های اتمی در ایران نداریم و آن را گامی مهم و رو به جلو در صنعتی شدن کشور می دانیم و یا تولید سلاح در ایران را هرگز منفی ارزیابی نمی کنیم، بلکه در هر دو زمینه با آن سیاست نظامی مخالف هستیم که حاکمیت جمهوری اسلامی این دو پیشرفت و دستآورد را به آن پیوند زده و بیم آن می رود که نه تنها همه آنها از دست برود، نه تنها استقلال کشور از بین برود، بلکه موجودیت و تمامیت ارضی کشور نابود شود. همین سیاست، بزرگترین بحران اقتصادی و اجتماعی را به ارمغان آورده و قدرت های جهانی روی همین دستآورد سرمایه گذاری کرده اند.

بنابراین، همانگونه که مشاهده می کنید، حزب ما از هر برنامه اصلاحی، که آن را به نفع ایران و مردم ایران تشخیص داد، حتی در دوران شاه حمایت کرد.

برای یاد آوری، بخشی از گزارش تصویب شده پلنوم 15 حزب توده ایران در سال 1354 که در صفحه  678 کتاب "اسناد و دیدگاه ها" ثبت است را برایتان می فرستم که در ادامه توضیح بالا منتشر کنید:

صنعتی کردن کشور

هیئت حاکمه در جهت صنعتی کردن کشور در چارچوب بسط مناسبات سرمایه داری دست به اقدامتی زده است. سیاست دولت، به طور عمده، از جهت انتخابات رشته های صنایع و از آن جمله صنایع نظامی، از جهت تعیین مراکزرشد صنعتی، برپایه تامین هرچه بیشتر منافع و مقاصد ارتجاعی رژیم و همکاری با امپریالیسم مبتنی است.

دولت در مقابل خواست مردم و آمادگی اتحاد جماهیر شوروی و سایرکشورهای سوسیالیستی برای کمک به ایجاد صنایع سنگین در ایران بدون هیچ گونه شرط و قید سیاسی، ناچار به عقب نشینی شد و اولین پایه های صنایع سنگین ایران بدست اتحاد شوروی در ایران بوجود آمد. ایجاد کارخانه ذوب آهن، ماشین سازی و تراکتورسازی به روش خرابکارانه امپریالیسم در این زمینه ضربت سنگینی وارد ساخته وآرزوی دیرینه مردم ایران را در مورد داشتن صنایع ذوب آهن ملی برآورده کرده است. اما رژیم از امکانات واقعی کشورهای سوسیالیستی و آمادگی آن ها برای کمک های همه جانبه استفاده لازم را نمی کند و به علت تعقیب سیاست هم پیوندی ( انتگراسیون) با امپریالیسم به ویژه از راه شرکت مستقیم آن ها در سرمایه گذاری صنعتی وایجاد شرکت های مختلط ،جذب سپاه انبوه کادر مدیریت وفنی وکارشناسان ازآمریکا و دیگرکشورهای امپریالیستی جریان صنعتی شدن کشور را درمسیر هدف های نواستعماری وغارت گرانه امپریالیسم سوق می دهد.

باوجود افزایش فوق العاده درآمد نفت که امکانات کشورما را برای سرمایه گذاری های بزرگ درجهت صنایع بسی توسعه داده، دولت وجود هنگفت نفت را برای تسلیحات و یا به منظور کمک به سرمایه داری بحران زده جهانی و نیز از راه حیف و میل ودزدی و برداشت برباد می دهد وبدین سان امکانات سرمایه گذاری در رشته صنعت را بسی محدود می کند.

درصنایع ایران دوبخش خصوصی ودولتی وجود دارد، درمجموعه حیات اقتصادی ایران ودرعرصه های مختلف آن (مانندصنایع ، بانکداری، بازرگانی ، بیمه ،خدمات ،کشاورزی وغیره) دولت نقش بزرگی در سابق ایفا می کرده که بازهم بسط و دامنه بیشتری یافته است. درمسئله نقش بخش دولتی وخصوصی می توان دوگرایش تشخیص داد ؛ یکی گرایش مردم ایران که خواستار تقویت همه جانبه بخش دولتی، گسترش این بخش ودیگری گرایش سرمایه داران بزرگ که خواستارند بخش دولتی نقش محدود و تبعی داشته و سیطره اساسی دردست بخش خصوصی باشد. دولت از دعاوی سیطره جویانه سرمایه داران بزرگ حمایت می نماید وسیاست خصوصی کردن بخش مهمی ازموسسات دولتی وتقویت بخش خصوصی وقراردادن بخش دولتی در خدمت بخش خصوصی را به انحا مختلف تعقیب می کند.»

برنامه مورد نظر بی بی سی را می توانید از اینجا مشاهده کنید.

http://www.bbc.co.uk/persian/tvandradio/2011/11/111121_hardtalk_abdolhamid_sheibani.shtml