جبهه واحد علیه
سیاست جنگی
گریز ناپذیر است!

 

با نزدیک شدن انتخابات مجلس حکومت کودتا بیش از هر زمان دیگر در بن بست گرفتار شده است. میر حسین موسوی نخست وزیر دوران جنگ هشت ساله، هاشمی رفسنجانی و محمد خاتمی رییس جمهور 4 دوره و بالاخره احمدی نژاد، رییس جمهوری که دو دوره به ملت تحمیل شد و اقای خامنه ای دولت او را از صدر مشروطه بی نظیر خوانده بود، اکنون همگی متهم به فتنه، بی بصیرتی و انحراف شده اند. از سی سال گذشته نظام، فقط آقای خامنه ای مانده با عده ای موتلفه‌ای و جمعی مداح و اراذل و اوباش و رویش کرده‌های دوران ایشان که برخی پیرامون خود وی و برخی دیگر پیرامون احمدی نژاد جمع شده اند و پرونده های فساد اخلاقی و اقتصادی و سیاسی آنان یکی پس از دیگری آشکار می شود.
روحانیت حکومتی اعتبار خود را از دست داده و روحانیون اصلاح طلب از نوع کروبی یا خاتمی که می توانند آبروی روحانیت را خریداری کرده و با وجهه ملی خود مانع سقوط بیشتر این اعتبار شوند در حصر یا محاصره انواع فشارها قرار دارند. سپاه و نظامیان از این طریق مانع بوجود آمدن وجه ملی برای روحانیت می‌شوند و جاده را برای حکومت خود صاف می کنند.
وضعیت اقتصادی به مرز فاجعه نزدیک می شود. واردات، تولید ملی را نابود کرده و اکنون با چشم انداز تحریم خرید نفت خود امکان واردات کالاها نیز نامعلوم شده است. برنامه های صندوق بین المللی پول که دولت احمدی نژاد مجری گوش به فرمان آن شده از یکسو زیرساخت های اقتصاد ملی کشور را ویران کرده و از سوی دیگر آن را به نیازها و نوسانات جهان غرب که خود در بحران دست و پا می زند وابسته کرده است. بحران‌هایی که کوشش می شود با استفاده از ضعف و بی لیاقتی و فساد حکومت‌هایی نظیر کشور ما به حساب مردم این کشورها تخفیف پیدا کند.
موسوی و کروبی دو رهبر جنبش اعتراضی که می توانستند مردم را برای حل مشکلات بسیج کرده و به لحاظ وجهه و پایگاه مردمی خود از موضع قدرت دربرابر فشارها و تهدیدات بیرونی ایستادگی کنند فعلا در حبس و حصر هستند و امریکا و غرب بدون نگرانی منتظر روزی هستند که جمهوری اسلامی مانند سیبی گندیده به دامان آنها سقوط کند.
سیاست جنگی حکومت و وضعیت جنگ و صلح همچنان ادامه دارد و حکومت می‌خواهد آن را حداقل تا انتخابات مجلس بکشاند و به این بهانه مانع از شکل گیری جبهه‌ای برای تغییر وضع انتخابات یا حرکت اعتراضی در خیابان ها شود. ولی مردم بی‌اعتنا به بازی های حکومتی و تبلیغات نخ نما شده در نمایش انتخاباتی را پیشاپیش به حکومتیان سپرده‌اند و چشم اندازی برای تغییر جدی و واقعی اوضاع که بتواند امکان مشارکت آنان را فراهم کند دیده نمی شود.
این شمه ای از وضع کنونی است که همه مردم ما از آن باخبرند. نه تنها باخبرند بلکه هر روز با گوشت و پوست خود فشار این همه نابسامانی را تحمل و احساس می کنند. حکومت پاسخ و چاره همه این نابسامانی ها را در تشدید گرایش به خودکامگی یافته است، گرایشی که در نتیجه مقاومت مردم عملا به مقابله و جنگی فرسایشی علیه خود حکومت تبدیل شده است. تهدید و بازداشت و صدور احکام هر روزه شلاق و زندان و تبعید چیزی جز اظهار عجز حکومت دربرابر مقاومت مردم نیست.
حلقه متصل کننده این آشفته بازار و این نابسامانی و گرایش به خودکامگی و تشدید خودکامگی سیاست جنگی حکومت است که هم از عوامل عمده بوجود آمدن این وضع فاجعه آمیز است و هم از دیدگاه حکومت وسیله عمده جلوگیری از شکل گیری یک همبستگی و جنبش وسیع برعلیه آن. این سیاست جنگی در همان حال توجیه کننده روی کار آوردن احمدی نژاد، انتقال قدرت و ثروت بدست نظامیان، کودتا در انتخابات، سرکوب جنبش سبز بوده و هست. سیاست جنگی ریشه گرایش به دیکتاتوری و ضمنا منشا بزرگترین تنش ها و خطرها برای آینده ایران است، خطرهایی که حتی تصور ابعاد و پیامدهای آن لرزه بر اندام هر ایرانی میهن دوست می اندازد. دراین شرایط برقراری وسیع ترین اتحادها برای پایان دادن به این سیاست جنگی نیاز روز جامعه ما شده است. درک خطر این سیاست و پیامدهای آن شرط نخست شکلگیری چنین جبهه ای است. بنظر می رسد زیر نفوذ تبلیغات جمهوری اسلامی ابعاد واقعی خطر برای بسیاری از ایرانیان میهن دوست به اندازه کافی شناخته نشده است. برخی نیز تصور می کنند که رویارویی با غرب به سقوط جمهوری اسلامی می انجامد و از آن استقبال می کنند بدون انکه به بهای اقتصادی و انسانی و ملی ان توجه کنند. به همین دلیل کوشش برای اگاه کردن مردم از خطر و فاجعه ای که کشور ما را به سمت ان می کشانند از مهمترین وظایف امروز است. الویت این وظیفه را نه تنها باید پذیرفت بلکه باید در عمل و در همه حال در نظر داشت و آن را جدی گرفت.

 

   راه توده  347     19 دی ماه 1390

 

                                اشتراک گذاری: