بازگردیم به
30 سال پیش
و عملکرد آنها که
ادعای دمکرات بودن
میکنند را بخوانیم

نزدیک به 33 سال از انقلاب بهمن 57 در ایران سپری شده است. گذشت این سالها و پرده فراموشی که جمهوری اسلامی بر تاریخ انقلاب کشیده، فضا را آنچنان تاریک و پرغبار کرده که همه کسانی که در این انقلاب بیشترین نقش منفی را به زیان آزادی‌ها داشته‌‌اند اکنون مدعی دمکراسی شده و به حزب توده ايران می تازند. به حزبی می تازند که تا به آخر برای دمکراسی و جلوگیری از تسلط و بازگشت دوباره دیکتاتوری به ایران مبارزه کرد. از آنها که طرفدار بمباران مردم در 21 و 22 بهمن توسط نیروی هوایی بودند، تا هواداران کودتای نوژه که قرار بود در آن صدها هزار تن کشته شوند، تا کسانی که صدام حسین را به حمله به ایران تشویق کردند، از بانیان ترور و انفجار گرفته تا کسانی که آتش جنگ را در مناطق مختلف ایران افروختند و ... همه و همه اکنون مدعی دمکرات بودن و غیردمکرات بودن حزب توده ايران شده‌‌اند. این جمع، ظاهرا گذشت سالها را زمانی مناسب برای فراموشی تاریخ تشخیص داده است و مدعی است که گویا حزب توده ايران با همه گروه‌ها از در مخالفت درآمده و آنها را ضد انقلاب‌ می‌دانسته، غیر از خود و هواداران آیت‌الله خمینی را. این جمع خود را به فراموشی زده که حزب توده ايران تنها حزبی است که تمام اسناد و مدارک و روزنامه‌ها و آرشیو خود را روی شبکه اینترنت و در اختیار همگان قرار داده است و بارها دعوت کرده است که مدعیان حزب نیز اسناد و نوشته‌های آن سالها و آن دوران خود را منتشر کنند تا معلوم شود که دمکرات چه کسانی بودند و غیردمکرات چه کسانی. اگر راست می گویید چرا اسناد و مدارک و روزنامه ها و نوشته ها و اطلاعیه های خود را مانند حزب توده ايران منتشر نکرده و در اختیار مردم قرار نمی دهید؟

از جمله این اسناد که بر روی اینترنت موجود است شرکت حزب توده ايران در انتخابات مجلس خبرگان و مجلس شورا در سال 1358 است. حزب توده ايران به شهادت تاریخ و این اسناد تنها حزب سیاسی ایران بود که نه تنها به نامزدهای ویژه خود، بلکه به نامزدهای دیگر گروه‌های سیاسی در چارچوب اصول دمکراسی و سیاست همکاری و اتحاد نیروها رای داد.

برای نمونه در انتخابات مجلس خبرگان قانون اساسی حزب توده ايران در چارچوب همین سیاست به آیت‌الله طالقانی، دکتر حبیب الله پیمان، مسعود رجوی، ابوالحسن بنی صدر، منصور بازرگان، احمد حنیف نژاد و ... رای داد. کمیته مرکزی حزب توده ايران در اطلاعیه‌ای که در نامه مردم شماره 46 تاریخ 8 مرداد 1358 درج شده است نوشت:

"پشتیبانی حزب ما از نامزدهای سازمان‌ها و گروه‌های سیاسی و همچنین شخصیت‌های جداگانه سیاسی، بار دیگر مظهر تلاش مشخص ما برای وحدت عمل نیروهای مترقی و انقلابی، در راه ایجاد یک نظام خلقی و آزاد در کشور ما و تبدیل دوران گذار و لاجرم آشفته کنونی، به یک نظام مترقی تثبیت شده، بسود اکثریت قریب به تمام مردم ایران است."

همین سیاست ماه‌ها بعد در ارتباط با انتخابات نخستین دوره مجلس شورا در پیش گرفته شد و حزب توده ايران باز هم به نامزدهای شناخته شده برخی گروه‌های دیگر در چارچوب سیاست اتحاد و دفاع از آزادی همه گروه‌ها رای داد. در این انتخابات حزب توده ايران از نامزدهای شاخص برخی گروه‌ها از جمله حزب ملت ایران، نهضت آزادی ایران، فداییان خلق، مجاهدین خلق، حزب جمهوری اسلامی، حزب ملل اسلامی و برخی نامزدهای منفرد که حزب آنان را در مجموع دارای تمایلات مترقی‌ می‌دانست رای داد. از جمله‌ می‌توان به اسامی زیر اشاره کرد :مهندس عزت الله سحابی، پروانه فروهر، کاظم سامی، مسعود رجوی، اعظم طالقانی، علی کشتگر، علی گلزاده غفوری، محمد مدیر شانه چی، کاظم بجنوردی، ابوالقاسم سرحدی زاده، موسوی خوینی‌ها ، محمد جواد حجتی کرمانی. کدام گروه سیاسی دیگر چنین حدی از تحمل و دمکراسی از خود نشان داد؟ کدام گروه سیاسی حتی از یکی از نامزدهای حزب توده ايران در انتخابات پشتیبانی کرد؟ کسانی که بسیاری از آنها 25 سال عمر خود را در زندان یا به همان اندازه و بیش از آن در تبعید به سر برده بودند؟ اینان دربرابر تاریخ چه پاسخی دارند؟ اکنون‌ می‌گویند باید جبهه متحد تشکیل‌ می‌دادیم دربرابر استبداد! این آقایان آن زمان که حزب توده ايران گفت جبهه متحد تشکیل دهیم و خود یک جانبه به نامزدهای دیگر گروه‌های سیاسی برای تشکیل چنین جبهه‌ای رای داد کجا بودند؟ اگر آنها هم به همان روش حزب توده ايران عمل می کردند جلوی بازگشت دیکتاتوری گرفته نمی شد؟

همین ها؛ یک اظهار نظر انتخاباتی حزب توده ایران درباره آیت الله خلخالی را پیراهن عثمان کرده و با فراموش کردن همه آن اسنادی که در بالا اشاره شد و تصویر آنها را در این شماره می خوانید، مدعی اند خلخالی کاندیدای حزب توده ایران بود! ما در باره نظر حزب در باره خلخالی نیز در همین شماره بصورت مستند مطلبی را منتشر کرده ایم.

درست است که سی سال از آن تاریخ گذشته ولی توده ای‌ها نمرده‌‌اند، همچنانکه حقیقت نمرده است و هرگز نخواهد مرد.