رسیدن به صلح اتمی، حیاتی تر از پایان جنگ با عراق

ادامه ناگزیر مذاکرات اتمی

علیرغم همه توطئه ها

هفته گذشته مذاکرات گروه 5+1 در ژنو برگزار شد. این مذاکرات با بازتاب رسانه ای وسیعی در سراسر جهان همراه بود؛ ولی آنچه در این میان بیش از هر چیز خود را نشان داد همسویی رادیو اسراییل، تلویزیون های بی بی سی، صدای امریکا و صدا و سیمای جمهوری اسلامی دربرابر این مذاکرات بود. در واقع هر کدام از اینها به دلایلی که گاه مشترک و گاه ویژه خود آنهاست با این مذاکرات مخالفت دارند. اسراییل همچنان در حسرت دوران احمدی نژاد است و در آرزوی منزوی کردن و بمباران ایران. نیروهای قدرتمند دست راستی در اروپا و امریکا که در پیوند نزدیک با محافل صهیونیستی نیز قرار دارند نمی توانند دربرابر چشم انداز فریبنده تبدیل ایران به لیبی و سوریه ای دیگر مقاومت کنند. بهترین گزینه برای آنان همچنان همان دولت احمدی نژاد است که راه چنین فاجعه ای را برای ایران به سهولت می توانست فراهم کند. آنان گرفتار در بحران اقتصادی خود قادر به پذیرش روابط برابر حقوق و مناسبات اقتصادی عادلانه با کشوری نظیر ایران نیستند و به کمتر از نابودی کلیه زیرساخت های اقتصادی آن رضایت نمی دهند. در این میان سیمای جمهوری اسلامی بعنوان سخنگوی بخش مهمی از فرماندهان سپاه و نمایندگان رهبر در نیروهای نظامی، شبکه مداحان و رسانه های آنان نیز نقش آتش بیار معرکه را بازی کردند و می کنند و معلوم نیست که مخالفت آنان با دولت روحانی و تلاش برای اخلال در مذاکرات هسته ای ایران تا چه اندازه ناشی از منافع تنگ نظرانه جناحی است و تا چه اندازه حاصل نفوذ خارجی در دستگاه های اطلاعاتی و امنیتی و خبری کشور؟ و هر چه باشد قطعا حاصل ترکیبی از این دو است.

سخن محمد جواد ظریف وزیر خارجه که پس از بازگشت از مذاکرات ژنو به ایران تاکید کرد که امیدواریم در داخل کشور همسویی با رژیم اسراییل وجود نداشته باشد، در واقع ناظر بر همین تبلیغات و موضعگیری های صدا و سیما و رسانه های داخل کشور بود. البته در این میان نقش برخی از رسانه های خارج کشوری را نیز نباید فراموش کرد که با کوبیدن مدام بر طبل "جام زهر"ی که علی خامنه ای سرکشیده و یا باید بکشد، در واقع می خواهند مذاکرات هسته ای کنونی را که بسود منافع ملی کشور ماست یک عقب نشینی غیراصولی معرفی کنند و بر رهبر و رئیس جمهور و مذاکره کنندگان هسته ای از این طریق فشار بیاورند. اینان نیز یا ترکیبی از سلطنت طلب ها و مجاهدین خلق و برخی چپ نماها هستند که آینده خود را با حمله نظامی به ایران گره زده اند و به اندازه افراطیون جناح راست داخل کشور و افراطیون راست جهانی از رفتن احمدی نژاد و آمدن حسن روحانی ناخرسندند؛ یا اینکه سایت هایی نظیر "خودنویس" هستند که فعلا در میان اهالی فضای مجازی به "کیهاننویس" شهرت یافته است. آنچه حسین شریعتمداری خود نمی تواند بطور علنی در داخل کشور بنویسد و آقای خامنه ای را از همراهی با مذاکرات و دولت حسن روحانی باز دارد، از طریق امثال خودنویس که در خارج کشور شمارشان یکی و دو تا نیست انجام می دهد.

بنابراین، طیف وسیعی از همه نیروهایی بوجود آمده که بدلایل مختلف خواهان شکست مذاکرات هسته ای هستند و اینها دارای قدرت رسانه ای نیرومندی نیز می باشند. همین طیف است که از بسته بودن مطبوعات و فیلترینگ سایت ها و جلوگیری از آزادی فیس بوک و دیگر رسانه ها بیشترین استفاده را برده و می برد. کافیست که فضای مطبوعاتی و رسانه ای کشور به شکلی دموکراتیک بر روی همه طرفداران انقلاب و استقلال ملی باز شود تا دکان این خبرگزاری ها و تلویزیون های خارج کشوری و خودنویس ها و چرکنویس ها بسته شود. به همین دلیل، همه آنهایی که می کوشند ایران را به سمت یک جنگ و برخورد و حمله نظامی سوق دهند با سمتگیری دولت روحانی و تلاش برای باز کردن فضای رسانه ای و مطبوعاتی آشکارا در داخل کشور و غیر آشکار در خارج کشور مخالفند. بدینسان آزادی رسانه ها و مطبوعات و احزاب با سرنوشت فوری کشور پیوند خورده و هر گونه کوششی در این سمت بسود تلاش برای حفظ استقلال و امنیت ملی و بهبود وضع اقتصادی ایران است.