وحشت کانون های قدرت

از ادامه توافق ژنو در داخل کشور

احمد اردستانی نماینده مجلس وابسته به سپاه و باند جبهه پایداری که مصباح یزدی بنیانگذاری کرده، درباره توافق هسته ای ژنو میان ایران و گروه 5+1 اعلام کرد: این موافقتنامه به جلیلی، رئیس پیشین هیات مذاکره کننده اتمی و نامزد شکست خورده جبهه پایداری در انتخابات، پیشنهاد شده بود ولی او زیربار آن نرفته بود. اگر سخنان آقای اردستانی دقیق باشد که نیست، چند معنا دارد.

اول اینکه باند احمدی نژاد و سپاه و جبهه پایداری هیچ شناختی از دیپلماسی شرایط داخلی و جهانی و تصوری از تحریم و پیامدهای تحریم نداشتند و کشور  را وارد یک رویارویی با جهان کردند. زیربار نرفتن آنان به تفاهم یعنی کشاندن کشور به فلاکت و ورشکستگی که اکنون برای دولت حسن روحانی میراث گذاشته اند.

دوم اینکه آقای خامنه ای نیز با دست زدن به یک ماجراجویی و محاسبات کودکانه و دیپلماسی به اصطلاح تهاجمی در خارج، بدون داشتن پشتوانه مردمی در داخل مدت ده سال مردم و کشور را وارد یک رویارویی بی دلیل با جهان کرد و دست آخر نیز مجبور شد تسلیم شود.

اما سخنان آقای اردستانی دقیق نیست. یعنی در واقع مربوط به دوران اول احمدی نژاد و زمانی است که هنوز تحریم ها برقرار نشده و به نتیجه نرسیده بود. در دوره دوم آنان حاضر بودند هر امتیازی بدهند و این غرب بود که نمی پذیرفت. موانع و فشارهایی که در همین مذاکرات اخیر از طریق اسرائیل و نیروهای محافظه کار و محافله وابسته به اسرائیل در امریکا و اروپا به دولت اوباما و حتی دولت های اروپایی وارد شد کاملا نشان داد که محال بود که دولت امریکا حتی اگر هم می خواست بتوانست با تیم جلیلی و دولت احمدی نژاد به توافق برسد، مگر آنکه ده ها بار بیش از این امتیاز کسب می کرد تا بتواند صدای آن محافل را خاموش کند. این نکته ای بود که جان کری نیز در مصاحبه مطبوعاتی خود پس از امضای توافقنامه بدان اشاره کرد. وی خطاب به رهبری اسرائیل و جنگ طلبان کنگره امریکا گفت که اینان همچنان بر ادامه و تشدید تحریم ها پافشاری می کنند ولی توجه ندارند که تحریم ها اگر تا به امروز موفق بود و عمل کرد از آن رو بود که جامعه جهانی با آن موافق و بدان پایبند بود. اکنون دولت جدیدی در ایران بر سرکار امده که بطور جدی خواهان مذاکره است و جهان نمی پذیرد که ما دولتی را که خواهان مذاکره است بیشتر تحریم کنیم. بنابراین ادامه سیاست تشدید تحریم ها در این شرایط غیرعملی است و به شکاف در جامعه جهانی و ناکارامد شدن تحریم ها منجر خواهد شد.

همین سخنان به روشنی نشان می دهد که این آقای جلیلی نبود که زیر بار چنین توافقنامه ای نرفت، بلکه این غرب و قدرت های جهانی بودند که جز تسلیم کامل و صرفنظر کردن از غنی سازی و پذیرش بازرسی تا حد بازرسی که به صدام حسین تحمیل کردند و تا زیر تخت اتاق خواب کاخ او را برای یافتن به اصطلاح سلاح های کشتارهای جمعی بازرسی کردند به چیزی دیگری رضایت نمی دهد. در واقع این مردم ایران بودند که پیروز واقعی و معمار اصلی مذاکرات و توافقنامه ای بودند که در ژنو امضا شد. آنها بودند که با آگاهی و تجربه سیاسی عمیق و شرکت خود در انتخابات و انتخاب حسن روحانی امکان این را بوجود اوردند که یک دولت جدید با چهره ای جدید و با تیمی جدید از دلسوزان و نیروهای کارآمد دستگاه دولتی بتواند در صف واحدی که در جهان علیه ایران شکل گرفته بود شکاف اندازد و حداکثر امتیاز ممکن را در بدترین شرایط اقتصادی و سیاسی داخلی و مناسبات بین المللی بدست آورد.

توافقنامه ژنو یک پیروزی برای مردم ایران بود. از اینرو نیز که نشان شکست و پایان یک ماجراجویی و سیاست جنگی بود که در هشت سال گذشته کشور را از همه جهات بسوی ویرانی و فلاکت کشاند. پیشرفت ها و دستاوردهای اقتصادی دوران خاتمی و تلاش های محافلی در سپاه و کانون های قدرت برای چنگ انداختن به همه منابع ثروت و قدرت در کشور در ریشه این توهم و ماجراجویی قرار داشت که با افتضاح شکست خورد. اکنون شرایطی هموارتر هم برای برقراری یک نظام سالم و قانونمن دتر اقتصادی و هم توجه به حقوق شهروندی می تواند فراهم شود. بهانه های قدرت برای حصر و حبس و فشار به مردم از دست آن گرفته می شود و این از جمله دلایلی است که راستگراترین و واپسگراترین محافل حاکمه از سرانجام روندی که اغاز شده بسیار نگران هستند. مقاومت و نگرانی و فشار آنها که در سخنان و مواضع مخالفان قرارداد ژنو بازتاب یافته ناشی از همین است.