کانون کنونی نویسندگان

اهدافش را گُم کرده

واحد صنفی

برای نویسندگان

گریز ناپذیر است

215 نویسنده کشورمان در نامه ای خطاب به وزیر ارشاد از وی درخواست کردند که سانسور را حذف کرده و آنان خود پاسخگوی نوشته هایشان در صورت لزوم در دادگاه خواهند بود.

به گزارش ایلنا، در این نامه که نویسندگان، شاعران و مترجمانی از طیف‌های مختلف فکری آن را امضا کرده‌اند، آمده است:

ما، جمعی از نویسندگان و مترجمان، که در سال‌های اخیر لطمه‌های جبران‌ناپذیر سانسور را بر پیکر فرهنگ و نشر کشورمان بیش از همیشه حس کرده‌ایم، خوشحال شدیم از وعدهٔ آقای رییس‌جمهور در ایام انتخابات برای برداشتن سانسور و در پیش گرفتن رفتاری مشابه مطبوعات با کتاب، و همین‌طور از شنیدن نظرِ جناب‌عالی برای حذف نظارت پیش از چاپ ارشاد بر کتاب‌ها. نظرات آقای رییس‌جمهور و جناب‌عالی گویای آن است که شما هم بخوبی از لطمه‌های سانسور بر نویسندگان و ناشران و در کل بر عرصهٔ فرهنگمان باخبرید و به همین دلیل هم درصدد چاره‌جویی برآمده‌اید. ما نیز به عنوان کسانی که بیشترین درگیری را با سانسور داشته‌ایم و نیز بیشترین صدمات مادی، روحی و فرهنگی آن را بر فرهنگمان شاهد بوده‌ایم، آن هم فرهنگی اهل مدارا و برآمده از قرن‌ها تجربه، بر آن شدیم که با نوشتن این نامه نه فقط حمایت خود را ازنظر آقای رییس‌جمهور و جناب‌عالی اعلام کنیم.

 در این نامه پیشنهاد شده است: از آنجا که طبق قانون حمایت از مولفان و مصنفان- مصوب سال ۱۳۴۸- نویسنده مالک اثرخویش شناخته شده و هیچ کس بدون اجازه حق دخل وتصرف درمتن او را ندارد، ما نیز براین باوریم که نویسنده به لحاظ حقوقی و قانونی درقبال اثر خود مسئول و پاسخگوست و بنابراین ما در صورت لزوم در قوه قضاییه مسئول و پاسخگوی نوشته‌هایمان خواهیم بود؛ طبعا مشروط به اینکه کتاب‌هامان بدون دخالت سانسور منتشر شود.

 در ادامه این نامه که در پای آن امضای نویسندگانی چون بابک احمدی، صالح حسینی، گلی امامی، مهرداد تویسرکانی، خشایار دیهیمی، عباس عبدی، سعید سلطانی طارمی، حافظ موسوی، مهدی غبرایی، سهیل محمودی، ابوتراب خسروی، منصور کوشان و شماری دیگر از نویسندگان و شاعران مطرح کشور آمده است گفته می شود:

"از نظر ما به جز دادگاه‌هایی با حضور هیئت‌منصفهٔ اهل فرهنگ، که می‌تواند مرجع رسید‌گی به شکایاتی باشد دربارهٔ وقوع جرم‌های احتمالی در کتاب‌ها، ‌هیچ فرد یا نهاد دیگری حق قضاوت و تصمیم‌گیری برای جلوگیری از انتشار کتاب‌ها یا دخل و تصرف در آن‌ها را ندارد و این کار خلاف نص صریح قانون اساسی است؛ حتا مصوبات شورای‌عالی انقلاب فرهنگی نیز نه فقط قانون محسوب نمی‌شود، که تا آن‌جا که حقوق اساسی نشر و صاحبان کتاب را نقض کند، ‌خلاف قانون‌اساسی است."

انتشار این نامه یک بار دیگر ضرورت فعال شدن یا تاسیس یک خانه و کانون صنفی برای نویسندگان کشور را نیز مطرح می کند. قابل پذیرش نیست که نویسندگان کشور ما که زیر پرچم "کانون نویسندگان ایران" از بنیانگذاران نخستین کانون های صنفی روشنفکران این کشور بوده اند امروز در شرایطی که حتی میوه فروش ها و نفت فروش های رانت خوار و تره بار فروشها هم برای خودشان کانون و اتحادیه دارند فاقد نهاد صنفی باشند و با امضای نامه از حقوق خود دفاع کنند. این واقعیت هم وجود دارد که کانون نویسندگان فعلی با ترکیب و اندیشه ای که بر اکثریت هیئت دبیران آن حاکم است ظرفیت و توان دفاع از مطالبات نویسندگان ایران را ندارد. اینان کار دشوار دفاع از حقوق و مطالبات صنفی نویسندگان کشور را با خودنمایی‌های سیاسی ارزان قیمت و صدور اعلامیه برای سالگرد مرگ این و تولد دیگری اشتباه گرفته اند. نویسندگان کشور ما امروز به کانونی نیاز دارند که بتواند مانند همه کانون های صنفی بر حول محور قانون اساسی و گفتگو و مبارزه از حقوق آنان دفاع کند. امروز اکثریت نویسندگان کشور ما به این نتیجه رسیده اند که دو راه بیشتر در برابر آنان وجود ندارد. یا باید وسیعا وارد کانون نویسندگان فعلی شد و ترکیب آن را تغییر داد. یا یک کانون و خانه واقعی و فعال نویسندگان کشور را که بتواند از حقوق آنان دفاع کند بوجود آورد. نامه 215 نویسنده به وزیر ارشاد نخستین نشانه شکل گیری چنین نهاد صنفی است.