از سر راه مردم

اگر کنار نروند

مردم از روی

آنها می گذرند!

شور و وسعت هر تظاهرات، مارش خیابانی و راهپیمائی مردمی، در دل آن نیازهائی خفته است که بموجب آن مردم به خیابان می آیند و یا به خیابان می ریزند. هر اندازه این نیازها عمومی تر باشد وسعت تظاهرات و مارش خیابانی گسترده تر است. این حکم، عمومی است و شامل هر کشور و شهر و دیاری می شود. و در ایران نیز، این حکم در عمل- دوران انقلاب 57- در وسیع ترین و گسترده ترین حد و شمار خود، به حافظه تاریخی مردم ایران سپرده شده است  و در مقاومت ملی در برابر کودتای 88 نیز تکرار شد.

شعار و یا شعارهای هر تظاهرات و راهپیمائی نیز، حتی اگر توسط افرادی حرفه ای آهنگین شود- که ما در انقلاب 57 دیدیم که مردم، خود از حافظه موزون تاریخی شعر ایران برای این کار بهره ها گرفتند- تا با خواست واقعی مردم به خیابان آمده همسو نباشد گرمای مردمی ندارد و خرمنی را به آتش نمی کشد.

سرگذشت غمبار راهپیمائی معروف به "ساندیسی" در سال 88 که به میدان انقلاب ختم شد، نمونه ای بود از این حکم تاریخی از یکسو و بازی حکومتی با افکار عمومی از سوی دیگر. نام اجتماع 50 و حتی 100 هزار نفری در تهران 12 میلیون نفری و با بهره گیری سازماندهی حکومتی اسمش هر چه باشد تظاهرات و راهپیمائی مردمی نبود و خواب هر گونه تکرار آن علیه دولت کنونی نیز همین سرنوشت را دارد.

این واقعیت را سرانجام حکومت باید درک کند. چنان که پیام شرکت مردم در انتخابات 92 را. مردم برای ادامه سیاست جنگی و امنیتی، سرکوب آزادی ها و پر کردن زندان ها در انتخابات شرکت نکردند، بلکه برعکس، علیه آنها در این انتخابات شرکت کردند. و حالا ادامه آن سیاستی که مردم علیه آن رای دادند روی دیگر سکه تظاهرات حکومتی است.

بنابراین، چگونه و بر اساس چه برداشت و معیاری حکومت می تواند مدعی شود مردمی که علیه خطر جنگ و تحریم ها پای صندوق های رای رفتند مدافع ادامه این سیاست ها هستند؟

آقایانی که خواب برپائی یک تظاهرات ساندیسی علیه دولت را در سر دارند و در نماز جمعه ها و یا در مجلسین خبرگان و شورا هنوز در رویای گذشته در سر می برند، اگر بیدار نشوند و از سر راه مردم کنار نروند، مردم از روی آنها عبور خواهند کرد.