علیه اتحادیه اروپا

جنبش خیابانی

در ورشو

پایتخت لهستان

آزاده اسفندیاری

پیوستن زحمتکشان لهستان به تظاهرات و اعتراضاتی که در دیگر کشورهای عضو اتحادیه اروپا جریان دارد، فصل تازه ای را در بخش شرقی اروپا نوید میدهد. کشورهائی که پس از فروپاشی اتحاد شوروی، یکی پس از دیگری تسلیم تهاجم سرمایه داری غرب شدند و حکومت های آنها بدست مافیای خفته در جامعه شدند.

اعتراضات و اعتصابات کارگری در قلب اتحادیه اروپا، که نه اتحاد مردم بلکه اتحاد سرمایه داران علیه مردم است را کارگران یونانی آغاز کردند. راه پیمایی ها و اعتصابات متناوبی که همچنان دراین کشور علیه سیاست های اقتصادی دولت های تابع بانک مرکزی اروپا در یونان ادامه دارد. سندیکاها و حزب کمونیست یونان و دیگر نیروهای چپ نقش مهمی در این اعتراضات دارند.

در همین سالها بتدریج مردم اسپانیا، پرتقال، ایتالیا، ایرلند و دیگر کشورهای عضو اتحادیه اروپا نیز علیه برنامه نئولیبرالیسم و حاکمیت بانکها به پا خاستند. اتحادیه های صنفی در همه این کشورها در به خیابان آوردن مردم نقش مهمی داشتند. مخالفت با افزایش سن بازنشستگی، مخالفت با کاهش حقوق بازنشستگی، مقابله با برنامه باصطلاح ریاضت اقتصادی که هدف آن کاهش شدید خدمات اجتماعی و بویژه بیمه های درمانی است و سرانجام "بیکاری" در شعارهای معترضان خیابانی بازتاب یافت.

هم بحران اقتصادی گریبان کشورهای سوسیالیستی سابق اروپای شرقی عضو کنونی اتحادیه اروپا را گرفت و هم اعتراضات مردم چنگ به گریبان دولت های این کشور ها زد. اسلواکی، رومانی، جمهوری چک، بلغارستان و اکنون لهستان.

بعد از پیوستن لهستان به اتحادیه اروپا، برای اولین بار جهان شاهد قدرت نمایی وسیع کارگران و دیگر زحمت کشان این کشور علیه دولت این کشور شد.

لهستان، به طور سنتی دارای یکی از قدرتمند ترین اتحادیه های کارگری در کشورهای اروپای شرقی و مرکزی است و در سالهای منجر به سقوط دولت سوسیالیستی لهستان، همین اتحادیه ها که در آن زمان "لخ والسا" با فریب دادن کارگران سکان رهبری آنها را بدست گرفته بود نقش تعیین کننده را بازی کردند.

دولت لهستان با پیوستن به اتحادیه اوپا و گشودن دروازه های کشور به روی سرمایه های خارجی و واگذاری صنایع ملی به صاحبان صنایع فراملیتی و حتی فروش زمین های حاصل خیز کشاورزی به کنسرن های غربی، میدان را برای اسثتمار زحمتکشان این کشور باز گذاشت.

 تخریب صنایع داخلی، بالا رفتن درصد بیکاری و بی خانمانی مردم این کشور آغاز شد. بخش وسیعی از مردم لهستان برای یافتن کار و نجات خانواده خویش از فقر راهی دیگر کشورهای اروپایی، از  جمله انگلستان، آلمان و اسکاتلند شدند.  در این کشورها، آنان را با دستمزدهای بسیار کم و تحقیر ملیتی برای کارهای سخت وغیر رسمی به کار گرفتند.

در چنین شرایطی اتحادیه های کارگری لهستان، برای نجات کشور و نجات زندگی مردم از فقر به مردم به مقابله با حکومت فراخواندند.

از 12 تا 15 سپتامبر 2013 کارگران در "ورشو" پایتخت لهستان، دست به راه پیمایی های اعتراضی زدند. در روز پایانی این فراخوان، یعنی یکشنبه 15 سپتامبر، بیش از صد هزار تن از مردم و بویژه کارگران در پایتخت لهستان درخیابان ها رژه رفتند. کارگران در شعارهای خود خواستار تامین اجتماعی، بهبود کیفیت زندگی شهروندان، افزایش دستمزد و استعفای وزیر کار شدند. آنها همچنین مخالفت خود را با افزایش سن بازنشستگی  از 65 سال به67 سال اعلام کردند.

یکی از کارگران شرکت کننده در تظاهرات در مصاحبه ای با تلویزیون"ایرونیوز" گفت:

"ما کارگران لهستان چرا باید نقش یکی از لکومتیوهای اقتصادی اتحادیه اروپا را برعهده داشته باشیم؟ ما به کدام سمت می رویم و زحمات و ثروت ملی ما به جیب و کام چه کسانی می رود. اکنون کشور ما را می توان به آن کشتی شبیه کرد که در حال غرق شدن است. بسیاری از مردم ما پول خریدن نان هم ندارند. جوانان ما با تحصیلات عالی در بهترین حالت باید برای پیدا کردن کار، به خارج از کشور می روند ".

لهستان جزو معدود کشور های اتحادیه اروپائی بود که هنوز در گرداب بحران و رکود اقتصادی نیفتاده بود اما اکنون کاهش تولید ناخالص ملی این کشور آغاز شده و نرخ بیکاری به  13 درصد رسیده است. بنا بر آمارهای رسمی، لهستان ها یکی از طولانی ترین ساعات کار را در اتحادیه اروپا دارد.