مخالفت

 با اخوان المسلمین

درتونس و مصر

یکسان نیست

اومانیته دیمانش- آذر فریتاش

هفته نامه "اومانیته دیمانش" نگاهی انداخته است به موقعیت اجتماعی و سیاسی در تونس و مصر. با توجه به حوادثی که دراین دو کشور جریان دارد، و در همین ارتباط مصاحبه ای با  "بلگی نابلی" مدیر و پژوهشگر موسسه روابط بین المللی و استراتژیک" ای.آ.ای اس " انجام داده است که ترجمه خلاصه ای از آن را می خوانید.  

- ایا تونس سرنوشت مصر را پیدا خواهد کرد؟

- من اینطور فکر نمی کنم که سناریوی شبیه مصر در تونس تکرار شود . در تونس ارتش نقش محوری برعهده ندارد. وزنه اقتصادی ونهادی که به ارتش اجازه دهد خود را به عنوان یک داور بین دو نیروها قرار بدهد  و نقش آفرینی کند وجود ندارد. در تونس از یک طرف بلوک اسلامگرا با جریانات مختلف وجود دارد؛ در مقابل اسلامگرایان، نیروی ناهمگون در حزب سیاسی "ندای تونس" که بخشی از هواداران رژیم "بن علی" هم  در آن حضو دارند.  این حزب  در نظر سنجی انتخابات از حزب "نهضت" برتری گرفت و همچنین احزاب کوچکتری از هواداران چپ مترقی و رادیکال که در خط مقدم جبهه مخالف اسلامگرایان در صحنه حضور دارند. خواست آنها انحلال مجلس موسسان است. نیروئی تاثیر گذار و قوی که از گذشته درجامعه  ریشه  دارد .

اتحادیه کارگران تونس" او.ژ.ت. ت " که 500 هزار عضو دارد چه نقشس در تحولات تونس دارد ؟

همانقدر که ارتش مصر برخلاف ارتش تونس نقس محوری در تغییرات مصر دارد، اتحادیه کارگران هم در تونس  بسیار قدرتمند است و در تحولات وتغییرات تونس با بسیج گسترده کارگران و مردم و در مقابله و مبارزه برای سرنگونی رژیم "بن علی" نقش دارد. آنها توانستند برای سرنگونی بن علی بیش از 500 هزار نفر را بسیج کنند. اتحادیه کارگران تصمیمات و مواضعی را که در هفته های  اینده  اتخاذ می کند نقش حیاتی در سرنوشت کشور خواهد داشت. اگر اتحادیه کارگران تصمیم به قطع گفتگو با دولت را اعلام کند و رابطه دولت و سندیکاها قطع شود، چرخ اقتصاد کشور از حرکت باز می ایستد. درحالیکه تحولات در مصرعمدتا  در زمینه نظامی وامنیتی است. درحالیکه در تونس اقتصادی و جنبش اجتماعی  در جریان است. 

شما چه تحلیلی از عملکرد ارتش مصر علیه اسلامگرایان دارید ؟

"مرسی" بدلیل ناتوانی خود در رهبری و اتخاذ سیاست های خشن بجای مصالحه با مخالفان سیاسی یک "اپوزیسیون" قدرتمند را علیه خود شکل بخشید. استحکام و قدرت نمائی نظامی ارتش تعجب آور نیست، زیرا آنها سابقه قدیمی در تحولات سیاسی مصر دارند که ریشه آن به سالهای 1930 می رسد.

آیا تغیرات در مصر را میتوان با تحولات  سالهای 1990 در الجزایر مقایسه کرد ؟

مشخصات سیاسی و پایگاه اجتماعی اخوان المسلمین امروز با اخوان المسلمینی که فعالیت های زیر زمینی در سالهای 1990 در الجزایر می کرد متفاوت است. بسیاری از آنها برای جنگ به افغانستان رفتند. اما امروز در مصر بخشی از هواداران اخوان المسلمین از جامعه مدنی می باشند که واقعا تعلیمات نظامی برای رویا روئی با نیروهای نظامی را ندارند. به نظر من بعید است که این شهروندان اسلامگرا به طرف یک منطق جنگ طلبانه چریکی برای حل بحران بروند. اگر چه قابل تصور است که جناح های شبه نظامی اخوان المسلمین و گروهای وابسته به آنها اکنون برای مقابله با ارتش طرح هائی داشته باشند.