اعتبار

بیانیه های

خارج کشور

نخستین مسئله  در بیانیه ها، پرنویسی، حاشیه پردازی و پرداختن به مسائل فرعی و گاه شخصی است.

مواضعی که اغلب ارتباطی با دفاع از مبارزات مردم ندارد. ضرورت انتشار بیانیه ها نیز اغلب متاثر از حوادث واقعی در کشور نیست. مثلا بیانیه صادر می شود که كف مطالبات جنبش فلان است و یا شخصیت های طرفدار اصلاحات در داخل کشور باید اینگونه رفتار کنند و اینگونه نظراتی داشته باشند!

همین است که اغلب بیانیه ها دستآویزی می شود برای ارگان های امنیتی و نشریات وابسته به این ارگان ها برای جنگ تبلیغاتی با آن رهبرانی که در داخل کشور فعالیت می کنند و یا تبدیل به اقدامی می شود جهت شكاف در صفوف این مبارزان خط مقدم. درحالیکه، كسانی كه در چارچوب مصالح جنبش می خواهند حركت كنند باید خود را با رهبران واقعی جنبش در داخل كشور هماهنگ كنند نه اینكه با این استدلال كه در خارج از كشور هستند هر چه را به ذهنشان می رسد تحت عنوان مطالبات جنبش منتشر كنند.

البته، باید توجه كرد كه بیانیه های خارج از كشور، عمدتا اعتباری در حد همان خارج از كشور دارد كه متاسفانه، اغلب نیز به ذهن گرایی و تخیل پروری بیشتر نزدیک است تا برخورد مسئولانه با رویدادها و واقعیت جاری در داخل کشور.

ما نمی گوئیم بیانیه در خارج از کشور نباید صادر و منتشر شود. هرگز! اما طرفدار آن بیانیه هائی هستیم که بتواند به جنبش داخل کشور یاری برساند، نه آن که برای آن براساس تخیلات و آرزوی های نویسندگان و تهیه کنندگان و منتشر کنندگان این نوع بیانیه ها تعیین تکلیف کند. امکانات قابل توجهی برای یاری رساندن به جنبش داخل کشور، در خارج از کشور وجود دارد، که ما نیز طرفدار جدی استفاده از آن هستیم. چه در عرصه تبلیغاتی، چه درعرصه افشاگری و چه در عرصه مجامع بین المللی و برانگیختن افکار عمومی جهان برای حمایت از مردم ایران و خواست های به حق و سبز آنها!