بخش هائی از نامه

دکتر رحیم  احمدی

پس از سکوت طولانی و نگرانی از آنکه زندگی ام پایان یابد بدون آنکه حرفی زده باشم، براساس آموزش حزبم که همیشه به ما آموخته بود که باید با شجاعت بر خطاها انگشت گذاشت و اشتباهات را بیان کرد، حق خود می دانم که در این نامه نظراتم را بیان کنم و رفتار اعمال شده  در این سالهای اخیر  را محکوم کنم.

رفقای گرامی، دوستداران حزب توده ایران، من یک توده ای قدیمی هستم. من دکتر رحیم احمدی ، متولد سال ١٣٠٨ هستم . در این دوران پیری و با بیماری سختی که در گیر آن هستم ،  همچنان خود را توده ای می دانم. هرگز در زندگی ام جز در راه حزب توده ایران قدم بر نداشته ام. تمام ذرات وجودم آنچنان که زنده یاد خسرو روزبه می گفت، از عشق به حزب توده ایران آکنده بوده است. من از بهمن ١٣٢٧ به عضویت سازمان جوانان حزب توده ایران درآمدم. بیش از ٦٠ سال در گرداگرد حزب توده ایران فعالیت داشته ام . با بسیاری از رهبران خردمند حزب از نزدیک آشنا بوده ام و بقول بعضی ها فرزند این حزب بوده و در دامن آن بزرگ شده ام.

من شاهد دوران پرعظمت حزبم بوده ام. دوره ای که جوانان با شور و شوق فراوان دسته دسته به حزب روی می آوردند. حزب ما برای آنها دانشگاهی بود که در آن از دانش سیاسی برخوردار می شدند.  آنها فرا می گرفتند که  هرگز در مقابله با مخالفانشان توهین و فحاشی نکنند. بر کوبندگی استدلال شان تکیه کنند و نه بر خشونت کلام. بی جهت از کلمه خائن، نفوذی و عامل بیگانه استفاده نکنند. بقول رفیق طبری به جهت اخلاقی بحث اهمیت دهند:« جهت اخلاقی بحث از جهت منطقی و سیاسی آن اهمیت کم‌تری ندارد. طرف شما و همه کسانی که احیاناً ناظر بحث هستند، باید برتری روحی و اخلاقی شما را در کنار برتری منطقی و سیاسی حس کنند».

متاسفانه آنچه امروز در حزب می بینم جز باعث درد و رنج من نمی شود. بخش بزرگی از اسناد کنگره ششم حزب صرف محکوم کردن این یا آن فرد شده است. هرگز سطح اسناد حزب ما تا این حد تنزل نکرده بود. و تازه آنهائی که محکوم شده اند گویا هرگز مسئولیت حزبی نداشته و همین رهبری کنونی آنها را وارد گود نکرده بود.

...

من نامه ام را خطاب به جوانان حزب توده ایران تمام می کنم. پایان دادن به این وضعیت کار دشواری است که به عهده شما گذاشته شده. بدانید که همانگونه که پیر پرنیان اندیش ماگفته است « امروز نه آغاز و نه پایان جهان است» . حزب ما حوادث بسیاری دیده است و آنچه امروز اتفاق می افتد هم یکی از لحظه های دردناک آنست. مهم ادامه دادن مبارزه است. جهان مجددا به چپ می چرخد و فرودستان و زحمتکشان مبارزه و مقاومت را ادامه می دهند، حزب ما باید برای وظیفه تاریخی که به عهده اش گذاشته شده، آماده باشد. نگذارید که این وقایع زهر تلخ ناامیدی در قلبتان بریزد و به اعتقادتان خدشه وارد کند.

این سخنان مردی است که همه عمرش با عشق به حزب توده ایران زندگی کرده است و امروز در آستانه مرگ قرار دارد. بدانید که آینده از آن شماست.

 رفیق توده ای شما  رحیم احمدی 

چهاردهم فروردین ١٣٩٢