هوگو چاوز

دوست بزرگ مردم ایران بود

نه دوست کوچک احمدی نژاد!

"هوگو چاوز" رئیس جمهور ونزوئلا درگذشت. سالها جهانیان زیر فشار تبلیغات امپریالیستی هوگو را دیکتاتوری مورد نفرت مردم ونزوئلا میدانستند.

ایرانی‌ها در زندگی و مرگ چاوز با دو امپراتوری دروغ رویارو بودند. امپراتوری دروغ جهانی که از چاوز تصویر یک دیکتاتور ضدمردمی ارائه می داد و او را در کنار احمدی نژاد می نشاند. امپراتوری دروغ داخلی که احمدی نژاد را دوست و همرزم و همتای هوگو چاوز معرفی می کرد. نتیجه این دو، میوه ای بود که احمدی نژاد از مرگ هوگو چاوز چید ولی تجربه ای نیز بود که بخشی از مردم ایران از مرگ چاوز و مبنای سست برخی قضاوت ها بدست آوردند.

بلافاصله پس از مرگ هوگو چاوز خبرگزاری بی بی سی در ادامه کارزار همیشگی ضد چاوز چنین نوشت:

"او از منابع نفتی عظیم ونزوئلا برای جلب طرفدار در خارج از کشور استفاده کرد. اما از دید رقبای سیاسی ‌اش او بد ترین نوع رهبر خود کامه بود، و قصد حکومتی تک ‌حزبی را داشت، و هر کس با او مخالفت می ‌کرد را با بی ‌رحمی سرکوب می‌کرد... در داخل کشور، اصلاحات اقتصادی که چاوز بسیار به آن می ‌بالید، از نفس افتاد. رکود اقتصادی، حمایت مردم از سوسیالیسم "بولیواری" را در معرض آزمونی سخت قرار داد. ... در نهایت، هوگو چاوز در جستجوی قدرت فردی، مثل الگویش سیمون بولیوار، از اصلاح‌ طلبی پیشرو به دیکتاتوری خودکامه تبدیل شد. اما برخلاف بولیوار، چاوز آنقدر زنده نماند تا شاهد کنارگذاشته شدنش توسط مردم ونزوئلا باشد."

خوانندگان و شنوندگان چنین خبرهایی منتظر بودند که با مرگ چاوز صدها هزارتن به خیابان ها بریزند و رفتن "دیکتاتور بیرحم"‌را جشن بگیرند. اما حکومت ایران و امثال احمدی نژاد که بارها به ونزوئلا سفر کرده بود و از افکار عمومی در آنجا با خبر بود سیاست خود را با چنین گزارش‌هایی تنظیم نکرد. احمدی نژاد می دانست که مردم ونزوئلا در سوگ چاوز به خیابان ها خواهند ریخت و قصد بهره برداری از آن را بسود خود داشت. اعلام عزای عمومی احمدی نژاد هر چند با تمسخر بسیاری روبرو شد ولی او می خواست از شبیه سازی خود با چاوز که امپراتوری دروغ داخلی و جهانی سال‌ها روی آن سرمایه گذاشته بودند برای آینده بهره گیرد. او می خواست به طرفداران جنبش سبز و به حکومت پیام دهد که درصورت رفتن من هم تظاهراتی مانند آنچه برای چاوز شد صورت خواهد گرفت.

انفجار خوشحالی از مرگ چاوز در ونزوئلا بوقوع نپیوست. برعکس حضور عظیم مردم در سوگ "دیکتاتور بیرحم" بسیاری از جهانیان و البته ایرانی های را متعجب کرد. رهبران غرب در پیامهایشان از چاوز که تا دیروز دیکتاتور اعلامش می کردند تقدیر کردند. خبرگزاری بی بی سی سخنان دو روز پیش خود درباره "دیکتاتور بیرحم" را فراموش کرد و چنین نوشت:

"هوگو چاوز در ۱۵ سالی که در قدرت بود چهار بار در انتخابات ریاست‌ جمهوری شرکت کرد و هر چهار بار پیروز شد. در ونزوئلا مخالفان هوگو چاوز آزادی بیان وسیعی داشتند، تا جایی که گستره و قدرت رسانه‌های منتقد او از رسانه‌های طرفدار دولت به طور قابل ملاحظه‌ای بیشتر بوده است."

بعبارت دیگر گستره و قدرت رسانه های مخالف این "دیکتاتور بیرحم" از رسانه های طرفدار او بیشتر و آن هم بطور قابل ملاحظه ای بیشتر بوده است. سخنان جدیدی شنیده می شود که تا دیروز گفتنش ممنوع بود. بی بی سی ادامه می دهد:

"جیمی کارتر، رئیس‌جمهور پیشین ایالات متحده که چند بار به عنوان ناظر مستقل انتخاباتی در ونزوئلا حاضر شده بود، پیروزی سال ۲۰۰۶ هوگو چاوز را "قاطع و عادلانه" خوانده بود. آقای کارتر در سال ٢٠١٢ هم گفت: "می‌توانم بگویم در میان ٩٢ انتخاباتی که در سراسر جهان جزو ناظرانش بوده‌ام، ونزوئلا بهترین ساز و کار انتخاباتی را دارد."

بی بی سی سپس با اعلام اینکه "هوگو چاوز محبوبیت چشمگیری در ونزوئلا داشت" به مقایسه میان او و احمدی نژاد پرداخت و نوشت:

"با وجود شباهت شعارها، عملکرد اقتصادی دولت‌های هوگو چاوز و محمود احمدی‌نژاد آن‌قدرها شبیه به هم نبود. هوگو چاوز پس از به قدرت رسیدن شرکت‌های بزرگ نفت، پتروشیمی و فولاد و سیمان را ملی کرد. سرمایه ‌گذاری هنگفتی در بهداشت و آموزش کرد و با بازتوزیع درآمدها، شکاف طبقاتی را در ونزوئلا به طور چشمگیری کاهش داد. در مقابل، دوران ریاست‌ جمهوری محمود احمدی ‌نژاد با اجرای سیاست ‌های خصوصی ‌سازی، در قالب اجرای فرمان اصل ۴۴ قانون اساسی آیت‌الله خامنه‌ای و همچنین حذف سوبسید انرژی و کالاهای اساسی با پرداخت مبلغی نقدی برای جبران آن همراه بود ... اجرای طرح هدفمند کردن یارانه‌ها توسط دولت آقای احمدی‌نژاد با نگاه مثبت صندوق بین‌المللی پول همراه بود، نهادی که هیچ گاه از تیغ تیز نقد هوگو چاوز در امان نبود.

با این که ونزوئلا یکی از اعضای سازمان تجارت جهانی بود، هوگو چاوز مانند دیگر رهبران چپ‌ گرای آمریکای لاتین منتقد سرسخت سیاست‌ های "جهانی‌سازی" و برنامه‌ های اقتصادی بانک جهانی و صندوق بین‌المللی پول بود.

سیاست‌های چپ‌گرایانه چاوز آشکارا سوسیالیستی بود و مارکسیسم یکی از منابع الهام اصلی او به شمار می‌رفت. در حالی که محمود احمدی‌نژاد مارکسیسم را پدیده‌ای به تاریخ پیوسته و نظام اجتماعی مارکسیستی را شکست‌خورده می‌داند."

این سخنان باید بسیار پیش از مرگ هوگو چاوز و بزرگداشت میلیونی مردم ونزوئلا و امریکا لاتین در سوگ او گفته می شد. بسیار پیش از این باید به مقایسه میان او و احمدی نژاد پایان داده می شد. در آن صورت آگاهی واقعی دیگری در مردم ایران شکل می گرفت که براساس آن هوگو چاوز انسانی آزادیخواه و عدالت پرور و نقطه مقابل احمدی نژاد بود. برخلاف آنچه در همه این سال ها درباره چاوز گفتند او دوست بزرگ مردم ایران بود و نه دوست کوچک احمدی نژاد.