|
سرفصل این مصوبه این انتظار را در خواننده به وجود می آورد که
سرانجام پس از سپری شدن بیش از سی سال، یک «کنگره حزبی» در
صدد برآمده است تا علل واقعی یورش به حزب توده ایران و ابعاد
گسترده این یورش را بررسی کند و ارزیابی جامع و دقیقی از نقاط
قوت و ضعف حزب در سال های انقلاب ارائه دهد؛ زوایای تاریک این
یورش وحشیانه را روشن سازد و دلایل سیاسی و حکومتی دستگیریها،
زندانها، شکنجه ها و کشتارهای بی را تحلیل نماید؛ و پس از
بررسی و ارزیابی این مراحل، مطابق سنت پسندیده و همیشگی حزب
توده ایران، مسائل مبرم و پیش روی جامعه ایران را بازگو و ضمن
درسگیری از گذشته، راهکارهای عملی منطبق با شرایط ویژه امروز
ایران را نشان دهد.
اما متأسفانه میبینیم که این سند کل فاجعه را در «خوشبینی حزب
به آقای خمینی» خلاصه میکند و هیچ تحلیل دقیق و واقعبینانه از
آنچه گذشته است ارائه نمیدهد. بر اساس یک چنین بررسی و تحلیل
ساده انگارانه ای، یک حزب مدعی پیشرو بودن میتواند چه سیاست
مشخص و دقیقی را برای امروز و فردای جامعه ایران ارائه دهد؟
در این سند، که نام «سی سال بعد از یورش ...» را بر پیشانی خود
دارد، مسائل مربوط به انقلاب و سیاست اتحاد و انتقاد حزب ما در
برابر رهبری انقلاب را کمتر می توان دست یافت. در عوض، تهیه
کنندگان این سند، در ادامه روشی که به مرور زمان در مهاجرت به
یک گرایش مسلط بدل شده، تمامی توش و توان خود را به کار برده
اند تا همه کسانی را که برای موقعیت خویش خطر می پندارند، یا
مخالف سیاست، شیوه و روش حزب مداری خود دیده و میبینند، را با
سخیفترین برچسبها، تهمتها و افتراها، بدون ارائه کوچکترین سند
و مدرک از میدان به در کنند. این بار امّا، در سیاه کردن
چهرهٔ حزب توده ایران، و معرفی آن به عنوان حزبی که حتی
مخالفین توده ای خود را نه با نقد دیدگاههای نظری و سیاسی که
با تهمت و برچسب از میدان به در میکند، چنان شتاب گرفته اند که
دامنه این برچسب زنیها و هتک حرمتها را به تمام توده ای های
مهاجری که در مخالفت با آنان از فعالیتهای حزبی کنار کشیده ولی
کماکان توده ای باقی مانده اند، و نیز همه آنانی را که خود از
حزب رانده اند، گسترش داده اند.
مروری کوتاه بر گذشته، به یاد همه ما می آورد که به
دنبال یورش سهمگین جمهوری اسلامی به حزب توده ایران،
شماری از اعضای رهبری منتخب پلنوم وسیع هفدهم حزب در
داخل کشور، و همچنین صدها کادر، عضو و هوادار حزب،
توانستند از چنگ حکومت بگریزند و جلای وطن کنند. در
این میان، تنها عضو هیئت سیاسی حزب که پیش از یورشها
به مأموریت خارج کشور اعزام شده بود، علی خاوری بود که
سکان حزب را در مهاجرت به دست گرفت. وی تنها کسی بود
که از اعتماد اکثریت توده ای های جان به در برده
برخوردار بود. امید این بود که علی خاوری بتواند از سرمایهٔ
سیاسی و اعتمادی که توده ای ها به وی داشتند در جهت ایجاد وحدت
و انسجام و احیای حزب حداکثر بهره برداری را بکند. اما، در
کمال تأسف شاهدیم که طی سی سال گذشته، نه تنها لطمات ناشی از
فاجعه یورش جمهوری اسلامی به حزب توده ایران همچنان در
مهاجرت به نوع دیگری ادامه یافته، بلکه اکنون شریفترین
فرزندان حزب، به دست خود حزب، هدف انگهایی چون «مشکوک»، «عامل
رژیم»، «وابسته به وزارت اطلاعات»، «بریده» و دیگر برچسبهای
سخیف از این نوع، قرار داده میشوند.
امروز دیگر برای بسیاری از توده ای ها روشن شده است که، طی سی
سال گذشته، لطمات این شیوه حزب مداری و چنین شیوه برخورد با
منتقدین سیاسی و سازمانی حزب کمتر از ضربه ناشی از یورش به حزب
نبوده است. اخراج و طرد دسته جمعی کسانی که به نوعی مخالف این
شیوه ها بوده اند یا اینجا و آنجا با سیاستهای روز آنان توافق
نداشته اند، آنهم بدون رعایت کوچکترین موازین حزبی، بخشی از
تاریخ سیاه حزب مداران طی سی سال گذشته بوده است. این گروه بر
آن است که حزب فقط اینجاست که ما هستیم.
باید گفت مدعیان برپائی کنگره ششم و صادرکنندگان این سند، با
مصادره نام ارگان حزب و مخفی شدن پشت نامی که اساساً باید
منعکس کننده آمال سیاسی و سازمانی هزاران توده ای ـــ اعم از
مهاجر و غیرمهاجر ـــ باشد، سندی را منتشر ساخته اند که اندک
امید باقی مانده به تجدید نظر در روش های ۳۰ سال گذشته را بر
باد میدهد.
اعتبار هر حزبی در گرو تحلیلهای دقیق و واقعبینانه از اوضاع
سیاسی و اجتماعی جامعه است. یک چنین اعتباری تنها از تلاش بی
وقفه در راه ایجاد وحدت و انسجام درون حزبی، سازمان دادن اتحاد
و همگرایی نیروهای چپ، ملی و متحدان مرحله ای، و نیز تعیین
واقعبینانه ترین سیاستها، و عملی ترین و مبرمترین شعارهای
سیاسی و اجتماعی روز به دست میآید. آیا سند کنگره ششم در این
راه و در جهت این اهداف گام برداشته است؟
مصوبه «سی سال از یورش ...» «کنگره ششم حزب»، پا را بسیار
فراتر از حد و ظرفیت خود نهاده و با به کارگیری شیوه های
مذمومی که در تمامی سال های مهاجرت با پراکنده ساختن نیروهای
حزبی و اشتباهات متعدد سیاسی، نادرستی خود را اثبات کرده، همه
کوشش خود را برای ایجاد تفرقه بیشتر و بدنام ساختن حزب توده
ایران به کار گرفته است.
امید ما آن است که همه آنانی که با قلبی سرشار از عشق به مردم
و میهن و آرمان های توده ای به دامان حزب توده ایران پیوسته و
در راه آن مبارزه کرده اند، چنین روش های منسوخی را به شدت طرد
و محکوم کنند و با هشیاری و وسواس مانع از آن گردند که اینچنین
به چهره حزب، تاریخ آن و توده ای ها چنگ انداخته شود. نباید
بیش از این اجازه داد که به نام حزب توده ایران، اینچنین بر
تاریخ درخشان این حزب خط بطلان بکشند و چهره حزب و اعضای آن را
تاریک سازند.
17 مارس 2013
milar5@gmx.de
محمد حقیقت
رضا نافعی
محمد اسمنی
بهروز مطلب زاده
مظفرعلی عباسی
داود ابراهیمی
اسفندیار صادق زاده
مجید احمدی
|
