حاکمیت ج. اسلامی

در باتلاق بحران

انتخابات فرمایشی

را خواب می بیند

بحران اقتصادی، اجتماعی و سیاسی در ایران بطور جهشی شتاب گرفته و وارد مرحله کیفی نوینی شده است. افزایش بیسابقه بهای مواد غذایی، سقوط ریال و بالا رفتن شتابگیر بهای ارزهای خارجی، درگیری هر روزه بر سر حجاب و پوشش زنان و مردان، نارضایتی عمیق و گسترده عمومی، فساد اداری، تبدیل شدن حکومت به امپراتوری دروغ و اختلاس و ... همه و همه در عرصه سیاسی و سطح بالای حکومتی بازتاب پیدا کرده و بصورت درگیری و شکاف بیسابقه حکومتی درامده است.

مقامات حکومتی بحران را به گردن یکدیگر و تحریم‌های خارجی می اندازند.. ریشه بحران در واقع ناشی از تحمیل یک حکومت نالایق و فاسد بر جامعه ایران است. آیت‌الله خامنه‌ای با تصور ایجاد حکومت یکدست، احمدی نژاد را بر سر کار آورد و تا آنجا که می‌توانست از وی حمایت کرد. نزدیک به هشت سال دولت نالایق و فاسد و اختلاس گر خامنه‌ای و احمدی نژاد عملا شیرازه همه امور کشور را از هم پاشاند. واردات 50 میلیاردی، خصوصی سازی، فعالیت مخرب بانک‌های خصوصی نیمه حکومتی، منحل کردن سازمان برنامه، سفرهای انتخاباتی استانی پرهزینه و بی نتیجه، عزل و نصب پیاپی وزیران و مدیران و ... عملا نظام اقتصادی و مدیریتی کشور را از هم پاشانده و راه را برای زد و بند و فساد و جابجا کردن منابع عمومی و سرازیر کردن آن به جیب عده‌ای خاص به زیان نظام تولیدی کشور و عموم جامعه باز کرده بود. کودتای 22 خرداد و تحمیل دوباره احمدی نژاد به این روند فروپاشی سرعتی بیسابقه بخشید.

در تمام این دوران درآمد فروش نفت بر روی واقعیت از هم پاشی زیربناهای اقتصادی کشور سرپوش می‌گذاشت. اکنون تحریم‌ها موجب شده است آن سرپوش برداشته شود. بنابراین آثار تحریم تازه از این ببعد باید خود را نشان دهد و بسرعت نشان خواهد داد.

این فروپاشی اقتصادی طبعا بصورت فروپاشی سیاسی هم درآمده است. یعنی اکنون در سطح حکومت همه می‌کوشند که شانه خود را از زیر بار مسئولیت بحران خالی کنند و آن را به گردن دیگری بیاندازند. وضعی که بوجود آمده آشکارا تحقق سخنان و پیش بینی‌های آقای موسوی در دوران انتخابات بوده و عملا راه حلی ملی و میهندوستانه برای خروج از بحران نیز جز در تحقق پیشنهادهای وی که امروز طرفداران اصلاحات از آن پشتیبانی می‌کنند وجود ندارد. مشکل در اینجاست که حکومت نمی خواهد به این راه حل تن دهد و دنبال ادامه همان راه‌های ضدملی و خودکامه گرایانه ایست که تاکنون دنبال کرده و کشور را در آستانه خطر و فروپاشی قرار داده است. کشور ما اکنون به مرحله‌ای رسیده است که عملا دو راه بیشتر باقی نمانده : حفظ ایران با تن دادن به اجرای قانون اساسی، احترام به آزادی‌ها و حاکمیت مردم یا اصرار بر نقض قانون و حفظ قدرت و خودکامگی و سرانجام رفتن به سوی فروپاشی و چند تکه شدن کشور ما.