حکومت برای انتخابات

 گروگان موسوی و کروبی است!

انتخابات بهار آینده، بتدریج می رود تا مهم ترین و پرکشاکش ترین رویداد پایان سال جاری و آغاز سال 1392 شود. چه حاکمیت تن به قبول محدودترین معیارهای یک انتخابات رقابتی بدهد و مردم به صحنه بیایند، و چه حاکمیت تن به عقب نشینی در برابر مردم ندهد و مردم به صحنه نیآیند؛ در هر دو حالت و صورت، انتخابات خردادماه آینده دارای چنان اهمیتی است که شکاف و صف بندی ها را از هم اکنون در صفوف حاکمیت آشکار ساخته است.

برخی اعضای شورای فرماندهی سپاه از هم اکنون می گویند که منتظر شورش در شهرستان ها هستند. آقای خامنه ای بی آن که نام هاشمی رفسنجانی و محمد خاتمی را بیآورد، از کسانی که طالب انتخابات آزاد هستند خواسته تا چنین نگویند، زیرا انگیزه مردم برای شرکت درانتخابات ضعیف می شود! محمد خاتمی در پاسخ غیر مستقیم به آقای خامنه ای گفته است: شرکت اصلاح طلب ها در انتخابات اینگونه نخواهد شد که هر طور که حکومت می خواهد و با پذیرش شروط محدود کننده آنها در انتخابات شرکت کنند. هاشمی رفسنجانی، همچنان، با بیان همه خطراتی که نظام را از داخل و خارج تهدید می کند، مراسم بدرقه احمدی نژاد را می خواهد در یک انتخابات رقابتی به نمایش بگذارد و سخنان احمد جنتی در نماز جمعه را تهدیدی از موضع ضعف او که نقشی کلیدی در روی کار آوردن احمدی نژاد در دوره اول و کودتا در دوره دوم داشت تلقی و اشاره کرده است.

این اشارات و پیام های غیرمستقیم از سوی چهره های شناخته شده حاکمیت و یا به حاشیه حاکمیت رانده شده را می توان در یک لیست بلند بالا ادامه داد، اما ضرورتی ندارد، زیرا هنوز هیچکدام آنها با صراحت از اصلی ترین مسئله سخن نگفته اند. یعنی نیاز به شرکت مردم درانتخابات و نیاز به دعوت موسوی و کروبی از مردم برای شرکت درانتخابات. یعنی گرهی ترین بخش انتخابات آینده. افرادی که از آنها نام بردیم هنوز به این نکته محوری نپرداخته اند، اما یک ردیف پائین تر، این بحث که از آن گریزی نیست نیز آغاز شده است.

پیش از حبیب الله عسگراولادی دبیرکل سابق حزب موتلفه اسلامی، دادستان کل کشور "محسنی اژه ای" در یک اظهار نظر غافلگیر کننده که شاید با دقت به آن توجه نشد، گفت: موسوی و کروبی برای ورود به انتخابات باید توبه کنند!

دو نکته دراین سخن بود. نخست این که او پذیرفت که موسوی و کروبی محاکمه نشده و حکمی ندارند و به همین دلیل از "توبه" استفاده کرد، و دوم، این که آنها می توانند در عرصه انتخابات ظاهر شوند. این که شرط آن چیست، آنقدر اهمیت ندارد که اصل مسئله حضور آنها درانتخابات اهمیت دارد. و آنها نیز بسیار پیش و بیش از محسنی اژه ای در ساختار حکومت و قدرت بوده اند که بدانند اعتبار خود را کجا و چگونه هزینه کنند.

بدنبال این سخن اژه ای، عسگراولادی که بی شک بیش از همه اعضای شورای رهبری موتلفه و جامعه روحانیت مبارز و جامعه روحانیون قم میداند باد از کدام سو می وزد و چرا می وزد، بی اعتنا به توپ های خالی شریعتمداری در کیهان، به سود موسوی و کروبی – و بویژه میرحسین موسوی- دهان گشود. در ابتدا، تیرانتقادهائی به سوی او روانه شد، اما او کهنه کار تر و با اطلاع تر از آنست که نداند چه گفت و چرا گفت؟

بدین ترتیب، اگر حادثه ای غیر مترقبه روی ندهند و روند اوضاع سیاسی و اقتصادی و حکومتی جمهوری اسلامی همانگونه ادامه پیدا کند که ادامه دارد، هیچ راه گریزی برای حاکمیت نیست، جز پذیرش نقش موسوی و کروبی در انتخابات آینده. این راه گریز را مردم بسته اند. یعنی 50 میلیون دارنده حق رای که به این آسانی پای صندوق‌های رای نخواهند آمد و حاکمیتی – بویژه رهبر جمهوری اسلامی- که بارها از شرینی 45 میلیون شرکت کننده در انتخابات 22 خرداد 1388 سخن گفته و آن را ستوده، حالا نمی تواند با 10 – 15 میلیون رای رئیس جمهور منصوب کند! و این همان بزنگاهی است که مردم، در عمل گریبان ایشان و مجموع حاکمیت را گرفته اند. یا عقب نشینی حکومت و به میدان آمدن مردم و یا ایستادگی حاکمیت و خانه نشینی مردم. به تعبیری دیگر: یا مشروعیت حکومت و رئیس جمهوری که بر سر کار خواهد آمد و یا رسوائی یک انتخابات – به آخرین گفته محمد خاتمی- مهندسی شده و فاقد اعتبار داخلی و خارجی.

آیا حاکمیت تسلیم خواهد شد؟

برای پاسخ به این پرسش، باید به خطراتی که از خارج و بصورت نظامی و غیرنظامی ایران را تهدید می کند، به بحران اقتصادی، بیکاری و گرسنگی، کمبود و گرانی و خشم رو به فزونی اکثریت مردم ایران از اختلاف طبقاتی و زمینه های عینی قبول شکست سیاست های داخلی و خارجی 8 سال گذشته باید اندیشید و آنها را پایه تفسیر و تحلیل خود از حوادث آینده تا زمان انتخابات قرار داد. این که رهبر چه می خواهد و یا احمد جنتی در نماز جمعه چه می گوید و یا هاشمی رفسنجانی و خاتمی چه‌ نظری دارند و یا عسگراولادی چه گفته و محسنی اژه ای چه نظری را طرح کرده و یا نقش موسوی و کروبی در انتخابات آینده چه خواهد بود؟ همه و همه تابع شرایط بحرانی داخلی و خطرات خارجی است و هیچ جریان سیاسی جدی، از اکنون درباره 5 ماه دیگر نظر قطعی نمی دهد، بلکه رویدادهای را پیگیری کرده و نظرات خود را جمع بندی و با هدف تاثیر گذاری – هر اندازه کوچک و محدود- بر حوادث، گام به گام  اعلام می کند. ما از مشی توده ای، این را می فهمیم.