هیچ ایرانی مخالف

پس از تجدید انتخاب هیات رئیسه مجلس، روز 4 خرداد، یعنی کمتر از دو هفته پیش، اعضای مجلس به دیدار رهبر جمهوری اسلامی رفتند. وی دراین دیدار سخنرانی کوتاهی کرد که حاوی دو نکته بسیار مهم بود که نباید در میان انبوه اخبار و رویدادهای ایران ناپدید شود. او گفت: "

«علت تأکید بر ادامه مبارزه، جنگ طلبی نظام اسلامی نیست، بلکه عقل و خرد حکم می کند که انسان برای عبور از منطقه ای مملو از دزدان دریایی، خود را مجهز کند و توانایی و انگیزه دفاع از خود را داشته باشد. کسانی که نظام اسلامی را متهم به جنگ طلبی کنند، در واقع مرتکب خیانت می شوند.»

آقای خامنه ای دراین سخنرانی با لکنت زبان و دشواری بسیار کوشید ختم سیاست جنگی را اعلام کند و سیاست دفاعی را جانشین آن. او حتی کسانی را متهم به خیانت کرد که جمهوری اسلامی را متهم به جنگ طلبی می کنند.»

از نظر ما در این چند جمله کوتاه، درعین حال که پذیرش اشتباه بودن یک سیاست 8 ساله جنگی و تبری جوئی از آن مفید و قابل تائید است، بخش دوم استدلال نهفته در این سخنان نیز هم واقعیت است و هم انکار ناپذیر و همزمان "منطقی"!

ما با این شیوه که چون آقای خامنه ای اشتباهات مکرر و زیانباری در طول دوران رهبری خود مرتکب شده و از این طریق ضربات مهلکی به آرمان های واقعی انقلاب 57 زده، پس هیچ حرف و سخن او را نه تائید کنیم و منطقی بدانیم، موافق نیستیم. از جمله درهمین بخش دوم جمله بالا که وی روی سیاست تدافعی تاکید می کند و از خطرات نظامی که متوجه ایران است سخن می گوید.

با همین نگرش است که ما نه تنها منتقد پیشرفت های تکنولوژی نظامی در جمهوری اسلامی نیستیم، بلکه آن را تائید هم می کنیم، اما بحث گرهی در جای دیگر است. در این که این سیاست دفاعی، حداقل در 8 سال ریاست جمهوری احمدی نژاد تبدیل شد به سیاست جنگی و تهاجمی، تا حد سیاست خارجی. شخص خود ایشان در دیدار سفرای جمهوری اسلامی در کشورهای مختلف و بویژه کشورهای اروپائی توصیه به همین "تهاجم" کرد. و مانورهای موشکی و تهدیدهای لفظی دیگران. در داخل کشور نیز آرایش جنگی گرفته شد و محصول آن پر شدن زندانها از دولتمردان و فعالان سیاسی سه دهه گذشته، بستن مطبوعات و برقراری سانسور و جلوگیری از فعالیت احزاب سیاسی. کاری که حتی در طول جنگ واقعی میان ایران و عراق هم صورت نگرفته بود. مانورهای پوچ سیاسی و اعلام آمادگی بسیج روی کاغذ و ادعا برای جانبازی و ....

همین سیاست جنگی، بتدریج دامن فعالیت اتمی را هم گرفت و کار کشید به تحریم ها و بحران اقتصادی موجود، اختلاس و دزدی تاریخی حکومتی ها با بهره گیری از فضای بسته سیاسی و سیاست جنگی و گسترش وسیع نارضائی مردم، بیکاری، تعطیل تولید داخلی و ....

اگر سخنان آقای خامنه ای، نه یک مانور، بلکه قبول یک واقعیت و تنظیم رابطه خود با تمام نهادهای انتخابی و انتصابی جمهوری اسلامی برهمین اساس باشد، آنگاه باید منتظر نشانه های ادامه آن بود. یعنی،  همزمان با تلاش برای غلبه بر بحران اقتصادی، لغو تحریم ها، برقراری مناسبات معقول با کشورهای دیگر، گام هائی نیز برای زدودن عوارض ناشی از سیاست جنگی، در عرصه سیاسی برداشته شود. در همین زمینه دست رد و طرد بر سینه مخالفان هر دو عرصه یاد شده در بالا زده شود. یعنی مخالفان مذاکرات اتمی، مخالفان سیاست خارجی دفاعی و نه جنگی، مخالفان گشوده شدن فضای سیاسی کشور، مخالفان خاتمه حبس و حصر و مخالفان سیاست های دولتی که با رای مردم بر سر کار آمده و میدان داری فرماندهان سپاه در تمام زمینه های اقتصادی و سیاسی و فرهنگی عقب رانده شوند. در این صورت، کسی، کسی را متهم به سیاست جنگی نمی کند که آقای خامنه ای او را خائن خطاب کند. بلکه همه مردم از سیاست دفاعی کشور در برابر خطرات خارجی دفاع می کنند. همچنان که از داشتن تکنولوژی اتمی دفاع می کنند و توان نظامی ایران را تائید می کنند. این مرزبندی هاست که باید دقیق شده و رعایت شود تا توان دفاعی کشور، نه تنها متکی به موشک و پهپاد و ... بلکه متکی به وحدت ملی و حمایت مردم نیز بشود. دراینصورت است که هیچ قدرتی توان تعرض به خاک ایران را نخواهد داشت و نظام نیز بی وقفه خواب آشفته شورش و راهپیمائی و اعتراض های خیابانی و بهره گیری قدرت های خارجی از آن را نمی بیند.

        پیج فیسبوک راه توده