امریکائی ها

از قرقیزستان

در حرف می روند

عملا می مانند!

روزنامه پراودا- آزاده اسفندیاری

روز سوم ژوئن طی مراسم خاصی، کلید پایگاه نظامی"ماناس" قرقیزستان که در اختیار ارتش آمریکا بود توسط "جان میلارد" فرمانده این پایگاه به معاون وزیر دفاع قرقیزستان تحویل داده شد.

فرمانده آمریکایی این پایگاه در حضور خبرنگاران از نقش ارتش آمریکا در افغانستان داد سخن داد. اوگفت، طی دوازده سال ما توانستیم از این پایگاه، 5 میلیون نظامی نیروهای ائتلاف (نظامیان ناتو) را برای عملیات در افغانستان جا به جا کنیم. این رقم معادل 98 در صد کل نیروهای ائتلاف می باشند. علاوه بر این، هواپیما های نظامی فعال در آسمان افغانستان 33 هزار بار در این پایگاه  سوخت گیری کردند.

"جان میلارد" در مورد آسیب هایی که استفاده از این پایگاه به مردم منطقه وارد کرده سخنی بر زبان نیاورد، بلکه با غرور همه اشغالگران، از "خدماتی" که منجر به "بهبودی زندگی مردم شده است" دم زد. او گفت، ما توانستیم در جمهوری قرقیزستان 37 پروژه کمک های بشر دوستانه با هزینه 4،7 میلیون دلار اجرا کنیم. این هزینه ها "برای کمک به مدارس، ساختن خانه برای کودکان، خرید توپ های مخصوص فوتبال، والیبال و بسکتبال به اضافه به جا گذاشتن تاسیساتی از طرف پنتاگون به قیمت حدود 30 میلیون دلار در قرقیزستان".

این فرمانده نظامی آمریکایی به کار برد مواد سوختی هواپیماهای نظامی ائتلاف که نتیجه ای جز کشتار انسانها و تخریب خانه ها و نابودی مایملک مردم افغانستان نداشت، اشاره ای نکرد. همچنین محاسبه نکرد که هزینه سوخت گیری ها برابر است با قیمت ساختن 9 هزار استخر شنا با معیارهای استخر برای  ورزشگاه های المپیک.

فرمانده آمریکایی می تواند پول های صرف شده را بشمارد و هر حرفی را به دلخواه بیان کند، اما از عواقب تخربی استفاده آن ها از این پایگاه برای مردم قرقیزستان سخنی به میان نیاورد.

"میلارد" در مورد قتل شهروندان قرقیز توسط  نظامیان آمریکایی از جمله الکساندر ایوانوا که دادگاه های محلی اجازه محاکمه قاتل او را نیافتند، از آسیب هایی که در اثر تخلیه و بارگیری سوخت هواپیماهای نظامی به زمین های مزروعی وارد شده است، مسمومیت ها و بیماری های گوناگونی که مردم بر اثر آلودگی هوا بدان مبتلا شده اند سخن فرسایی نکرد. این افسر بلند پایه پنتاگون باید از عمل زشت یک نظامی آمریکایی عذر خواهی می کرد که در حال مستی قصد تجاوز به یکی از شهروندان بیشکک (پایتخت قرقیزستان) را داشت و با نیرو های حافظ امنیت مردم درگیر شد.

اگر همه موارد یاد شده توسط فرمانده نظامی پادگان "ماناس" فراموش شده اند، هیچ موردی از آن ها از ذهن و فکر مردم قرقیزستان زدوده نخواهند شد. هر چند تخلیه این پایگاه امری است انجام گرفته اما هنوز نمی توان اطمینان خاطر صد در صد داشت، چرا که طبق قرار داد تا تحویل کامل پایگاه به ارتش قرقیزستان، تا تاریخ 11 جولای 300 سرباز، افسران و مهندسین نظامی آمریکایی در این پایگاه خواهند ماند.

با رفتن نیرو های نظامی آمریکایی از قرقیزستان نمی توان باور داشت که حضور امریکائی ها در قرقیزستان خاتمه یافته است. ایالات متحده آمریکا با امکانات اقتصادی و سیاسی خود از طریق شرکت های با نفوذ خارجی، با امکانات مالی وسیع می تواند بر حکومت این کشور فشار آورده و آن  را تسلیم خود نگهدارد.

چندی پیش سفیر آمریکا "پاملا اسپراتلی" در قرقیزستان گفت، حضور ما در 23  سال گذشته در این کشور کمک بزرگی بود برای سر پا نگه داشتن این کشور. "ما برنامه ای را تنظیم کرده ایم تا در آینده نیز به کمک های اقتصادی، سیاسی، رشد و ترقی  و پیشرفت در راه دمکراسی به خدمات خود ادامه بدهیم."

 کمک های" ایالات متحده از زبان دولت مردان این کشور به چه معنا است؟مردم قرقیزستان معنی این عبارات را بخوبی درک می کنند و نیازی به تفهیم آن نیست که  آمریکایی ها بدون برنامه های منفعت طلبانه خود، طرح توسعه و کمک به دیگر کشور ها را ندارند. متاسفانه در سال های گذشته مشکلات داخلی و دخالت نیروهای باصطلاخ ائتلاف و عدم اراده سیاسی در درون حاکمیت این کشور، مانع از آن شده است تا دولت این جمهوری بتواند تصمیم های متناسب با خواست های مردم اتخاذ نماید.

        پیج فیسبوک راه توده