درس هائی که ج. اسلامی

باید از حوادث عراق بگیرد!

درباره رویدادهای جاری و خونین در عراق، که ما امیدواریم به دخالت نظامی و مستقیم جمهوری اسلامی در آن ختم نشود، می توان دلائل محکمی دال بر هدایت آن از خارج از مرزهای عراق و تلاش برای تغییر جغرافیائی منطقه ارائه داد. از جمله تشکیل کشوری نوظهور مرکب از بخش هائی از خاک سوریه و عراق؛ و یا محکم کردن سنگ بنای یک جنگ پر کشتار و ویرانگر مذهبی در منطقه که بی تردید دامن ایران را هم خواهد گرفت. این احتمالات را می توان ادامه داد و تجربه یوگسلاوی سابق را نمونه ذکر کرد، با این یقین که اگر جنگی مذهبی در منطقه در بگیرد، ابعاد فاجعه بار آن فراتر از جنگ قومی و مذهبی در یوگسلاوی و تکه پاره شدن آن کشور خواهد بود. جمهوری های نوظهور در یوگسلاوی سابق تبدیل شدند به حیات خلوت های نظامی ناتو و با اطمینان می توان گفت از جمله اهدافی که پشت فتوحات "داعش" (دولت اسلامی عراق و شام) پنهان است، رسیدن به همان اهدافی است که در یوگسلاوی رسیدند. بی جهت نیست که از هم اکنون زمزمه استقرار ناتو در کشورهای نفت خیز خلیج فارس به بهانه جلوگیری از عملیات داعش و یا داعش های مشابه در این کشورها آغاز شده است.

این نکات درارتباط است با توطئه های خارجی. از جمله امریکا و اسرائیل و کشورهای قدرتمند اروپائی. اما، اگر زمینه های فاجعه کنونی در داخل خود عراق وجود نداشت، آن همه انفجار و کشتار و حالا سر برآوردن داعش ممکن می شد؟ حلقه دایره را باید تنگ تر کرد. یعنی باید پرسید اگر سیاست های دولت مرکزی عراق، سیاست های انحصار طلبانه و مذهبی نبود و دولت عراق برتری طلبی اکثریت شیعه عراق را به بهانه "اکثریت شیعه" توجیه نمی کرد، کار به اینجا کشیده می شد؟ ما نمی گوئیم بسیاری از حوادث سالهای لشگر کشی امریکا به عراق و پس از سقوط رژیم صدام حسین در عراق روی نمی داد، بلکه می گوئیم اگر سیاست وحدت ملی و پذیرش نوعی حکومت فدرال در عراق اجرا شده بود و حقوق اقوام و مذاهب رعایت شده بود کار به اینجا می کشید که اکنون کشیده شده است؟ و این نیست، آن زمینه ای که در خود عراق و در دولت عراق فراهم آمد تا "داعش" سر برآورد؟

هر رویدادی در اطراف ایران، به نوعی درارتباط است با امروز و یا آینده ایران. به همین دلیل نمی توان در تحلیل و تفسیر رویدادهای امروز و دیروز عراق، به نقش جمهوری اسلامی و دولت های آن اشاره نکرد و از دخالت های نظامی و سیاسی حاکمیت جمهوری اسلامی در عراق به بهانه پیوند شیعیان دو کشور سخن نگفت. این نیز، از ضعف های دولت مرکزی عراق است و ای بسا تمرکز گرائی دولت بغداد و بستن روزنه های حضور اهل سنت در حاکمیت عراق و یا تن ندادن به یک نظام فدراتیو در عراق نیز از توصیه های جمهوری اسلامی و یا احزابی مانند "انقلاب اسلامی عراق" به رهبری حکیم باشد که دستش در ایران است و پایش در عراق.

ما ضمن مخالفت قاطع با دخالت نظامی جمهوری اسلامی در عراق و ورود به یک جنگ مذهبی، معتقدیم از آنچه درعراق روی داد درسی برای ایران نیز باید گرفت. یعنی پرهیز از تبعیض مذهبی در داخل کشور، احترام به اقوام و پذیرش خواست های آنها. به سخنی دیگر، ترک سیاستی که 25 سال در جمهوری اسلامی دنبال شده و علیرغم ادعاهای فرماندهان سپاه و برخی امام جمعه ها و نمایندگان چاپلوس مجلس زمینه هائی را در چهار ضلع مرزهای ایران فراهم ساخته که نفی کننده آن ادعاهاست. تمام شواهد و اخبار و تحرکات دولت کنونی نشان میدهد که با این ضعف آشناست و درجهت ترمیم زخم های کهنه مذهبی و قومی حرکت می کند. انتخاب و حضور مشاور ارشد اقوام و مذهبی در کابینه و سفر و دیدارهائی که شخص روحانی با نمایندگان اقوام و مذهبی دارد همین حرکت را تائید می کند، اما این هنوز کافی نیست و باید در جهت قبول رسمی و علنی خواست های مذهبی و قومی مردم (زبان، فرهنگ، لباس، احزاب، مطبوعات ...) حرکت کرد و عراق را به یاد آنها که هنوز درحاکمیت با این مسیر مخالف اند آورد!

        پیج فیسبوک راه توده