سرمقاله راه توده 453

از روحانی طلبکار نباشیم

خود وارد صحنه شویم!

دوران 8 ساله حضور احمدی نژاد در کاخ ریاست جمهوری را می توان علیرغم برخی تفاوت های ناگزیر، با سالهای پس از فروپاشی اتحاد شوروی و ریاست جمهوری وطن فروش دائم الخمری بنام "یلتسین" مقایسه کرد. دوران ظهور ناگهانی میلیاردرهائی که توانستند بسرعت در راس لیست کم شمار بزرگترین ثروتمندان جهان قرار گیرند. همه چیز در آن دوران به غارت رفت و حاکمیت را چند مافیا بدست گرفتند که رهبران آشکار و پنهان آنها، برخی ژنرال ها، رهبران حزبی و کارگزاران بلند پایه دوران اتحاد شوروی بودند که یکباره نقاب از چهره برداشته و ماهیت واقعی خود را آشکار ساختند.

ما به هیچ وجه نمی خواهیم وارد جزئیات رویدادهای اتحاد شوروی و سالهای پس از فروپاشی آن و روسیه کنونی شده و قضاوت کنیم، بلکه می خواهیم، تنها به حاکمیت دسته‌ بندی های مافیائی که از درون حکومت در آمدند و علاوه بر غارت کشور، زمینه تقسیم آن را به 12 جمهوری جدا شده از اتحاد شوروی فراهم ساختند اشاره کنیم و سپس بازگردیم به آن عبای سوراخ سوراخی که از دوران احمدی نژاد باقی مانده و اکنون بر دوش دولت روحانی است. چنان که هر سوراخ آن را که بدوزند، سوراخ دیگری باقی است. سران مافیائی که امثال بابک زنجانی در ایران و رضا ضراب در ترکیه و محمد خاوری در کانادا کارگزاران آن بودند و هستند، همچنان ارکان قدرت را در اختیار دارند و با تمام امکانات مالی و حکومتی خود علیه دولت توطئه می کنند. بحث ثروت و پول است که بقول بازاری ها "مال است، نه جان است که آسان بتوان داد".

همه اطلاعات مربوط به حاکمیت مافیای نفتی و پولی که زیر چتر تحریم ها و فعالیت اتمی تاریخی ترین خیانت به منافع ملی ایران را مرتکب شدند، در اختیار سران حاکمیت است و میدانند چه بر سر انقلاب و ایران آمده، اما هر کدام به دلائلی (از جمله آلوده بودن خود به این فاجعه و یا از بیم جان) جسارت گشودن دهان ندارند و هر بار که روحانی و یا یکی از معاون های او اشاره ای به این فاجعه می کنند، لولوی "فتنه" و خطر موسوی علم می شود! یا حادثه غیر مترقبه ای مانند یورش به زندانیان اوین سازمان داده می شود و وابستگان به همین شبکه های مافیائی در مجلس فعال تر علیه دولت وارد عمل می شوند.

اینها فقط اشاره به نمونه هائی است که باید در آینده منتظر اشکال دیگری از آن نیز بود. و این همان نکته ایست که روحانی در گفتگوی مستقیم خود که سه شنبه شب گذشته از صدا و سیما پخش شد به آن اشاره کرد و گفت: تمام این حوادث و حاشیه سازی ها برای آنست که دولت را درگیر بحث های حاشیه ای کرده و از مسیر اصلی خود منحرف کند."

او به نکات مهمی در باره برنامه های دولت و کارشکنی های مخالفان که همان حاکمیت مافیاهاست، در گفتگوی مستقیم خود اشاره کرد که امیدواریم خوانندگان این سرمقاله آن را با دقت خوانده باشند.

حتی با نگاهی نیمه عمیق به اوضاع کنونی کشور به راحتی می تواند به این نتیجه رسید که جمهوری اسلامی در حال یک "پوست اندازی" بسیار دشوار و پرحادثه است. باید وسیع ترین اتحاد و جبهه را پشتیبان این دوران گذار کرد و تا می توان از حاکمیت – نظامی و غیرنظامی- نیرو جذب کرد. شطرنج بسیار بغرنجی پیش برده می شود که با یک حرکت اشتباه و جابجا کردن غلط یک مهره، برنده و بازنده بازی تعیین خواهد شد!

بیرون کشیدن اقتصاد کشور از چنگ گروهبندی های مافیائی و کوتاه سازی دست رهبران پشت پرده آنها  از قدرت، بزرگترین دستآورد اصلاحات در این مرحله است و این نکته ایست که ظاهرا نه تنها درک  آن توسط توده مردم بدلیل کم اطلاعی از عمق فاجعه دشوار است، بلکه بسیاری از مدعیان سیاسی نیز نمی خواهند از آن درک عمیق پیدا کنند. هر تحول سیاسی در آینده، از معبر همین پوست اندازی و بسیج نیرو می گذرد. آنها که بالای گود نشسته و به شیوه دوران خاتمی، این بار خطاب به روحانی نامه پراکنی می کنند و خواهان تازاندن او هستند، نه از دوران خاتمی تجربه اندوخته اند و نه امروز میدانند کجا ایستاده اند و چه می توانند بکنند. همچنان که دیروز که فصل انتخابات بود ندانستند باید در انتخابات شرکت کنند و در دام تحریم انتخابات نیفتند که افتادند. امروز نیز بر بستر کارشکنی های مخالفان دولت و حادثه سازان و بحران آفرینان، دولت و شخص روحانی را خطاب قرار می دهند و یادشان میرود باید مردم را علیه بحران آفرینان بسیج کرد و جبهه دیگری علیه مخالفان اصلاحات گشود. بجای خواستن از روحانی، خود باید به میدان آمد. رمز حضور سیاسی در کارزاری که با دشواری بسیار پیش برده می شود، آگاهی از این دشواری و همراهی با کاروان اصلاحات است و نه خواستن از ساربان و مخاطب قرار دادن چاووشی خوان کاروان!