|
تشدید کارشکنی ها علیه دولت روحانی، تفاهم بر سر حداقل ها برای
مقابله با مخالفان دولت روحانی و رفتن به سمت انتخابات مجلس
آینده را به یک ضرورت تاریخی تبدیل کرده است. این که تا ماهها
و هفته های نزدیک به انتخابات توازن نیروها چگونه خواهد بود؟
مذاکرات اتمی چه نتیجه ای خواهد داشت و بحران اقتصادی تا چه
میزان واقع بینی را در جناح راست موجب خواهد شد و رقابت ها و
کارشکنی ها چقدر عمل خواهد کرد و رهبر جمهوری اسلامی تا چه
میزان خواهد توانست فرماندهان را کنترل کند؟ همه و همه مربوط
به آینده است. امروز باید "سخن از امروز" گفت و از مقابله با
تمرکز قدرتی که زیر شعار فاشیستی "مرگ بر ضد ولایت فقیه" لباس
نظامی نیز بر تن کرده است.
هنوز تا رسیدن به پای صندوق های رای فاصله زیادی در پیش است،
اما برای آن روز، امروز باید برنامه ریزی کرد. هم برای نیرو
گرفتن از درون صفوف جناح راست و هم تقویت انگیزه مردم و آگاهی
مردم برای شرکت در انتخابات. این هر دو نیازمند آگاه سازی مردم
نسبت به عمق فاجعه 8 ساله دوران سیاست جنگی – اتمی نیز هست.
از میان موضع گیری هائی که دیگر برای مردم بسیار آشناست دو صف
بندی فکری- برنامه ای مشخص است.
1ـ گروه ضد اصلاحات وابسته به سپاه و مافیای قدرت و پول، که
همچنان بر طبل اتمی می کوبد و همچنان امیدش به جلب حمایت
فرماندهان سپاه است.
2 ـ گروه طرفدار اصلاحات و حقیقت بین های متمایل به جناح راست
که ضرورت ناگزیز تحولات را روز به روز بیشتر درک می کند و
نگران انفجار اجتماعی و حتی سقوط نظام است.
هم در گروه اول روحانیون وجود دارند و هم در گروه دوم. هم در
گروه اول نیروهای سپاه وجود دارند و هم در گروه دوم.
هر دو گروه می دانند ادامه و یا بازگشت دوباره سیاست اتمی و
جنگی به کدام فاجعه ختم خواهد شد؛ اما در گروه ضد اصلاحات
هستند کسانی که سرنوشت نظام و جمهوری اسلامی در درجه دوم اهمیت
و پس از حفظ قدرت دراختیار خویش قرار دارد. آنها هنوز
امیدوارند در یک تنش نظامی دست به آخرین تصفیه های داخل حکومتی
زده و سپس با خیال آسوده با امریکا بر سر میز مصالحه و زد و
بند بنشینند. درعین حال که از دو روئی امریکا نیز می ترسند و
بیم دارند از آنها استفاده بشود، اما امریکا قدرت را به آنها
نبخشد. بخشی از نگرانی آنها که این روزها از میان فرماندهان
سپاه، نمایندگان مجلس و روحانیون دم از بی اعتمادی به امریکا
می زنند، همین است. تکیه ما روی برخی از این افراد است و نه
همه آنها.
گروه اول در رویای یک کابینه کاملا نظامی در کنار مجلس تابع
نظامی ها و آماده شدن برای پس از مرگ علی خامنه ای است و فعلا
با فرزند وی "مجتبی" نیز بازی می کند و او را دلخوش به جانشینی
پدر نگه میدارد.
اما هم در میان روحانیون و هم در میان غیر روحانیون و حتی
فرماندهان سپاه، از روز آشکارتر است که سپاه بر سر اولین پیچ،
جانشین رهبر را پشت سرخواهد گذاشت و حکومت ظاهر و باطن "نظامی"
را به سبک رضاخانی تشکیل خواهد داد. این، مطلوب ترین حالت برای
امریکا و انگلستان و شورای حکام اتمی نیز هست، چرا که تجربه
چانه زنی با این نوع قدرت ها و سپس دور زدن آنها را همیشه
داشته اند. آنها حتی بارها به فرماندهان ارتش صدام حسین توصیه
مستقیم کردند که صدام را برکنار کرده و قدرت را بدست بگیرند تا
امریکا با آنها وارد مذاکره مستقیم بشود. حتی برای مدتی ژنرال
های فراری ارتش صدام حسین را پیش انداخته و به امریکا برده
بودند.
گروه دوم (طرفداران اصلاحات و تحولات)، با همه این مسائل
آشناست و خود را آماده خنثی سازی آنها نیز می کند و به همین
دلیل ضروری است از تن جناح راست و حتی از تن فرماندهان سپاه
گوشت جدا کرده و به تن خود وصله کند تا بتواند این توطئه ها را
خنثی کند. هر اندازه مقابله با تفکر و اقدامات ارتجاعی گروه
اول عمیق تر پیش برده شود، از توان مانور آنها برای جلب
نیروهای حاشیه شهرهای بزرگ برای تبدیل آنها به پیاده نظام این
توطئه ها کاسته می شود. در اینجا، نقش احزاب، انجمن ها، کانون
ها، روشنفکران و هنرمندان برجسته می شود.
گروه اول هنوز از تمرکز قدرت بعنوان راه حل بحران کشور یاد می
کند. این، خود توطئه ایست شناخته شده در تاریخ ایران. نه فقط
در دوران های گذشته، بلکه در همین تاریخ سلطنت پهلوی نیز فاجعه
از آن مرحله ای کامل شد، که تمرکز قدرت در دست رضاخان (5 سال
پس از صدراعظمی کودتای 1299) کامل شد و در دوران سلطنت پسرش
نیز این تمرکز قدرت پس از طی مسیر پرکشاکش بر سر کابینه و دولت
غیر وابسته به دربار (دولت مصدق)، کودتای 28 مرداد و بالاخره
اعلام حزب سراسری رستاخیز و تاجگذاری 2500 ساله شاهنشاهی به
نقطه اوج رسید.
گروه دوم از این تمرکز قدرت بدرستی نگران است و بازی "ولایت
پرستی" و "رهبرستائی" را همان مسیری می داند که در سرانجام خود
به نظامی گری کامل ختم شده و این نظامی گری در داخل به سرکوب
فاشیستی و در خارج (در منطقه) به توپ و تانک بازی خواهد
انجامید. امریکا برای مذاکره مستقیم با نظامیان صاحب قدرت در
جمهوری اسلامی نیازمند همین تمرکز قدرت و توپ و تانک بازی و
موشک پرانی است.
تکلیف مردم برای انتخابات مجلس هرچه زودتر باید روشن شود و این
ممکن نیست مگر ابتدا به جمعبندی واحد رسیدن و سپس آن را با ذکر
دلائل و با صراحت به مردم گفتن و از آنها طلب یاری کردن.
بجای ورق زدن دفاتر قدیمی، باید صفحه سفیدی را برای نوشتن
دلائل ضرورت وسیع ترین اتحاد ممکن برای تشکیل مجلسی که بتواند
نقش واقعی و قانونی خود را ایفاء کند گشود.
این سخن برای توده ای هائی که با تاریخ نرمش‌ها، اعتدال‌ها و
اتحادهای سیاسی بعنوان نرمش سیاسی و مشی توده ای آشنا هستند،
سخن ناآشنائی نیست. حتی شرکت در کابینه قوام السلطنه برای
جلوگیری از تمرکز قدرت در دربار و در دست شاه و فرصت سازی برای
جنبش آزادیخواهی و استقلال طلبی مردم ایران با بهره گیری از
اختلافات قوام- شاه نیز در دفتر این نرمش و مشی ثبت است.
|
