مذاکرات اتمی

 از میان

تنوع نظرات

 راه خود را یافته!

مذاکرات اتمی ایران و غرب با فراز و نشیب‌های خود همچنان ادامه دارد. کارالبته آسان نیست، چه، پس از تحریم‌ها در دوران مدیریت احمدی نژاد بعنوان رئیس جمهور و جلیلی بعنوان دبیر شورای امنیت ملی و رئیس هیات مذاکرات اتمی در دوران او، ایران دیگر ناگزیر است از موضع ضعف پشت میز مذاکرات بنشیند، هر چند انتخاب ملی دولت روحانی و دیپلماسی خردمندانه و پشتیبانی مردم از یکسو و شرایط جهانی از سوی دیگر توانسته تا حدی این ضعف را جبران کند.

در مورد مذاکرات کنونی ایران و غرب برای رفع تحریم‌ها سه رویکرد وجود دارد.

نخست رویکرد گروه‌های راست حکومتی است که با این مذاکرات به چندین دلیل مخالفند. اول از این جهت که می خواهند امتیاز مذاکره با امریکا و غرب را برای خود نگه دارند و آن را پشتوانه تضمین غرب برای ادامه حکومت خود کنند. دیگر از این جهت که با به نتیجه رسیدن مذاکرات کنونی دیپلماسی ناتوان و ضعیف و سیاست‌های توهم آمیز و ماجراجویانه آنان در دوران احمدی نژاد آشکار می شود. بالاخره از این جهت که موفقیت مذاکرات بسود دولت روحانی تمام می شود و شرایط انتخابات مجلس شورا و خبرگان را به زیان آنان بر هم می زند.

رویکرد دوم مربوط به راست اپوزیسیون داخل و خارج است. آنان رابطه با امریکا را حلال همه مشکلات ایران معرفی و تسلیم و پیوستن به جبهه غرب را تبلیغ می کنند. مسئله آنها این نیست که ایران همه نیروهای داخلی و جهانی خود را بسیج کند تا در مذاکرات به موفقیت دست یابد. اگر کسی معتقد باشد که مثلا ایران باید با روسیه و چین یا دیگر کشورهای عضو بریکس مانند برزیل و افریقای جنوبی و هند روابط گسترده تری برقرار کند، یا جایگاه خود را در پیمان شانگهای بدست آورد و یا روابط خود را با کشورهای همسایه گسترش دهد تا در برابر تحریم غرب وزنه‌ای بوجود آورد، او را به "روسوفیلی" متهم می کنند، که به کودتای 28 مرداد چسبیده و قرارداد ترکمانچای و خواب کاترین و وصیت نامه پطر کبیر برای رسیدن روسیه به دریای آزاد را فراموش کرده است. تنها راه از نظر آنان پیوستن به جبهه امریکا و غرب و ناتو در جهان است که آن را پیروز آینده نبردهای جهانی معرفی می کنند. جناح راست اپوزیسیون و جناح راست اصلاح طلبان در داخل و خارج کشور و سایت‌هایی مانند "جرس"‌ از این رویکرد پشتیبانی نرم می کنند.

رویکرد سوم با پشتیبانی قاطعانه از مذاکرات کنونی و کوشش برای به نتیجه رسیدن آن و خواست پایان دادن به ماجراجویی‌های پوچ و گسترش مناسبات عادی و دوستانه و برابر حقوق با همه جهان از جمله ایالات متحده و غرب از رویکرد راست حکومتی جدا می شود. این رویکرد در عین حال با پشتیبانی از بکارگیری همه ابزارهای دیپلماتیک و اقتصادی و در راس آن گسترش روابط با همه کشورهایی که می توانند وزنه‌ای در برابر قدرت غرب به حساب آیند و بویژه روسیه و چین و کشورهای مستقل در حال رشد، با رویکرد راست اپوزیسیونی نیز مخالف است. بنظر ما نیروهای چپ، از جمله چپ مذهبی در مجموع از این رویکرد پشتیبانی می کند. عملکرد دولت روحانی و حامیان وی در داخل حکومت نیز عمدتا در همین سمت و سو قرار دارد. اینکه مثلا دکتر روحانی بلافاصله پس از ترک مذاکرات و اجلاس نیویورک راهی مسکو می شود، یا نمایندگان ایران خواهان عضویت رسمی در پیمان شانگهای می شوند نشانه‌ای از این رویکرد و پیام آشکاری به غرب است که در صورت پافشاری بر ادامه تحریم‌ها، ایران می تواند به شکلی طولانی و درازمدت از حوزه نفوذ و منافع غرب بیرون رود. این راه و این رویکرد تنها راهی است که می تواند مذاکرات اتمی و آینده ایران را در این مرحله، در سمتی مثبت و مترقی پیش ببرد.

        پیج فیسبوک راه توده