پایان هفته ترحم و تبلیغات

رهبر بر تخت بیمارستان

هفته رپرتاژ آگهی آیت‌الله خامنه ای در صدا و سیمای جمهوری اسلامی پایان یافت و ایشان راهی بیت خود شد. این را که وضع جسمانی آقای خامنه ای چگونه است نه ما درست می دانیم و نه بقیه مردم ایران. در جمهوری اسلامی و بخصوص در صدا و سیمای آن، آنقدر دروغ گفته اند و می گویند که هیچکس نمی داند بالاخره ماجرای بیماری آقای خامنه ای چه بود و چیست و چه شد. ولی آنچه می دانیم آنست که بستری شدن آقای خامنه ای وسیله ای بود برای عیادت و تبلیغات و گرفتن بیعت برای ایشان و این نمایش بیش از هرچیز موقعیت ضعیف رهبر را در افکار عمومی نشان داد.

این موقعیت ضعیف بطور عمده ناشی از آنست که ایشان اگر هم خود را رهبر جمهوری اسلامی بداند وظیفه خود را بعنوان "رهبر" فراموش کرده است. برخلاف آیت‌الله خمینی که مقام رهبری خود را از قانون اساسی نگرفته، بلکه مستقیما از همراهی ملت با وی گرفته بود، آقای خامنه ای رهبری خود را از قانون اساسی گرفته است. ولی در اولین قدم اصلا قانون اساسی را قبول ندارد و کار بجایی رسیده است که بجای آنکه وی به دیدار خبرگان برود و به آنها گزارش دهد، خبرگان به دیدار وی می روند و از او رهنمود می طلبند. این آغاز خودکامگی و جدا شدن از مردم بود که آقای خامنه ای اکنون در پایان آن است.

در گام بعدی، یکی از لوازم اولیه هر مدیریت و هر رهبری کوشش در حل و فصل اختلاف ها و بیطرف ماندن در نزاع بین جناح هاست. آقای خامنه ای این اصل و وظیفه اولیه و نقش خود را فراموش کرده و به همین دلیل است که به بهانه یک عمل ساده جراحی نیازمند عیادت و نمایش بیعت شده است.

این درست است که ایشان در آغاز انقلاب و زمان ریاست جمهوری در زمره جناح راست و مخالفان دولت موسوی و جریان خط امام بوده است. این درست است که به گفته خودش وزرای دولت موسوی نیزاو را تحویل نمی گرفته اند. این درست است که آقای خمینی به ایشان گفته که تو اصلا ولایت فقیه را نفهمیده ای و فکر کرده ای ولایت یک فرد است و آقای خامنه ای ممکن است از این بابت از آیت‌الله خمینی و خانواده اش دلخوری و خرده حساب های کهنه داشته باشد. این درست است که ایشان با نظرات روحانیت ارتجاعی در حاکمیت از نوع مصباح یزدی و جنتی و خزعلی احساس نزدیکی بیشتری دارد تا با نظرات امثال آیت‌الله موسوی اردبیلی یا صانعی یا خوئینی ها یا حتی روحانیان مردم گرا و روشن اندیشی از نوع محمد خاتمی. همه اینها درست است، ولی از لحظه ای که ایشان مقام رهبری در جمهوری اسلامی را پذیرفت باید می دانست که ناگزیر است با این گذشته خداحافظی کند و بعنوان رهبر جمهوری اسلامی با همه تفاوت ها و تنوع ها و سلیقه ها و جناح ها و گروه بندی ها عمل کند و اگرنه یک روز کارش برای گرفتن بیعت به تخت بیمارستان خواهد کشید.

ایشان ولی این نقش رهبری خود را در چارچوب قانون اساسی نه تنها درست درک نکرد، بلکه به نحوی فاجعه آمیز به انتقام جویی از گذشته پرداخت و همه مخالفان و منتقدان سابق خود، یعنی آن مجموعه ای را که زمانی بعنوان خط امام شناخته می شد بتدریج برکنار و خانه نشین کرد. اطراف او را مداح ها و سردارها پر کردند و چاپلوسی ها خوشایند گفتند و او را صاحب همه فضایل و کرامات نامیدند. آنچنان که  فضا حتی برای جناح راست سابق هم تنگ شد و بخشی از آنان به منتقدان او پیوستند.

عجیب اینجاست که آقای خامنه ای به دولت توصیه می کند که باید از جناح بندی ها دور بماند، در حالیکه خود در رأس جناحی قرار گرفته که اکثریت مردم آن را در هر انتخاباتی طرد کرده اند. او در رأس همین جناح کوچک اما صاحب زندان و سلاح و قدرت همه کسانی را که در آن جناح نیستند به زندان انداخته و از آنان توبه طلب می کند.

ایشان از دولت می خواهد که جناحی نباشد در حالیکه موقعیت دولت و "رییس جمهور" با مقام "رهبر" به کلی متفاوت است. رئیس جمهور از مردم برای اجرای یک سیاست رای گرفته و نه فقط می تواند و حق دارد بلکه مکلف است کسانی را در مقام ها بگذارد که به این سیاست ها اعتقاد داشته و خواهان اجرای آن باشند. رئیس جمهور اصولا حق ندارد تحت عنوان جناحی نبودن مسئولیت ها را به کسانی بسپارد که با سیاست ها و برنامه هایی که او با ارائه آنها از مردم رأی گرفته است مخالف باشند. ولی موقعیت "رهبر" به کلی متفاوت است. رهبر هیچ رأیی از مردم برای اجرای هیچ سیاستی نگرفته است. برعکس، مقام و موقعیت او ایجاب می کند که خارج از جناح ها قرار بگیرد و نه در راس مشتی مداح و چماقدار و یک گروه ده درصدی.

آنچه آقای خامنه ای به دولت توصیه می کند، در واقع آن کاریست که خود باید انجام بدهد. در اینصورت است که برای گرفتن بیعت نیازی به بستری شدن دربیمارستان و سخنرانی ادبی و سیاسی از فراز تخت بیمارستان ندارد.

        پیج فیسبوک راه توده