اصلاحات اندیشه نیست

مرحله ای از تحول جامعه است!

میرحسین موسوی، محمد خاتمی، هاشمی رفسنجانی، حسن روحانی، ناطق نوری، کارگزاران یا مجاهدین انقلاب اسلامی، حزب مشارکت یا اعتدال و توسعه و ... اصلاح طلب هستند یا محافظه کار، چپ هستند یا راست، سوسیال دمکراتند یا لیبرال ...؟ کدامیک از دیگری تحول خواه تر است و کدام یک محافظه کار تر، کدام یک پیشروتر و کدام یک سنتی تر...؟

این بحث مدتی است در میان برخی محافل، بویژه جوانان هوادار تحولات و اصلاحات به راه افتاده و شماری در این میانه بسود این یا آن فرد و حزب و گروه وارد می شوند. دامن زدن به این بحث مقدار زیادی به جناح راست و مخالفان اصلاحات و تحولات باز می گردد و مقداری نیز حاصل مقاله ها و نوشته های امثال محمد قوچانی در ماهنامه های باصطلاح روشنفکری باز می گردد که پیگیرانه به مقایسه های سبک و کم ارزش میان شخصیت های طرفدار اصلاحات بعنوان چپ و راست و لیبرال و سوسیال دمکرات مشغولند و این مباحث انحرافی و زیانبار را به بحث روز جنبش تبدیل می کنند. این بحث با اندکی کم و زیاد در خارج از کشور هم دنبال شده و به آن دامن نیز زده می شود.

تصور اینان چنین است که اصلاحات یک "اندیشه" است و باید هر شخصیت یا حزب و سازمان سیاسی و مذهبی را با این "اندیشه" سنجید و بر این اساس میزان دوری و نزدیکی آن را با اصلاحات تعیین کرد. براین اساس گوی موسوی را به میدان می اندازند و این که او تا چه اندازه اصلاح طلب است یا نیست، هاشمی یا خاتمی یا روحانی چقدر به موسوی نزدیک اند و یا دورند و...

مسئله این نیست که آنچه اینان تحت عنوان "اندیشه اصلاحات" مطرح می کنند و آن را معیار سنجش قرار می دهند تا چه اندازه کج و معوج و معیوب است، مسئله محدودیت درک اینان از شرایط کنونی و مسئله تحول در جامعه ما است.

آنچه به عنوان "اصلاحات" شناخته یا معروف شده، نه یک اندیشه که مرحله ای از تحول تاریخی جامعه ایران است. تراکم مبارزه ها و دستاوردهای انقلاب 57، امکان و ضرورت گذار به مرحله ای بالاتر را برای عبور از تنگناها و خطرهایی که در برابر کشور ما قرار گرفته اجتناب ناپذیر کرده است. "اجتناب ناپذیر" نه به این عنوان که این تحول بدون مردم ما و مبارزه آنان، خودبخود و خواهی نخواهی انجام خواهد شد، بلکه از آنرو که بدیل و جایگزین این اصلاحات، فروپاشی کشوری بنام ایران در مرزهای تاریخی و جغرافیایی شناخته شده آن است. 

بنابراین، اصلاحات یک مرحله تاریخی است که باید محدود کردن و پاسخگو کردن نسبی قدرت و حکومت دربرابر مردم و افزایش نقش رای و خواست مردم در تعیین سیاست های ملی را به همراه داشته باشد. هدف اصلاحات و تحولات در این مرحله جدا کردن سرنوشت ایران و ساکنان آن از حوزه منافع محدود یک اقلیت غارتگر و بهره مند است که بر قدرت چنگ انداخته و حاضر به صرفنظر کردن از موقعیت و منافع غارتی خود نیست و هر سیاست ملی و مردمی را می خواهد برای تداوم منافع خود به شکست بکشاند.

از اینجا به بعد، دیگر مسئله این نیست که حسن روحانی اصلاح طلب تر است یا محمد خاتمی؟، میرحسین موسوی چپ تر است یا هاشمی رفسنجانی راست تر؟، کدامیک سوسیال دمکرات اند و کدامیک لیبرال؟، مسئله این نیست که اینان به چه شکل و تا چه اندازه به هم نزدیک می شوند و یا در برابر دیگری قرار می گیرند، برعکس مسئله آن است که اینان و نیروهایی که می توانند بسیج کنند به چه شکل در کنار یکدیگر قرار می گیرند و از این طریق به پیشبرد تحولات یاری می رسانند. توده های جنبش سبز که با میرحسین موسوی و مهدی کروبی پیوند دارند، روحانیانی که با هاشمی رفسنجانی نزدیک هستند، روشنفکران و هنرمندانی که به محمد خاتمی اعتماد دارند، کارگزاران دولتی که در اطراف حسن روحانی و برنامه های او جمع شده اند و ... روبروی همدیگر نیستند، کنار هم هستند و همه و همه می توانند و باید به عبور ایران از این مرحله تاریخی یاری برسانند.

بجای آنکه اصلاحات را به عنوان یک اندیشه در نظر بگیریم و بعد متر بگذاریم و افراد و نیروها را براساس دوری و نزدیکی به این اندیشه تقسیم کنیم، باید واقعیت اصلاحات و تحولات را به عنوان یک مرحله، یک ضرورت تاریخی دید و براساس آن نیروها را طوری کنار هم قرار داد که هر کدام ضعف ها و کمبودهای دیگری را جبران کنند، هریک چیزی به دیگری بیافزایند، نه آنکه روی ضعف های هر یک انگشت گذاشت و نقاط قوت آنان را روبروی هم قرار داد، تا هر یک چیزی از دیگری بکاهد. این تنها راهبرد ملی و خردمندانه برای عبور از این مرحله تاریخی است، راهبردی که باید بر کوته نظری های روشنفکرمابانه غیرمسئول غلبه کند.

        پیج فیسبوک راه توده