ارتش خصوصی امریکا

شرق و غرب اروپا

را از هم جدا می کند!

یونگه ولت

نوشته ویلی ویمر  – ترجمه رضا نافعی

"ویلی ویمر" که 33 سال عضو پارلمان آلمان بود و میان سالهای 1985 و 1992 نخست سخنگوی احزاب دموکرات مسیحی و سوسیال مسیحی (احزاب دست راستی آلمان) در عرصه امور دفاعی و پس از آن  نماینده پارلمان در وزارت دفاع آلمان در باره سیاست خارجی دولت کنونی آلمان و رویدادهای اوکرائین مقاله ای نوشته که روزنامه یونگه ولت آلمان آن را منتشر کرده است. او در مقاله اش پرسید "آیا روسیه دشمن آلمان است؟". ویلی ویمر که از سال 1994 تا سال 2000 معاون مجمع پارلمانی مجالس اروپا در سازمان امنیت و همکاری اروپائی (OSZE) نیز بوده، در مقاله خود می نویسد:

در کنفرانس سران ناتو در 4 و 5 سپتامبرکه در انگلستان (منطقه ویلز) بر پا می شود پروشنکو رئیس جمهور اوکرائین نیز حضور خواهد داشت. او را چه کسی می آورد و موضع آلمان چیست؟

این کنفرانس از آن کنفرانس هاست. این کنفرانس برای  انگلستان که  مهماندار آنست از لحاظ سیاست داخلی دارای اهمیت ویژه است، زیرا قرار است درمورد جدائی اسکاتلند و بعد هم  ویلز از انگلستان، در هر دو بخش رفراندوم صورت گیرد. نخست در اسکاتلند و بعد هم در ویلز. بعبارت دیگر مسئله تقسیم انگلستان به سه دولت مطرح است. دیوید کامرون نخست وزیر انگلستان گفته ویلز را باید به عرصه جهانی ارتقاء داد. البته این ارتقاء مرتبه  در صورتی ممکن است که انگلستان، یعنی دولت   حاکم بر ویلز خواستار آن باشد. این سخن کامرون هشداری به مردم اسکاتلند نیز هست که نظرخواهی از آنها در باره جدائی از انگلستان در روز 18سپتامبر 2014 صورت خواهد گرفت. آیا ناتو مظهر دخالت در امور داخلی کشورهای عضو آنست؟ در مورد انگلستان که تردیدی نیست. از دهها سال پیش، پس از پایان جنگ سرد، دیپلمات های آلمانی به این شناخت دردناک دست یافتند که برای انگلستان معیار و نوع  برخورد با هر بحران یا جنگ  سنجش تاثیراتی است که  آن  بحران یا جنگ می تواند  بر وحدت سیاسی جزایر انگلستان داشته باشد.

باید به تعداد نمایندگانی که از سوی کشورهای مهمان در کنفرانس ویلز حضور خواهند یافت توجه خاص داشته باشیم. آنها فقط نمایندگان کشورهای عضو ناتو نیستند. نه، آنها نمایندگان 60 کشور و دولت  از سراسر جهان هستند که باید برای شرکت در کنفرانس ویلز متحمل هزینه هائی گردند. این حضور برای آنها شبیه حضور تماشاگران مسابقات المپیک است. آنچه اهمیت دارد، حضور در مسابقات است. این دعوت گسترده فقط برانگیزنده حیرت نیست. این دعوت در عین حال نشان دهنده چشم انداز ناتو نیز هست. چشم اندازی که دیک چینی، معاون نه چندان خوشنام بوش رئیس جمهور سابق آمریکا نیز آن را قبلا به میان آورده بود. آمریکا نخست سازمان ملل متحد را مجبور ساخت تا ناتو را بعنوان مجری اقدامات مربوط به سیاست امنیتی خود بپذیرد. اما هدفی که آمریکا با این کار دنبال می کرد کاملا در جهتی  دیگر سیر می کرد و می کند. سازمان ملل متحد باید  کاملا به حاشیه رانده شود و هرچه زودتر ناتو که تحت تسلط آمریکاست بتواند  جای آنرا در عرصه جهانی بگیرد .

قاره شگفت زده اروپا باید به یک مهمان توجه خاص مبذول دارد. به "پروشنکو"، رئیس جمهور اوکرائین که منتخب بیش از 50 در صد کسانی است که تحت شرایط موجود به پای صندوق های رای رفتند. این رقم  در اوکرائین رقم چندانی نیست، زیرا پرزیدنت "یانوکوویچ" را که در ماه فوریه ساقط کردند،  طبق موازین بین المللی با همین مقدار رای انتخاب شده بود. اما آنچه پرسش برانگیز است هشداری است که خانم "آنگلا مرکل" صدر اعظم آلمان، همچون یک آیه مذهبی دائم برای پرزیدنت پوتین می خواند که در امور اوکرائین شرقی دخالت نکند. این یعنی چه؟ ناتو با دعوت همدستان  در کیف به وضوح تمام نشان می دهد که تا چه حد مناسبات حاکم بر اوکرائین را تعیین می کند. نقش ناتو  از تمام  دست اندر کاران جنگ داخلی اوکرائین بیشتر است، از جمله بدلیل حضور ارتش خصوصی آمریکا که با داشتن ماموریت از طرف دولت آمریکا، باید اوکرائین شرقی را از وجود مردم روسی زبان "پاک کند". آن پافشاری مصرانه برای جلوگیری از برملا شدن واقعیاتی که به فاجعه سقوط هواپیمای مسافری مالزی و مرگ نزدیک به 300 مسافر و سرنشین آن انجامید ، ممانعت از تحقیق در باره  کشتار "مایدان" در کیف و جلوگیری از تحقیق در باره به آتش کشیده شدن   ساختمان اتحادیه کارگری در اودسا و کسانی که در آن طعمه آتش شدند، دیگر چیزی از آن "ارزش های جهان غرب" که  زمانی  مطرح می شد باقی نگذاشته است.

البته حضور پرزیدنت پروشنکو در ویلز خود یک علامت (سیگنال) است. بخشی از این علامت  دستیارانی هستند که همراه او خواهند بود. آیا برای نخستین بار اجازه خواهیم یافت که در یک کنفرانس سران ناتو، به نظامیان نازی بعنوان نمایندگان "واحد گارد ملی" Asow ) ( خوش آمد بگوئیم؟ آیا این را نیز باید  "علامت" ی برای اروپا دانست؟  آیا منظور از دعوت این افراد به ویلز این است که  چرا 75 سال پیش جنگ جهانی دوم آغاز شد؟  چشمگیر است که چه کسانی در کیف در باره فاشیست ها سکوت می کنند، در حالی که  می بایست  صدای فریاد ها به آسمان می رسید. آیا این ها مقدماتی است  برای به ضیافت خواندن ماری لوپن فرانسوی؟ یا این که  آمریکا، قدرت حاکم بر ناتو، فقط قصدش این است که نشان دهد ناتو در اروپا هم با هرکس که حاضر به مخالفت با روسیه باشد همدست می شود؟

اینک همه باید انتظار داشته باشند که  در آستانه چنین کنفرانس پر اهمیتی صدر اعظم مرکل با ارائه بیانیه ای در بوندس تاگ (پارلمان آلمان) افکار عمومی را مطلع سازد که از این پس آلمان - نه شخص خانم مرکل – چگونه به ناتو خواهد نگریست. یا قصد او این است که با سکوت، وضعیت موجود، یعنی بی سر و سامانی سیاست خارجی آلمان را در این موقعیت ماستمالی کند. در این صورت البته بعدها می توان یادآور شد که گویا "نیرومند ترین زن جهان" چه تاثیری می توانست بر  اهداف آمریکا داشته باشد. در این کنفرانس همه چیز آلمان در خطر است. منطقه آزاد تجاری که قرار بود میان آمریکا و اروپا بوجود بیآید با تسخیر اوکرائین توسط آمریکا، امریست پایان یافته و از آن پس کشورهائی چون فرانسه، بن لوکس، اتریش، ایتالیا و آلمان تبدیل به  مناطق استعماری تحت کنترل تمام عیار آمریکا تبدیل خواهند شد. از آن پس نه تنها امور اساسی، بلکه کنترل مسافران هواپیما در خاک آلمان نیز توسط  ماموران دولتی آمریکا صورت خواهد گرفت. ما باید از همکاران طبیعی خود، که همسایگان ما در خانه مشترک اروپا هستند، برای همیشه جدا شویم. البته با کمک کشورهای بالتیک، لهستان، و اوکرائین. از بلغارستان و رومانی دیگر نباید سخن گفت، به این دلیل که با سفر سناتورهای آمریکائی به این کشورها، دولت های آن کشورها وادار به تغییر سیاست خود شدند. South Stream“   " ( ایجاد خط لوله برای انتقال گاز روسیه از طریق بلغارستان به جنوب اروپا، مجارستان و اتریش که متوقف شد. م) . برای آلمان از زمان "عصر طلائی" حکومت صدراعظم هلموت کهُل، روسیه همسایه و همکار بود. برای آمریکا، روسیه رقیب، دشمن، طعمه است. کار کنفرانس ویلز تثبیت این هدف است.

http://www.jungewelt.de/2014/08-20/024.php

        پیج فیسبوک راه توده