|
درباره اعتصاب عمومی
کنفدراسیون عمومی کار و اتحادیه کار ایتالیا در 12 دسامبر علیه پیش نویس
بودجه ریاضتی سال 2015 و اصلا حات در بازار کار گفتگوی زیر با "پائولوفرو"
دبیرکل حزب جدید کمونیست ایتالیا انجام شده است.
- از اعتصابی که شد راضی هستید؟
پائولو فرو: بله. ما از اعتصابات عمومی راضی هستیم . بالاخره اعتصاب عمومی
در برابر سیاست های ریاضتی دولت که حقوق کارگران را کاهش میدهد و پایمال
میکند به ابتکار اتحادیه های کارگران آغاز شد. این اعتصاب از نظر سیاسی و
اجتماعی از ارزش فوق العاده ای برخوردار بود. بعد از سالها کارگران که بطور
جداگانه مورد حمله کارفرمایان قرار می گرفتند و هیچ واکنش عمومی وجود نداشت
این بار یکپارچه به مقاومت برخاستند.
این اعتصاب فریاد خفته کارگران و زحمتکشانی بود که در این سالها در ایتالیا
نتوانسته بودند آن را بیان کنند.
این فریاد خفته تاثیر منفی بر روحیه و آگاهی کارگران بر جا گذاشته بود. نه
کارگران به دولت از ارزش فوق العاده ای برخوردار بود. نوعی باز سازی ذهنیت
عمومی بود. این اعتصاب قدرت کارگران و شهروندان مزد بگیر ایتالیایی را نشان
داد. از طرف دیگر این اعتصاب از ارزش سیاسی گسترده ای برخوردار بود. برای
اولین بار بعد از پایان جنگ جهانی دوم یک اعتصاب عمومی برعلیه دولتی انجام
شد که رهبر آن "ماتئو دنتسی" رئیس دولت و همچنین دبیر کل حزب در قدرت "حزب
دموکراتیک ایتالیا " است. با وجود اینکه مدت بیست سال است که فعالیت حزب
کمونیست در ایتالیا عملا متوقف است. مبارزات کارگران و مردم در دوران
"برلوسکونی" بصورت بیان یک جامعه دو قطبی ادامه داشت اما هرگز به این صورت
یکپارچه و به شکل اعتصاب خود را نشان نداده بود.
با سقوط برلوسکونی دولت چپ میانه رو بر سر کار آمد با این تصور که اعتراضات
مردم و کارگران خاتمه می یابد. اما دولت "ماتئو دنتیی" نیز یک راه حل سیاسی
و اقتصادی را جایگزین سیاست های برلوسکونی نکرد و به هیچیک از خواست های
اجتماعی و اقتصادی مردم پاسخ داده نشد و کارگران و شهروند ان ایتالیائی،
سندیکاها و کمونیست ها همچنان زیر منگنه باقی ماندند. منگنه حزب چپ میانه و
احزاب راست و راست میانه. این اعتصابات عمومی در سراسر ایتالیا پاسخی به
این فشار حکومتی بود.
- آیا امیدی برای تغییر با روی کار آمدن نخست وزیر کنونی ایتالیا را پیش
بینی می کردید؟
پائولو فرو: دولت کنونی از یک شیوه "پوپولیستی" برای برقراری رابطه با مردم
استفاده کرد که در رای این شیوه جنجالی علیه بوروکراسی بود. آنها با شناخت
درک مردم از مواضع راستگرایان به این شیوه متوسل شدند و در ابتدا از سیاست
راستگرایان انتقاد کردند و این مسئله امید گسترده ای را در میان مردم بوجود
آورد. اما این امید 8 ماه بیشتر دوام نیآورد و مردم فهمیدند که این یک بازی
با افکار عمومی است تا ایجاد تغییرات. ایتالیا یک کشور کاتولیک است که هرگز
انقلاب در آن رخ نداده است. مردم همیشه در تصور و انتظار ناجی "مسیح" بودند
تا معجزه ای بشود. این جزئی از تاریخ کشور ما است. نخست وزیر کنونی بر خلاف
علایق و تصور مردم معجزه ای نکرد و این بار سرخوردگی تاثیر مهمی داشت و
امکان بوجود آمدن فصل جدیدی برای بسیج اجتماعی را فراهم آورد که در اعتصاب
اخیر شاهد آن بودیم. پیش بینی ما اینست که دولت در آینده مواضع سیاسی خود
را تغییر خواهد داد. بنابراین، اعتصاب 12 دسامبر تنها یک بسیج گسترده
اتفاقی نبود. البته ادامه این بسیج عمومی بستگی به توان کنفدراسیون کارگران
دارد. رهبران سندیکا میگویند تا به خواست های کارگران پاسخ داده نشود بسیج
ادامه خواهد داشت و اعتصاب در راه است. رهبران سندیکاها اکنون معتقدند که
دولت سیاست های راستگرایان را جایگزین وعده های اجتماعی اقتصادی دوره
انتخاباتی کرده است و بعلاوه تحول و یا تغییراتی اساسی فرهنگی در حزب
دمکراتیک ایتالیا وجود ندارد. این واقعیت در سیاست اقتصادی و اجتماعی دولت
دیده می شود. همه شواهد نشان میدهد که حزب حاکم دمکراتیک که خود را چپ
میانه معرفی می کند بزودی ماهیت واقعی خود را نشان داده و مردم خواهند دید
که این حزب یک حزب راستگراست. آنها با توجه به سقوط همه جانبه اعتبار
برلوسکونی در میان مردم زیر این نام و هویت به میدان آمدند تا دوران
برلوسکونی را ادامه بدهند.
- آیا مواضع چپ ایتالیا به گوش مردم میرسد؟ حزب جدید کمونیست "بازسازی
کمونیسم" را آغاز کرده؟ پائولو فرو: حزب نوین کمونیست و بطور کلی نیروهای
چپ ایتالیا در کلیه اعتصابات و مبارزات سیاسی و اجتماعی و مدنی شرکت دارند.
اما از طرف رسانه ها و مطبوعات سانسور میشوند. تحت قوانین ایتالیا ما از
شرایط مساوی با دیگر احزاب برخوردارنیستیم و نماینده ای در مجلس نداریم
.حتی تا کنون اجازه حضور در هیچیک از برنامه های تلویزیونی ایتالیا را
نداشته ایم. حتی مادر من از من می پرسد آیا شغل تو تغییر کرده؟ ماهم در
ساختار مبارزات و هم در کلیه مبارزات نیروهای چپ و دمکراتیک حضور داریم .
در هفته اخیر سه نامزد از حزب کمونیست در لیست انتخاباتی نمایندگان پارلمان
اروپا رای آوردند و همچنین ما برای بسیج یک نیروی چپ واقعی در پارلمان
اروپا به رهبری "الکسی سیپراسبرای" برای باز سازی "اروپائی نوین" شرکت
داریم . در ماه ژانویه شورای ملی تشکیل یک جبهه از نیروهای دمکراتیک و چپ
را پیشنهاد خواهیم کرد.
- به عنوان یک ائتلاف ؟
- بله. این ائتلاف در گذشته صورت گرفت اما با شکست روبرو شد. ما بدنبال یک
طرح مشترک
با ایده ای چپ هستیم که هر حزبی استقلال خود را هم حفظ کند. جبهه ای متحد
متشکل از احزاب و دمکراتیک و حتی طرفداران "محیط زیست" .
- شما کتابی بنام "فریب از بدهی های عمومی" نوشته اید. این یک مسئله اصلی
در بحث های سیاسی ایتالیا است؟
- غیر از این موضوع، مسائل زیاد دیگری هم مورد گفتگو در جامعه است. ما
بدنبال یک برنامه کار موثر جدید هستیم اما متاسفانه هنوز نتوانسته ایم
بودجه لازم را برای تبلیغ این برنامه فراهم کنیم تا بتوانیم نظرات خودمان
را با مردم در میان بگذاریم. برای مثال ما می خواهیم شعار افزایش دستمزدها
را بدهیم و این درحالی است که تمام رسانه های کشور درباره بدهی های بزرگ
عمومی می نویسند و می گویند و نمی گذارند حرف های ما به گوش مردم برسد.
ما کمونیست ها می گوئیم که خواستار جامعه نوین هستیم و نحبگان وابسته به
دولت و حکومت میگویند شما مانند کودکی به نظر میرسیم که نان میخواهد در
زمانی که گندمی وجود ندارد. شما در خواب خیال زندگی می کنید. کمونیست ها
باید بتوانند مسائلی را در گفتگو با مردم مطرح کنند که بتواند زمینه ساز
بحث های سیاسی شود. باید سیاست لیبرالیستی دولت را بتوان برای مردم افشاء
کرد. مردم باید بدانند چرا بدهی عمومی در ایتالیا یک مسئله اساسی است و این
مسئله اساسی از کجا آمده و چرا بوجود آمده است. بدهی ایتالیا در سال 1981
حدود 60 درصد تولید ناخالص ملی بود که پس از ده سال به 120 درصد افزایش
یافته است. دلیل آن را که گسستگی خزانه داری ایتالیا از بانک مرکزی است به
مردم گفت. از سال 1981 زمانی که ایتالیا به پول نیاز داشت بین خزانه داری و
بانک مرکزی توافق شد وامی با بهره مشخص پرداخت شود. خزانه داری اوراق بهاء
دار برای فروش گذاشته شد و اوراقی که به فروش نمیرسید از طرف بانک خریداری
میشد این مسئله به دولت اجازه میدادکه از پول مستقل پشتیبانی کند و نوسانات
بازار مالی راکنترل و مانع فعالیت نامحدود دلالان بازار بورس شود . اما از
زمانی که بانک مرکزی از خرید اورق بهادر خود داری کرد . دلالان قیمتها را
افزایش دادند . نرخ بهره بین سالهای 1945 تا 1981 همواره کمتر از میانگین
نرخ تورم در کشور بود اما از سال 1981 تا 2007 قبل از بحران دولت بطور
متوسط 4.2 در صد در ازای وام دریافت شده به بانک مرکزی پرداخت میکرد که به
مراتب بالاتر از نرخ متوسط تورم بود . در سال 1992 دولت جولیا اماتو
سیاستهای ریاضتی بی سابقه ای را آغاز کرد که در راس آن کاهش بودجه بهداشت و
درمان و حقوق بازنشستگی بود که زندگی میلیون ها نفر را به خطر انداخت.
بین سالهای 1992 ــ2007 مازاد اولیه بهره بانکی تقریبا معادل 500 میلیارد
یورو بود که روز به روز افزایش می یابد. دولت تا کنون 1900 میلیارد یورو به
بانک مرکزی پرداخته است. اگر بدهی ایتالیا به صندوق ین المللی پول و بانک
مرکزی اروپا افزایش می یابد بدلیل بهره ناعادلانه ومازاد بهره است که
بانکداران از مردم می چاپند و سالانه باعث کاهش بودجه اقتصادی و اجتماعی
ایتالیا می شوند.
- شما چه راه حلی را پیشنهاد میکنید؟
پائولو فرو: سه مسئله باید در نظر گرفته شود:
1- بانک مرکزی اروپا باید مانند رزو فدرال ایالات متحده عمل کنند. یعنی
وامی با نرخ بهره رایگان به دولت بدهد و یا حداقل نرخ بهره معادل واهم های
بانک های خصوصی به دولت واگذار شود. امروز نرخ بهره دولت ایتالیا در ازای
وام 4 درصد است در صورتی که بانک مرکزی اروپا به بانکداران خصوصی وام به
نرخ 0.05 درصد پرداخت میکند. ما به بازار مالی و بانک مرکزی اروپا سالانه
80 میلیارد یورو پرداخت می کنیم. اگر نرخ بهره معادل بانکداران خصوصی را
دریافت می کردند تقریبا یک میلیارد یورو باید بابت بدهی خود پرداخت می
کردیم.
2- باید توافق نامه با اتحادیه اروپا لغو شود و توافق نامه جدیدی بین
التالیا و اتحادیه اروپا تنطیم شود. بانک سرمایه گذاری اروپا باید برنامه
مفید جدیدی را برای سرمایه گذاری تنطیم کند. برنامه ای که میلیونها بیکار
را شاغل می کند. برای بهبود وضع اقتصادی در ایتالیا ما نیاز به ساخت و ساز
مناطق سیل خیز داریم که زندگی مردم را به نابودی کشانده است. اثار باستانی،
هنری و معماری تاریخی خود را خفظ کنیم و همچنین طرح هائی برای سیستم ابیاری
و فاضلات وغیره . در این طرح های سازنده باید به دلیل دشواری کار زمان کار
گارگران را نیز کاهش داد.
3- ما به یک سیستم مالیاتی جدید و یک اتحادیه مالی نوین نیاز داریم. ما در
اروپا زندگی می کنیم و شرکت فیات ماشینهای خود را در لهستان می سازد و
دفاتر خود را برای فرار از مالیات نقل مکان می دهد.
ما در مقابل سازماندهی جنایتکارانی قرار داریم که بین کشورها جنگ به راه می
اندازند. برای مبارزه با این مسئله باید یک جنبش ضد لیبرال در اروپا ایجاد
شود. پیروزی "سیریزا" در یونان به رهبری "الکسی سیپراس" یک نمونه است. ما
باید از حق حاکمیت باقی مانده خود در اروپا دفاع کنیم. باید از معاهدات
تحمیلی ترویکا انتقاد کرد و مانند الکسی سیپراس که در یونان عمل می کند، با
چنین معاهدات اروپائی مخالفت کرد. الکسی سیپراس اعلام کرد که معاهدات
تحمیلی ترویکا مردم یونان را به ورشکستگی و نابوده کشانده است. درست است که
دولت ایتالیا 2000 میلیارد بدهی دارد، اما باید گفت 40 در صد این بدهی ها
به خارج فروخته شده است. به این ترتیب، این امروز تنها مشکل ما نیست.
http://www.humanite.fr/italie-la-premiere-greve-generale-avec-un-premier-ministre-de-centre-gauche-560112
|
